Verslaafd, verslaafder, versla…

Ik begin maar met dat wat op dit moment in mijn leven speelt. Mijn manuscript op tenpages.com. Niet om reclame te maken, al is dat natuurlijk wel handig, maar om het even van me af te schrijven. Want jeetje, ik ben me toch ergens aan begonnen!

Het begon vorige week met het aanmaken van een account. Leuk, dacht ik. Ik zet er een paar pagina’s op en zie wel wat ervan komt. Een paar pagina’s werden het complete eerste hoofdstuk, zo’n 8.000 woorden. Best veel, maar genoeg om een duidelijk beeld te geven van de stijl. En toen begon het. Verslaafd aan de site… Ik leef sindsdien in een compleet andere wereld.

Het eerste wat ik, sinds een week, doe als ik wakker word, is inloggen op de site. Hoeveel mensen hebben er op mijn script geklikt, heb ik al nieuwe aandeelhouders? Je kan je voorstellen dat de teleurstelling groot is, als er geen aandelen zijn verkocht. De twijfel slaat me om de oren. Zou het toch niet goed zijn? Ach, denk ik dan, waar maak ik me druk om? Ik vind het leuk, want ik heb niet voor niets die 27490 minuten in het schrijven gestoken. Als ik het omreken lijkt het nog meer; 458 uur! Dat zijn 11 fulltime werk-weken van 40 uur per week. Maar dat maakt niet uit, want ik schrijf graag. Stiekem hoop ik toch dat iemand het leuk vindt, interessant genoeg om het te lezen en zich kan verliezen in het verhaal.

Als het signaal op mijn mobiel aangeeft dat ik een mail heb ontvangen, spring ik op en weet ik niet hoe snel ik moet kijken. Want stel je voor…

Ja! Het is zover. Ik krijg een mail van tenpages.com. “Gefeliciteerd! Iemand heeft uw manuscript ontdekt en aandelen gekocht.”

Ik voel mijn hart tien slagen overslaan en de zenuwen gieren door mijn keel. Ik log in op de site (oké, ik geef het toe, ik hoef het alleen maar naar boven te klikken) en met trillende vingers scroll ik naar mijn manuscript. Ik zie dat mijn zus en mijn moeder aandelen hebben gekocht. De schatten! Wat ben ik blij met familie die vertrouwen in me hebben en me steunen. Maar stiekem kruipt de twijfel toch weer over mijn rug naar boven en begint zich toch wel hardnekkig in mijn, toch al zo, chaotische brein te nestelen. Waar ben ik mee bezig? Ik kan toch niet de hele dag achter de laptop zitten? Schuldgevoel wisselt af met de aantrekkingskracht van het beeldscherm, maar ik ben sterk!

Ik besluit de laptop dicht te klappen. Ik krijg inmiddels al eeltvorming op mijn wijsvinger van het scrollen en mijn ogen zijn nog net niet vierkant. Het, dag in dag uit, turen naar een beeldscherm is niet helemaal gezond en aangezien ik het goede voorbeeld aan de kinderen moet laten zien, sta ik vol  goede moed op van de keukentafel en besluit even een tijdschrift te lezen. Ik probeer me te focussen op een erg interessant artikel, maar voor ik het besef, grijpt mijn hand naar mijn mobiel en zit ik als een Tenpages-addict op mijn mobiel in te loggen. Dat werkt natuurlijk voor geen meter, want nu moet ik helemaal turen naar het schermpje, omdat ik anders de kleine lettertjes niet kan lezen.

Gefrustreerd gooi ik het ding een eind verderop neer op de bank en met een diepe zucht doe ik weer een poging om te lezen. Maar de ipad lijkt heel zachtjes mijn naam te roepen, het signaaltje van een inkomend mailtje klinkt uit mijn mobiel en de laptop ligt, volgens mij, inmiddels te verstoffen op de keukentafel, wat eigenlijk ook wel zonde is. Ik kan het niet. Ik móet weten of ik in de top vijf van best verkochte manuscripten ben beland! Ik moet…

Ach, wat maakt het ook uit. Ik ga me lekker uitleven op mijn verslaving. De kinderen zijn toch naar school, het huis is schoon en de was ligt gestreken en wel in de kast. Waarom niet? Tenslotte kan het nooit langer duren dan vier maanden, want dan moet ik het aantal aandelen bij elkaar hebben.

Nog maar 3 maanden en 25 dagen. Dat zijn maar 165.600 minuten. Maar 2760 uren, slechts 115 dagen. Zo klinkt het niet zoveel! En hoef ik me dus ook niet zo schuldig te voelen…