Vanaf welke leeftijd kan jij je dingen van vroeger herinneren?

Nu onze kleine meid er al een tijdje is, zie ik haar snel ontwikkelen. Ongelofelijk hoe snel zo’n klein frummeltje dat doet. Elke dag zie ik haar worstelen met alles wat ze zo graag zou willen, maar nog niet kan. Soms is ze zelfs gefrustreerd om datgene wat nog niet lukt, woedend wordt ze dan. In brabbeltaal is ze flink aan het mopperen en haar vuistjes wapperen in het rond terwijl haar beentjes er bij spartelen. Naar haar kijkend sijpelen bij mij de herinneringen van vroeger weer naar binnen. Maar kan dat eigenlijk wel? Vanaf welke leeftijd kan je je dingen van vroeger herinneren?

Vanaf welke leeftijd kan jij je dingen herinneren ?

Het vervelende is dat ik haar niet kan helpen van die frustratie af te komen. Natuurlijk kan ik het even verbreken door haar op te pakken en te knuffelen en een dikke kus te geven, maar ik kan er niet voor zorgen dat ze ineens kan lopen bijvoorbeeld. Soms brabbelt ze een hele poos tegen me om duidelijk te maken wat haar dwars zit. Heel goed natuurlijk, maar mama begrijpt het helaas nog niet.

Zodra ze merkt dat ik het nog niet begrijp, wordt ze weer boos. Tja, sorry lieverd…mama begrijpt best nog wel wat van wat je duidelijk probeert te maken, maar echt lang niet alles. Meestal gok ik ook maar wat, maar als het toevallig goed is wat ik gok, dan is ze helemaal in haar nopjes; een glimlach van oor tot oor.

Mijn eigen herinneringen komen boven drijven

Door die frustratie bij haar te zien, komen er bij mij allerlei herinneringen omhoog. Toen ik haar zo hard haar best zag doen om te gaan rollen, kon ik mij plotseling herinneren dat ik heel boos was dat ik nog net niet omrolde. Ik herinnerde me dat ik mij boos maakte en dat ineens mijn evenwicht verschoof over het evenwichtspunt waardoor ik omrolde. Ik herinnerde me de blijdschap en opluchting. Hoe vreemd is dat?

Ook kon ik mij ineens herinneren om even alleen te liggen. Dit kwam dan weer doordat ik haar in de box omhoog zag staren. Ik weet hoe ik soms als baby’tje ook omhoog staarde omdat ik ‘helemaal alleen’ was. Ik lag dan te wachten tot ik weer iemand hoorde of iemand zag. Het is best vreemd om je dochter te zien doen wat ik vroeger zelf deed. En wanneer ik haar dan zo zie, vraag ik mij af of zij dan hetzelfde denkt en voelt.

Herinneringen uit de dreumestijd

Niet zo lang geleden lag ze in de box te spelen. Ze was het rollen aan het oefenen. Ze gebruikte daarbij de spijlen van de box. Ze had succes, ze was omgerold. Helaas voor haar lag ze mu ook met haar beentjes tussen de spijlen door. Uiteraard hielp ik haar weer fatsoenlijk in de box te liggen, maar haar reactie haalde weer een herinnering naar boven.

Ik herinnerde mij dat ik in mijn ledikantje lag. Ik trok mezelf op aan de spijlen om te gaan zitten. Mijn beentjes belandden tussen de spullen, maar ik zat. Ik was eerst blij, maar daarna werd ik al snel gefrustreerd omdat ik vast zat en mezelf niet kon bevrijden. Vreselijk vond ik dat. Het leek ook een eeuwigheid te duren voor ik bevrijd werd. Ik vraag mij af of zij zich ook zo voelt wanneer haar beentjes tussen de spijlen zitten.

Tegenwoordig slaapt ze in haar ledikantje. Wanneer ze wakker wordt, pakt ze een spijl. Vervolgens kijkt ze naar de andere kant en probeert ze ook die spijl te pakken. Dat deed ik vroeger ook. Ik weet nog goed dat het mij een keer lukte om aan beide kanten een spijl te pakken. Mijn armpjes werden wat uitgerekt, maar het was gelukt. Dolblij was ik toen. Zou zij ook zo blij zijn wanneer het haar uiteindelijk lukt?

Impact van je baby- en dreumestijd op je volwassen leven

Een poos terug kwamen we er achter dat haar wiegje toch iets aan de krappe kant was geworden. Ze kon er op zich nog wel in liggen, dat was het probleem niet. Maar zodra ze wakker werd, mepte ze de hele wieg bijna in elkaar. Ze had bij het wakker worden te weinig ruimte over om met haar beentjes te spartelen en met haar armpjes te wapperen. Tijd voor een groter bedje dus.

Toen ik haar zo haar wiegje in elkaar zag meppen, herinnerde ik mij ineens het moment dat mijn voetjes tegen de bodem zaten en ik mijn beentjes niet meer goed kon bewegen. Ik herinnerde mij het aanraken van de zijkanten wanneer ik om mij heen bewoog met mijn armpjes. De herinnering was zo levendig. Het was ook vooral de emotie die ik zo goed kon herinneren.

Ik vroeg mij gelijk af of ik daardoor het misschien zo verschrikkelijk vind wanneer ik mijn tenen niet vrij kan bewegen en dat ik daarom misschien met mijn voeten buiten de dekens slaap. Zouden zulke kleine dingen in je babyleven zo’n impact hebben op je volwassen leven?

Feitelijk gezien zeggen ze dat je je eigenlijk niets kan herinneren van voor je 4e levensjaar. Heb jij je wel eens dingen herinnert van voor die tijd?

Dit vind je denk ik ook leuk:

• Verlatingsangst peuter, mama, ik deed vroeger maar alsof
• Papa, ik lijk steeds meer op jou. Nu, na jaren besef ik me dat pas.
• Fantasie bij kleuters kan ver gaan, hoe ga je daar mee om?

Gebruikte afbeelding via Shutterstock