Mijn zwangerschap verliep voorspoedig! Ik mocht echt totaal niet klagen. Tuurlijk had ik wel last van de ‘zwangerschapskwaaltjes’ als ochtendmisselijkheid. Met af en toe boven de wc-pot hangen, last van opgezette voetjes (zeg maar gerust dikke kenkels) en niet meer lekker kunnen slapen (wat mijn vriend heel jammer vond) kwam ik er echter best goed vanaf. Op het eind voelde ik mij echt een grote sloopbal, rond aan alle kanten die overal tegenaan liep met die buik, maar hey, straks hebben wij onze knapperd in onze armen. Wist ik veel dat ik nog een versie tegoed had!
Stuitligging en een versie
In week 35 merkte ik dat de verloskundige begon te twijfelen over de ligging van de kleine. Ze was er bijna 100% zeker van dat de kleine goed lag, maar kon het niet echt helemaal zeker zeggen, want ze bewoog teveel. Maar komt vast allemaal goed zei ze.
De week erna weer even langs geweest, goed gevoelt, hmmmm ik weet het niet, zei de verloskundige. Ik denk wel dat ze goed ligt. Ja ho! Wacht even! Je denkt het? Je weet het niet, maar je denkt het?! Na de twijfel van vorige week ben ik eens op internet gaan kijken en zag ik wat een stuitliggingsbevalling was…..Nope! No way!
Eindelijk een echo
Dus na veel gedram van mij en zelfs een traantje als extra overtuiging, want de verloskundige vond het echt niet nodig, mocht ik een echo laten maken. En wat zagen wij? Jep, de billetjes lekker naar beneden gedraaid (3 tot 4% van de babytjes ligt zo).
Verloskundige: Ow…jah dan was mijn vermoeden toch goed. WHAT?! Volgens mij vond je de echo niet eens nodig! Maar goed aardig blijven, want ik heb haar nog eventjes nodig. De volgende stap werd een versie laten doen door de gynaecoloog. Weet je wat een versie inhoudt? Hierbij gaan ze proberen de baby te draaien door te duwen tegen je buik. De gynaecoloog probeert dan als het ware de baby te pakken te krijgen en een duwtje te geven, zodat de baby goed ligt. We vonden dit een goede optie en in week 37 was er een plekje. Prima ook, want tot de 36e week kan een kindje nog uit zichzelf draaien.
Een versie ondergaan; geen pretje
Dames die een versie hebben gehad, ik weet niet hoe jullie het hebben gedaan, maar dit deed pijn! Na een CTG- scan en weeënremmers begon de beste man met zijn volle gewicht even op mijn buik te leunen, zette zijn vingers hard op mijn buik waardoor het net leek alsof zijn vingers in mijn buik zaten en ging zitten duwen en trekken. Ik werd er misselijk van en moest ook nog eens plassen van de druk.
En mijn vriend maar zeggen; blijven ademen schat, blijven ademen (volgens mij heb ik een aantal niet zulke aardige dingen tegen hem gezegd, want de verpleegster keek mij verbaast aan en de gynaecoloog moest grinniken). Tuurlijk is dit niet te vergelijken met een bevalling, maar jeetje wat is dat onplezierig zeg. Mijn buik was al zo gevoelig naarmate het groter werd en dan is dit niet fijn!
Hoe vaak werkt een versie?
Na drie keer proberen gooide ik de handdoek in de ring. De gynaecoloog gaf ook aan dat het niet ging werken, madam zat muurvast en lag duidelijk heerlijk zo. Ze had hem zelfs een aantal keer geschopt om te laten merken dat het zo prima was. Dit terwijl toch in 40-50% van de gevallen een versie blijkt te lukken.
Ik wilde opstaan en bedanken voor de moeite (wilde zo snel mogelijk naar de wc), maar de gynaecoloog duwde mij weer terug.” Wacht heel even mevrouw, wij moeten het nog hebben over de keizersnede”. “Keizersnede? Maar, maar dat staat niet in mijn bevallingsplan?” roep ik verbaast uit. Lachend hebben ze ons toen uitgelegd dat het ook nog steeds vaginaal mag, maar ze een keizersnede in dit geval wel aanmoedigden. Na al die verhalen gelezen te hebben over stuitliggingen, gaf ik snel toe.
Ieeeks, een keizersnede
Eenmaal thuis barstte ik in tranen uit. Mijn vriend snapte er natuurlijk niets van. In zijn ogen hadden we nu gewoon de datum dat onze dochter geboren werd en that’ s it. Maar ik had het gevoel dat ik gefaald had. Mijn lichaam kon niet eens onze dochter ter wereld brengen. Daarnaast was ik ook nog eens als de dood voor de ruggenprik (ben niet dol op naalden) en vond ik het maar niets dat ik na de ingreep weinig mocht doen. In mijn ogen kon het niet erger.
Natuurlijk is alles helemaal goed gekomen en ben ik ontzettend blij met hoe alles is gelopen, maar toentertijd was het even schrikken. In ieder geval neem ik bij een tweede kindje een andere verloskundige! Meer lezen over een stuitligging of versie? Hier vind je meer info.
Heb jij ook zoiets meegemaakt tijdens de zwangerschap? En hoe was dat voor jou ?
Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt. Het draaien is bij mij ook niet gelukt en was heel naar. Ik had vreselijke rugpijn en kon nauwelijks lopen, strompelde naar de behandeltafel en weer terug en de gynaecologe dacht dat ik altijd slecht liep. Nee hoor, alleen als ik hoog zwanger ben. En dat geduw op mijn buik, vreselijk. Mij werd een gewone bevalling aangeraden, maar na 20 uur weeën had ik maar zes cm ontsluiting en besloten ze toch tot een keizersnee. Ze lag ook met een voetje opgetrokken, dus nog iets complexer dan tijdens de laatste controle.Het voelde bij mij niet als falen, maar vond het herstel wel heel zwaar. Mede omdat ik natuurlijk ook heel lang weeën heb gehad. Eigenlijk een dubbele bevalling zei een psycholoog tegen me. Ik bleef heel lang moe en de wond genas niet goed. Ik heb mijn kraamtijd grotendeels gemist. Dat vind ik nog steeds vreselijk.