Elma Drayer schreef onlangs het boek ‘verwende prinsesjes’ en was daarom te gast bij ‘Pauw en Witteman’. Ik heb heel stilletjes zitten luisteren naar wat ze te vertellen had. Eerlijk gezegd werd ik er zelfs met de minuut stiller van. Geloof mij: dat maak je bij mij niet vaak mee 😉 . In ieder geval geeft het me wel aan het denken gezet.
Lees ook: Nog steeds te weinig vrouwen in topfuncties
Verwende Prinsesjes
Het boek Verwende Prinsesjes gaat over de Nederlandse vrouw, de Nederlandse moeder. Het merendeel ervan betitelt Elma Drayer als verwende prinsesjes. Feitelijk gezien veegt ze de vloer aan met de ‘geëmancipeerde’ Nederlandse vrouw, en is zij zeer stellig in haar betoog dat deze vrouw helemaal niet geëmancipeerd is, of feministisch. Kort gezegd: de Nederlandse vrouw, de moeder van NU werkt te weinig volgens mevrouw Drayer, en zou er alles aan moeten doen om economisch zelfstandig te zijn, in plaats van zich achter haar man te verschuilen.
Volgens Elma Drayer is er nog steeds veel sprake van ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Alleen is het niet echt een issue meer. Volgens mevrouw Drayer ‘halen vrouwen er hun schouders voor op’. En dus maakt zij een portret van dé Nederlandse vrouw. Met als titel: Verwende Prinsesjes. Nou, dan heb je me hoor.
Een parttime baan: is dat verwennerij?
En denk nou niet dat de werkende moeder er goed vanaf komt in haar betoog. De werkende moeder zou veel meer kunnen werken. Een parttime baan levert nog geen economische zelfstandigheid, en als je niet op die manier deelneemt aan het arbeidsproces, dan heeft ze niet veel lovende woorden voor je over. Nou ben ik zeker voor financiële zelfstandigheid. Maar ik ben níet voor het zoeken van een fulltime oppas omdat ik geen tijd voor mijn kinderen over houd. Maakt ons dat tot verwende prinsesjes, Elma? Of zijn we gewoon betrokken moeders?
Ik weet niet of dat mevrouw Drayer haar gesprek bij Pauw en Witteman heeft gezien als een promotie van haar boek, maar bij mij werkt het niet. Ik ben bang dat ik alleen maar enorm nijdig zal worden, dus ik laat het mooi in de boekwinkel liggen. Wat jullie doen moet je zelf weten 😉 . Jullie zijn toch immers oud en financieel onafhankelijk genoeg om te bepalen of je dit boek wilt hebben. Toch geïnteresseerd? Dan koop je het boek bij Bol.com.
Lees ook: Parttime werken; is dat vooruitgang of een stap terug?
Wat ben ik blij met deze discussie. Het is geen onbekende discussie natuurlijk. En de meningen blijven verdeeld, maar dat is niet erg. Wat ik prettig vind aan bovenstaande discussie is dat jullie elkaars standpunt wel kunnen begrijpen.
Volgens mij zijn het de vooroordelen die wij allen voelen mbt onze keuzes, die ons altijd zo op scherp zetten. En ik ben ervan overtuigd dat wij toch echt de enigen zijn die hier iets aan kunnen veranderen. Wij moeders, of we nu werken of niet!
Ik heb het filmpje niet gezien en heb de behoefte ook niet. Je doet het in Nederland niet snel goed als moeder. Je bent lui als je voor je kinderen zorgt en een slechte moeder als je “te veel” werkt. Jammer dat het vaak vrouwen zijn die elkaar veroordelen. Ik heb een eigen zaak en werk veel, maar ook veel ’s avonds (soms ’s nachts als ik een deadline heb) als mijn kinderen slapen. Onze dochters gaan inmiddels beiden naar school. De daling tegemoetkoming kinderopvang heeft voor ons niet zo veel consequenties, maar krijg toch sterk de indruk dat huidige politiek moeders liever thuis ziet dan op de arbeidsmarkt…
Laat iedereen zijn eigen balans vinden tussen werk, inkomen, vrije tijd, gezin, huishouden, vrienden en me-time. Ben blij dat ik deze uitzending heb gemist.
Tja, ik ben het toch met haar eens! Ik heb al veel te veel vrouwen in mijn omgeving op een miniflatje zien belanden omdat zij eerst hebben genoten van de vrijheid van het moederschap.
Waarom kiezen vrouwen toch massaal voor een afhankelijke opstelling, hetzij van man danwel van uitkering?
Bovendien vind ik het een stuk beter voor mijn kind dat hij mede opgroeit bij andere kinderen en ander gezag. Ik heb namelijk niet de illusie dat ik de enige waarheid bezit ten aanzien van wat goed is voor de ontwikkeling van mijn kind.
Hoi Wendelien,
Maar vind je het dan een verplichting, of zou het nog steeds een vrije keuze moeten en mogen zijn? Ik begrijp dat het voor jou de juiste weg is, en dat is fijn (voor mij ook), maar dat houdt dan toch niet per definitie in dat dat voor andere vrouwen ook zo belangrijk zou moeten zijn?
Hi Joyce,
Nee, als je dit soort zaken verplicht gaat stellen creëer je weer hele andere problemen, bijvoorbeeld vrouwen die dat psychisch niet aankunnen. En als werkgever zou ik al helemaal geen werknemer in dienst willen die er alleen maar is omdat het verplicht is.
Ik ga meer mee in de redenatie dat mannen en vrouwen gelijk zijn, dus ook de sollicitatieplicht voor vrouwen in de bijstand. En ik vraag me af waarom de werkethos tussen mannen en vrouwen zo verschilt? Waarom werken er meer mannen dan vrouwen fultime en is het ook eigenlijk not done om als man in de bijstand te zitten?
Ik geloof niet dat ik moederschap kan betitelen als vrijheid. Moeder ben je niet voor even, dat ben je de rest van je leven. Weg vrijheid dus. Met een baan heb je wel de vrijheid om te vertrekken danwel ontslag te nemen als het je niet bevalt, maar als het moederschap je niet bevalt, kan je geen afstand doen van je kind.
Mensen, vrouwen, moeten de vrijheid hebben om te kiezen of zij willen werken ja of nee. Willen zij dat niet, omdat ze liever zélf voor hun kind zorgen in plaats het op te bergen in een kinderdagverblijf, dan moet die keuze gerespecteerd worden. En die keuze, hoe die ook uitvalt, zou niet moeten worden afgebrand omdat het niet geëmancipeerd genoeg zijn in iemands ogen.
Emancipatie is je eigen keuze’s kunnen maken en als dat de keuze is om voor je kinderen te zorgen, zou dat alleen maar aangemoedigd moeten worden. Veel te weinig vrouwen durven in de huidige maatschappij voor hun kind(eren) te kiezen!
Overigens betekent emancipatie “gelijke rechten” en niet je eigen keuzes kunnen maken…
Verder krijg ik het idee dat jij nu de werkende moeder afbrandt: ik berg mijn kind niet op in een kinderdagverblijf, dat zie ik toch écht anders. Omdat mijn kind naar de opvang gaat, krijgt hij meer kansen om zich te ontwikkelen, wat andere impulsen.
Als laatste: volgens mij is het andersom – veel te weinig vrouwen durven in de huidige maatschappij voor een fulltime baan te kiezen, omdat ze door hun omgeving daar op aan worden gekeken…
ik stel het idd heel zwartwit. Tegen mij wordt nl vaak gezegd: zou je niet eens gaan werken? Ik word er dus echt op aangekeken dat ik thuis zit voor mijn kind(eren). Ik heb geen uitkering, krijg alleen een voorlopige teruggave van de belastingdienst, + we hebben de belastingtoeslagen. Mijn zoontje gaat naar de peuterspeelzaal; krijgt dus ook gewoon de kans om zich te ontwikkelen en met anderen in contact te komen. Ik vind dat ik me veel te vaak moet verdedigen dat ik thuis ben voor mijn zoontje.
Overigens ís de sollicitatieplicht voor vrouwen in de bijstand er al jaren hoor. Er gold alleen een vrijstelling voor vrouwen met kinderen onder een bepaalde leeftijd. Maar om je gerust te stellen, deze dame ontvangt geen bijstand, omdat haar man een fulltime job heeft. En het zijn vrouw gunt om thuis te blijven en van haar kinderen te genieten.
“Kinderen opbergen” in een kinderdagverblijf klinkt mij ook als een waarde oordeel. Onze meiden zijn beiden 2 hele dagen in de week naar een kinderdagverblijf gegaan. Mijn man en ik werkten beiden part time (overdag). Ze hebben daar erg veel geleerd, vriendinnetjes gemaakt, waar ze nu nog bevriend mee zijn. Ze zijn er altijd met heel veel plezier naartoe gegaan.
Er is niets mis met kiezen kinderopvang, ook niet met kiezen voor zelf voor je kinderen zorgen.
Jammer dat er weer een vrouw opstaat die zegt hoe iedere vrouw het moet gaan doen. Laten we elkaars keuzes toch respecteren. Iedere vrouw, moeder doet het op haar manier. Door omstandigheden, door keuzes, door ambities, wat dan ook. Daar kan deze mevrouw niks aan veranderen met haar boek …
Wat een trut zeg om te zeggen dat vrouwen te weinig werken in nederland, ik werk 40 uur plus daarnaast de uren nog thuis, is dat niet werken. Wat zou ik dan doen volgens haar, uit me neus peuteren of met me kleine teen spelen overdag??? Ik werk omdat ik helaas geen andere keuze heb door exwerkgevers en faillisementen bij me man in zijn arbeidsgeschiedenis. Dat soort mensen noem ik bevooroordeeld!
sluit ik me bij aan Marsha!
Wat een trut
Net als Nicole schrijft, vraag ook ik me af of mevrouw Drayer kinderen heeft. Mocht dat wel zo zijn, zal zij weinig problemen ondervinden. Zij kan natuurlijk met haar beroep heel goed thuis werken, wat bij de meesten van ons niet het geval is.
En daarbij…..mogen wij niet zelf beslissen of we werken? En dat een vrouw die niet buitenshuis werkt een verwende prinses zou zijn, gaat mij wel wat te ver. We leven in een vrij land en maken zelf wel onze keuzes.
Die vrouw is echt het voorbeeld van “ik leef om te werken”. Nou sorry mevrouw.. maar ik werk liever zodat ik kan leven.. Werk staat bij mij niet voorop..
Genieten!
En deze mevrouw weet het ook allemaal zo goed, vraag me af of zij kinderen heeft.. En zo ja, hoe zij een fulltime baan combineert met het hebben van kinderen 😉
(zonder man!)
Ik heb begrepen dat ze 1 kind heeft…