Een verjaardag vieren. We doen het omdat het erbij hoort. Toch? Of ben jij iemand die het wèl leuk vindt om een feestje te organiseren voor een verjaardag? Ik hoor om me heen vaak dat mensen er geen trek in hebben. Mijn eigen verjaardag vier ik ook niet altijd, maarja de verjaardag van de kinderen… daar kom je niet echt onderuit, wel?
Verjaardag vol kots en klots
Dit blog zit al een aantal dagen in mijn pen en het werd tijd dat het eruit kwam 😉 . Wij hebben hier thuis de ‘pech’ dat er iedere drie maanden iemand in huis jarig is. Niets verjaardagen bij elkaar vegen en tegelijk vieren dus. Stiekem ben ik dan ook wel een beetje jaloers op mensen die dat wel kunnen. Enfin, dit keer is zoon tiener-af en begint hij als 11-jarige al een hele knul te worden. Cadeautjes geven voor de verjaardag is er ook niet meer bij. Voor papa en mama wel natuurlijk, maar verder vraagt meneer geld, want tegenwoordig zijn alle wensen te duur voor een simpel cadeautje.
Het ‘grote mensenfeest’ zoals het door ons genoemd wordt stond afgelopen weekend op de planning. Daar zie ik dan al de hele week tegenop. Er moet vanalles in huis gehaald worden en aangezien we het vanaf drie uur vieren zal er ook eten op het menu staan. Zelfgemaakte soep, soep uit blik, en lekkere broodjes. Als het eenmaal zover is dan vind ik het echt wel gezellig hoor, alleen de voorpret van het vieren van een verjaardag, die mis ik een beetje 😉 .
Nu begrijp ik weer waarom…
Afijn, het verjaardagsfeest van zoonlief is in volle gang. Door de voordeur, door de achterdeur, de visite stroomt aan alle kanten binnen. Veel volwassenen en zeker zoveel kinderen. In alle leeftijden. Klein, groot, bang voor de hond, bang voor andere mensen, kat-uit-de-boom kijkers, aan-moeders-rok klevende kinderen èn de pubers die alweer een stapje verder zijn. Van alles wat.
Dus ik sleep met drinken, lekkers èn de hond van hot naar her. Gaan de kinderen naar buiten, dan moet de hond naar binnen, want er zitten angstige kids tussen. Komen de kinderen binnen, dan weet ik aan de hand van het gekrijs van sommigen dat het tijd wordt om de hond naar buiten te doen. Hij doet niets, maar het geluidslevel in de woonkamer stijgt dusdanig door sommige kinderkeeltjes dat het gehoorapparaat van opa en oma gewoon zachter gezet wordt.
En dan het moment suprème…. een zoontje van vrienden van ons heeft de vloer in de speelkamer onder gekotst. Twee grote plakkaten vol derrie, een huilende kleuter, een opgewonden dochterlief die mij aan mijn trui trekt om mee te komen èn een andere kleuter die stilletjes staat te grienen.
Kotsende kleuter heeft namelijk niet alleen over de vloer gekotst, maar hem ook de volle lading gegeven. Zijn haren, zijn broek en zijn shirt… hij zit helemaal onder. Z’n moeder komt aangesneld om hem te helpen en ik dirrigeer ze onder de douche. Terwijl vader van kotsende kleuter paniekerig om zich heen kijkt en probeert te bepalen hoe hij deze zooi allemaal weer enigszins onder controle krijgt, gooi ik twee rollen keukenpapier en een emmer zijn kant op voor ik me naar boven haast om schone kleding voor grienende kleuter te zoeken.
Gelukkig is daar nog een onopgeruimde kledingkast van zoonlief waar nog een broek van vijf jaar geleden in ligt… die moet passen bij grienende kleuter! Zo nu en dan komt mijn laksigheid dus tòch goed uit. Beneden aangekomen staat manlief in de startblokken om met dweil aan de slag te gaan en lijkt de vloer weer enigszins op hoe hij eruit zag. Thank God dat we geen houten vloer meer hebben, maar een gietvloer 😉 . Stel je voor dat je al die brokjes tussen de naden uit moet halen. Yaghh.
Met klotsende oksels doe ik alsof alles weer onder controle is en ga weer verder met de drankjes, soep en broodjes… jullie begrijpen…. ik kan niet wachten tot onze volgende verjaardag!
Klinkt als heel fijn, met die kots. BAH!
En elke drie maanden word je ook niet heel blij van 🙁
Tsjonge, het klinkt niet bepaald als een genoegen… Heb je niet de neiging om het af te schaffen op deze manier?