Voor deze werkende mama zit dat er niet in, het vieren van Valentijnsdag. Dat ligt niet aan het feit dat ik mama ben en werk -welnee- dat zit gewoon in mijn karakter. Ik ben namelijk ABSOLUUT niet romantisch. Natuurlijk hou ik wel van genegenheid, een ‘aai’ over mijn bol, een arm om mijn middel of mijn schouder, een kus in mijn nek… maar dan allemaal kortstondig graag.
Zodra dit langer duurt dan 5 minuten dan krijg ik het warm, stijgen de rode vlekken van mijn nek naar mijn hoofd en begin ik -als ik niet oplet- te hyperventileren. Wat is dat toch met mij en die aandacht ? Ik kraak mijn hersens daar al langer over. ‘Ergens’ vind ik het prettig als ik erbij hoor, en ja, zelfs als ik in het middelpunt sta. Zolang dat dan maar in een groepsgebeuren is, en niet me ‘only the lonely’.
Ook in het zakelijke leven werkt dat voor mij zo. Zet mij om een tafel met directie van verschillende bedrijven en ik ben helemaal in mijn hum. Ik kom goed uit mijn woorden, weet waar ik over praat en neem zeker geen blad voor mijn mond. Heb veel overtuigingskracht en ga vol passie voor ‘mijn ding’.
Maar….
Zet mij voor een klas en jawel hoor, daar komen die prachtige rode vlekken weer vanuit mijn nek omhoog kruipen. Er is geen houden aan. Dit terwijl ik nog steeds weet waar ik over praat en dezelfde passie voel. Het zit er gewoon niet in. En wat er niet in zit komt er ook niet uit dus hè.
Een tijdje geleden hoorde ik van een vriendin van mij dat haar vriend (nu man) het bad vol had laten lopen en de badrand helemaal volgezet had met waxine lichtjes….. ze had er van genoten blijkbaar. Bij alleen al het idee breekt het zweet me uit. Ik krijg visioenen van allerlei verwachtingen waar ik aan moet voldoen en de spontaniteit wordt volledig afgeknepen.
Dus nee, voor mij geen waxine lichtjes, geen diner bij kaarslicht (alhoewel uit eten één van mijn favorieten is) en zeker géén bosje bloemen, zomaar. Misschien best makkelijk voor mijn hubby, alhoewel daartegenover staat natuurlijk dat hij er ook niet op hoeft te rekenen… maarja voor 2 personen die beiden hun trouwdag vergeten en hier door een vriendin aan herinnerd moeten worden, valt het allemaal wel mee.
