Gevoelige onderwerpen

De inspiratie om te schrijven, waarvan ik in mijn laatste blog nog zo glorieus meldde dat deze weer op gang komt, laat me momenteel behoorlijk in de steek. Daar baal ik eigenlijk wel van, want ik had verwacht echt weer met regelmaat blogs te kunnen schrijven. Het is ook niet zo dat ik niks te vertellen heb, ik heb namelijk heel veel te vertellen. Over hoe ik me voel, de therapie die ik volg, dat mijn lichamelijke klachten een geestelijke oorzaak hebben, wat ik doe om mijn situatie zo goed mogelijk te accepteren, hoe ik het weduwschap ervaar, wat mijn angsten zijn en waar ik vrolijk van word, wat voor toekomst ik voor mezelf zie, over verdriet verwerken, dat ik nog kan dromen van iets moois, de vraag of ik nog in de liefde geloof en zoveel meer.

Genoeg stof om over te schrijven, zou ik denken en daar zitten vast wel een paar columns in. Ware het niet dat al deze onderwerpen heel persoonlijk zijn, heel privé en op dit moment erg gevoelig liggen bij mij. Ik twijfel dan ook enorm of ik hierover moet gaan schrijven. Ik vraag mezelf voortdurend af of ik het wel delen wil en daar kom ik niet echt uit.

Verdriet verwerken heeft tijd nodig

Alles dat er momenteel in mijn leven speelt, is gerelateerd aan wat er een jaar geleden gebeurde. Het overlijden van mijn man Wilco heeft zo’n impact gehad op mij en op mijn leven, dat ik het niet eens goed onder woorden zou kunnen brengen. En wie denkt dat het effect daarvan nu, veertien maanden later, uitgewerkt is, kan er niet verder naast zitten.

Ik las een tijdje terug de Engelse quote: “Death ends a life, not a relationship”. Vrij vertaald betekent dit, dat de dood een leven beëindigt, niet een relatie. En zo voelt het ook. Wilco’s dood maakte een einde aan zijn leven, maar niet aan onze relatie en ons huwelijk. Ik ben nog net zo zijn vrouw als toen hij leefde en ik hou ook nog net zo veel van hem. Ik leef nog steeds met hem ook al is hij fysiek niet meer aanwezig. Hij leeft in mijn hoofd en hij woont in mijn hart. Ik praat tegen hem (lees: tegen zijn foto) en stel hem vragen. Dan blijft het natuurlijk stil, maar heel soms poppen de antwoorden zo op in mijn hoofd. Niet dat ik daadwerkelijk zijn stem hoor, maar zijn reactie is voor mij duidelijk.

Het valt sowieso niet mee je geliefde te verliezen, maar zo plotseling, zonder afscheid te kunnen nemen, is wel erg hard. Gelukkig hebben Wilco en ik altijd goed samen kunnen praten en waren er geen onuitgesproken zaken tussen ons. Toch zou ik nog zoveel tegen hem willen zeggen of gewoon zwijgend tegen hem aan willen liggen. Want ook zonder woorden begrepen we elkaar.
Waren er maar bezoekuren in de hemel, las ik een poos terug ergens op internet. Ja, dacht ik in eerste instantie, dat zou fijn zijn. Maar meteen realiseerde ik me ook dat het toch beter is van niet. Het zou namelijk nooit genoeg zijn voor mij. Daarbij moet ik verder en dat lukt niet als ik vast blijf houden aan het verleden.

Ik merk dat het voor veel dingen nog te vroeg is, dingen waaraan ik nog niet toe ben. Veertien maanden is best lang, maar bij verre niet lang genoeg om dit verdriet verwerken. Ik heb het doorstaan en overleefd, maar daarmee is ook alles gezegd. Ik ga door met mijn leven in de wetenschap dat ik op een dag zal merken dat mijn verdriet een plek heeft gekregen en mijn trauma mijn toekomst niet meer zal beheersen. Geen idee wanneer dat zal zijn, maar ik weet zeker dat die dag komt en dat ik het zal merken als het zover is.

De onderwerpen die ik eerder noemde, zullen dus nog moeten wachten. Misschien komen ze alsnog een keer aan bod in een blog of misschien ook wel helemaal niet. Ik hoop namelijk dat de toekomst nog veel moois in petto heeft voor mij en daarover te mogen schrijven lijkt me veel fijner.

Zover is het echter helaas nog niet.