Vlammend Vier

Ooit schreef ik een blog met de titel “Terrible two”. Het ging over mijn zoon van twee, die met name het ‘terrible’ wel heel letterlijk nam. Hij ontdekte zijn eigen wil, maakte kennis met nieuwe dingen, liep tegen grenzen aan en ging er het liefst overheen.

 magisch

Na een jaar werd hij daverend drie. Hij werd grote broer en voelde zich dé man. Maar ook liep hij tegen beperkingen aan, want hij was nog niet magisch vier. Een jaar lang keek hij uit naar dit moment, want dan mocht hij ook elke dag naar school, hoefde hij niet meer naar de peutertjes, kon hij eindelijk met vriendjes van school spelen. Hij vroeg elke morgen of hij nu al vier was en naar school zou gaan.

Nu heeft hij de magische leeftijd bereikt. De eerste keer dat hij ging wennen in zijn nieuwe klas, stapte hij met veel bravoure naar binnen. Hij kende de juf en sommige kindjes, dus hij zou dit varkentje wel even wassen. Na een kus en ‘ veel plezier en tot straks’ kon ik de klas verlaten. Stiekem keek ik nog even door het raam en zag hoe hij onwennig op zijn stoel zat, onder de indruk van al deze nieuwigheden, geen tijd om mij te missen.

 vol ontroering

Ik liep naar huis en besefte dat de kleutertijd onomkeerbaar was aangebroken. Het stemde me melancholiek, maar ik gunde het hem zo, hij keek er zo naar uit. Om twaalf uur stapte hij zo tevreden en zelfverzekerd naar buiten, dat het me ontroerde.

Op zijn verjaardag mocht hij dan echt starten. Hij trakteerde, ging de klassen rond met een vriendje dat nog geen tijd had gehad om een vriendje te worden. Hij genoot met volle teugen, maar ik zag ook dat hij het spannend vond. Aan deze emoties kon hij echter geen uiting geven, hij wilde zo graag vier zijn!

 volhouder

Nu zijn we drie weken verder en nog vraagt hij iedere morgen of hij vandaag naar school mag. En iedere morgen mag hij gaan. Hij heeft zijn moeilijke momenten, maar hij is een held. Onwennig zit hij nog op zijn stoeltje, geeft mij gedwee een kus, slikt zijn tranen weg en zwaait. Vanachter het raam zie ik hem zijn klasgenoten gadeslaan, ik zie hem zijn best doen om erbij te gaan horen, teleurgesteld zijn als iemand niet met hem kan of wil spelen, maar hij is een volhouder.

En volhouders winnen! Afgelopen donderdag speelde hij voor het eerst met een vriendje bij ons thuis! Ik vier zijn overwinningen stiekem mee en ben trots op mijn kleine kleuter, met zijn kinderlijke onbevangenheid en zijn kleuterige volwassenheid.

Ben benieuwd met wie hij morgen weer gaat spelen……………….