Valentijnsdag

Volgende week maandag, 14 februari, is het weer Valentijnsdag. Voor mij is dit een speciale dag. Drie jaar geleden namelijk, op 14 februari 2008, werd ik ten huwelijk gevraagd. Jawel op Valentijnsdag! Kan het romantischer?

Ik was in mijn leven eigenlijk geen romantiek gewend. Had het wel graag gehad, maar wat er niet in zit, komt er nu eenmaal ook niet uit. Tot ik Wilco ontmoette en leerde dat het ook anders kon. Een ware openbaring. Ik had zoveel dingen in mijn leven niet ervaren, die me wel leuk hadden geleken maar wat er door omstandigheden nooit van kwam. En nu had ik een man getroffen die op velerlei gebied ervaring had en mij hiervan ook deel uit wilde laten maken. Ik kan met zekerheid zeggen, dat ik in de afgelopen 4 jaar met Wilco meer geleerd en ervaren heb op bepaalde gebieden dan in de 20 jaar van mijn uiteindelijk gestrande huwelijk. Dat zal ongetwijfeld ook aan mij hebben gelegen, maar de omstandigheden waren helaas niet ideaal.

Drie jaar geleden gingen we dus op Valentijnsdag uit eten, in De Haag bij Restaurant Oka, dat de Japanse keuken serveert. Ik had voor ik Wilco kende nog nooit Japans gegeten. Sterker nog, ik dacht zelfs dat het niks voor mij zou zijn. Zat ik daar even fout mee! Na mijn eerste bezoek aan dit restaurant was ik verkocht. Niet alleen het eten is er fantastisch, maar de hele entourage is geweldig. Een warme gezelligheid omarmt je als je binnenkomt en ieder bezoek is een feestje. Ik voel me er welkom en vind het telkens weer bijzonder de verrichtingen van de koks aan de bakplaat gade te mogen slaan.

Zo ook die bewuste Valentijnsdag…..

We hadden heerlijk gegeten en zaten op ons dessert te wachten. Het was een gezellige avond, ik genoot van ons samenzijn. Op een gegeven moment kwam één van de obers aan met een schaal waarop ook siervuurwerk prijkte. Dat ziet er altijd zo feestelijk uit. Ik dacht nog: Wat leuk, er is iemand jarig en die krijgt zijn dessert!
Groot was mijn verbazing dan ook toen de schaal voor mij neer werd gezet. Op de schaal lag een chocolade taartje in de vorm van een hart. Er stond ook een tekst op…. Ik las de woorden en was echt helemaal verbijsterd! Dit had ik nooit verwacht!

Ik keek naar Wilco. Die was gaan staan en kreeg een bos rozen aangereikt. Hij zakte op zijn knie, gaf mij de bos rozen en sprak de woorden uit die op het taartje stonden: Liefste, wil je met mij trouwen?
En wat zeg je dan als verliefde vrouw? Precies! Ja!
Iedereen in het restaurant klapte voor ons, maar ik had alleen oog voor de man die mij zojuist ten huwelijk had gevraagd. Dat ik dat op mijn leeftijd nog mee mocht maken!

Het taartje ging mee naar huis. Nadat we de volgende dag de kinderen het grote nieuws hadden verteld, hebben we het taartje gezamenlijk opgegeten. Heerlijk was het. Niet verwonderlijk dus dat dezelfde bakker zeven maanden later onze bruidstaart heeft mogen maken.

Wat we volgende week op Valentijnsdag gaan doen, weet ik nog niet. Feitelijk maakt dat ook niet uit. Het zal hoe dan voor mij altijd een bijzondere dag blijven met een prachtige herinnering.