Dagenlang bedacht ik dat ik mijn schrijfgemiddelde mooi nog even kon opschroeven met nóg een Koningklijke Krabbel in januari. Toch werkt mijn vooropgezet plan niet, zo blijkt.
Mijn KoningsKrabbels krijg ik maar niet op commando gekrabbeld. Steeds weer ontdek ik dat
zelfs met een titel, een einde en eindeloos veel krabbels, vastleggen niet vanzelfsprekend is.
De afgelopen weken kreeg ik van verschillende lieve lezers het blad Vrouw. Met daarin een opdracht,
die ongetwijfeld voor mij is bedacht. Met een stapel dagboeken achter het schot en een
goedgelezen weblog krabbel ik hier een persoonlijke column die maarliefst 530 woorden bevat.
Regelmatig denk ik aan de periode waarin het KoningsKrabbelen is begonnen.
Soms vraag ik me serieus af waarom ik mijn gevoel zo nodig moest delen.
Waarom wil ik mijn gevoel, onzekerheid, verdriet en truttig getwijfel vastleggen?
Natuurlijk wil ik gelezen worden, dat vooral. Maar blijkbaar heb ik ook bevestiging nodig.
Het uit-elkaar-gaan heeft me onzeker gemaakt, het gescheiden gevoel en ons gebroken gezin
hebben in de afgelopen jaren meer met me gedaan dan ik ooit had kunnen bedenken.
Natuurlijk besefte ik dat ons leven onderstebovenbinnenstebuiten nooit meer hetzelfde zou zijn.
Maar dat het met mij, met ons en met onze omgeving zoveel zou doen…
Dat mensen die géén idee hebben ons en ons gezin veroordelend zouden veroordelen.
Dat we als zijnde gescheiden veroordeeld zouden worden, dat had ik liever niet willen weten.
Zo stond ik eens op het schoolplein waar ik iemand mijn verhaal hoorde vertellen, terwijl ik haar aankeek had ze niets in de gaten. Mijn verhaal, ons verhaal was opeens ‘een verhaal’ sterker nog, haar verhaal.
Als ik nu terugkijk op die periode weet ik zeker dat ik het niet over zou willen doen.
Uit-elkaar-gaan als je samen kinderen hebt moet je niet willen meemaken.
Gelukkig vonden wij elkaar na een pittige periode als zijnde ouders weer terug.
Het is fijn dat het rode irritatielampje niet steeds weer gaat branden.
We gunnen elkaar, elkaars ouderrol en blijven bij ons gezamenlijke standpunt,
dat je ’t je als ouders niet kunt permitteren om een hekel aan elkaar te krijgen.
Het is bovendien fijn om te weten dat niet het uit-elkaar-gaan niet goed is voor je kind.
Alles wat je kinderen horen, zien en voelen is van invloed is op hun gedrag & gelukkig zijn.
De manier waarop je als ouders met elkaar omgaat, dát is wat je je kind meegeeft.
Gebrek aan communicatie, spanning, onrust en vooral de alles kapotmakende ruzies.
Na alle hoogslapergesprekken weet ik dat ze hoe dan ook meer meekrijgen dan je denkt.
Na veelvuldig uitstellen ben ik nu eindelijk zover dat ik dit stuk écht achter me kan laten.
Een nieuw begin begonnen gevoel overvalt me en vanaf nu bewandel ik vanaf de kade
volkomen vrijwillig een nieuw pad. Het liefst wat vaker op hakken, het gezin-gips risico negerend.
Misschien moet ik zelfs maar eens overwegen om meer tijd vrij te maken om sportief te sporten.
Er zullen onderweg heel wat bankjes aan te pas moeten komen maar het doet me vast goed.
Ook ik blijf overtuigende overtuigingen bijstellen…
Maar mijn KoningsKrabbels brachten mij in ieder geval, zonder veroordelend oordelen dichter bij mezelf dan ooit.
