Op mijn werk rommelt het al een tijdje. Zowel het woord rommelen als het begrip een tijdje is in dit geval een understatement, wat maakt dat ik het er maar druk mee heb in mijn hoofd. Ik heb wel eens ergens gelezen dat mensen dit soort heftige veranderingen moeten verwerken, een beetje alsof ze aan het rouwen zijn. Afscheid nemen van wat je kent en openstaan voor de toekomst. Ik ben er niet zo heel erg goed in, dat loslaten. Zeker niet als datgene wat je los moet laten niet alleen maar slecht is geweest. Gelukkig kan je van je kind leren… dat blijkt wel als je verder leest 😉 .
Als we naar bed gaan, laten we de dag los
Het is een uur of zeven ‘s avonds en dat betekent dat het voor mijn kleine meid ook tijd is om de dag weer los te gaan laten. Zij heeft er maar moeite mee; waarschijnlijk lijkt ze op haar moeder. Uitstellen, dralen, dreinen, nog een verhaaltje voorlezen, nog een keer knuffelen en kusjes geven, en oh oh oh, wat hebben we opeens nog een dorst. Als ze eindelijk in bed ligt, vraagt ze met haar allerliefste stem of ik vanavond bij haar kom logeren. Een tijdje geleden hebben we afgesproken dat ik in de eerstvolgende vakantie een nachtje bij haar op haar kamer kom logeren. Ik zeg haar dat ik vanavond niet echt kom logeren, omdat ze morgen naar school moet en mama het belangrijk vindt dat ze dan uitgerust is. “Volgens mij kan jij niet uitrusten wanneer ik bij jou blijf logeren, want dan ga je lekker liggen keten in plaats van slapen.” Ze moet lachen.
Lees ook: Wat we van kinderen kunnen leren: 10 tips om te genieten
Kletsen, knuffelen en knuffelen en kletsen
Oke, vooruit, mama blijft nog even vijf minuutjes bij je liggen. We kletsen en knuffelen. Vijf minuten worden er vijftien. Als ik aankondig dat ik nu toch echt wegga, zegt ze, “Mama, kom je straks nog even bij me kijken?”. Ja natuurlijk schat, zeg ik, dat doet mama toch iedere avond? Ja dat weet ik, zegt ze, “Maar vanavond ging je toch nog even bij de buurvrouw op visite? Hoe lang duurt het dan voor je weer even bij me komt?” Ik zeg dat dat nog wel eventjes duurt; de buurvrouw is jarig en als mama dan naar bed gaat komt ze nog even bij jou kijken en een kus of een aai over je bol brengen.
“Maar mama, daar heb ik toch helemaal niks aan?! Dan slaap ik allang, en dan merk ik er niks van!” Ik beloof haar dat ze het op de een of andere manier heus merkt.
Van je kind leren…
Inmiddels heb ik de deuropening bereikt. “Mama?” “Ja pop.”
“Als je dan echt bij me komt logeren, gaan we dan samen afscheid nemen van de nare dromen en voor de rest van ons leven lol maken? Jij moet ook wat vaker lol maken.”
Ze is net vijf, dat lieve grietje. Wat heeft ze gelijk. Ik loop nog even terug naar haar bed. “Afgesproken schat. Wij gaan de rest van ons leven lol maken samen.” Opeens is loslaten niet zo moeilijk meer.
Gebruikte afbeelding van Shutterstock
