Nog maar net thuis van onze vakantie in Turkije heeft manlief de koffers al naar boven gebracht en zoek ik het vuile goed bij elkaar. De kinderen komen even later met hun “bijdrage” en ik ontdek dat er ook nog vuile was in de wasmand zit van vóór de vakantie.
Met een zucht van herkenning overzie ik de berg wasgoed op zolder. Het resultaat van een week vakantie met vijf personen. Ieder jaar weet ik dat het er aan zit te komen en ieder jaar slaak ik dezelfde zucht. Maar na die zucht steek ik de armen uit de mouwen en ga ik aan de slag. Eerst alles sorteren op kleur, de zwemkleding hou ik apart, de badlakens gaan op één berg en dan gaat de eerste was in de machine. Dat geeft een goed gevoel. De kop is er af, al weet ik dat dit pas het begin is.
Als er weer een was klaar is, hang ik het delicate spul op het droogrekje en de rest gooi ik in de droger. Langzaam komt er schot in de zaak. Na was nummer 10 is de zoldervloer eindelijk weer leeg en haal ik opgelucht adem.
Inmiddels heb ik natuurlijk al heel wat manden schone was weggewerkt en is de stapel strijkgoed flink gegroeid. Ik verkies het daar nu even niet op te letten en ik negeer de strijkplank dan ook volledig. Volgende week ligt het er ook nog wel en dan is het wat mij betreft vroeg genoeg om er aan te beginnen. Deze week is het tenslotte nog vakantie….
Jeanne van Dijk, 52 jaar, weduwe, moeder van Mark (1999), uit mijn eerste huwelijk. Mark woont bij mij en gaat om de week een weekend naar zijn vader.
In september 2010 verloor ik mijn baan ten gevolge van de crisis. Wat ik niet meer had verwacht, gebeurde toch: na meer dan twee jaar solliciteren vond ik een nieuwe baan. Sinds januari 2013 werk ik met veel plezier als telefoniste/administratief medewerkster bij een praktijk voor fysiotherapie. Ik doe dit vier ochtenden in de week.
Vorig jaar maart overleed mijn man Wilco aan een acute hartstilstand. Hij was pas 50 jaar. We waren 7 jaar samen, waarvan 5,5 getrouwd. De wond is nog enorm vers en ik worstel er dagelijks mee. Wilco was/is vader van 2 dochters (1995 en 1997).
Eén dag in de week ga ik naar mijn moeder. Ik doe haar administratie en we maken het gezellig samen. Na mijn vaders overlijden in 2011 is dit zo gegroeid. Nu we beiden weduwe zijn, hebben we meer steun aan elkaar dan ooit. Het helpt ons bij de verwerking en dat is heel waardevol.
Het schrijven van blogs voor Mams at Work heeft me duidelijk gemaakt, hoe leuk ik schrijven vind en hoe graag ik het doe. Ik ben ook erg blij met mijn eigen site: Dagelijkse dingen en dromen. Hier kan ik heel veel van mezelf kwijt en dat voelt goed.
