Daar gaan we dan. Drie koffers, een kinderwagen, buggy, handbagage voor twee personen plus twee kinderen en niet te vergeten baby & peuter. Op naar het vliegveld. Onze eerste grote reis is begonnen, want zo kan ik vliegen met kinderen wel bestempelen. Na bijna 3.5 jaar, twee verhuizingen en twee zwangerschappen verder, eindelijk weer eens een echt fatsoenlijke vakantie.
Op weg naar Schiphol zit ik met babylief achterin. Met om mij heen allemaal spullen en checklists in m’n hoofd vertrekken we. We kunnen. Op de bijrijdersstoel zit mijn peuter: Mads. Hij praat honderduit over alles wat hij voorbij ziet komen, wat hij denkt te zien en dat wat hij het liefst zou willen zien. De auto’s over de brug en eronderdoor, op het spoor van de trein, van het “goene littop” (wat natuurlijk stoplicht moet zijn) naar de “tatu-auto” in zijn hand en dan ineens heel stellig: “niet hard rijden papa, plisie dan boos”. Zijn vermanende vingertje erbij maakt het bijna eng 😉 .
Wat zag ik er tegenop … vliegen met kinderen
“Kijk mama! Vliegtuig! Ikke zo in!” Ergens ver weg trekt een witte streep door de lucht. Er is niks mis met zijn ogen en voor ik het weet vertelt hij na wat we gelezen hebben in het e-boekje over vliegen.
De afgelopen weken stonden in het teken van de vakantie voorbereiden. Ik heb getwijfeld over wel of niet vliegen met die kleintjes, het is namelijk best een gedoe om alles mee te krijgen. Sowieso vergt het veel geduld en aanpassingsvermogen als je steeds moet wachten. Wat als ze juist dan besluiten een driftbui te krijgen? Ik zie mezelf al achter Mads aanrennen in een te drukke rij met mensen die ook willen inchecken. Stiekem lachend bestempel ik mezelf als “ook zo’n mama die dat doet”. Maar ach, er gaan zoveel ouders vliegen met kinderen, ook op de meest ongelukkige tijden. Dat kunnen wij vast ook. En anders ben ik “ook maar zo’n moeder”. We gaan.
Eenmaal op Schiphol begon de uitdaging gelijk met twee bagagekarren waarvan 1 met maxicosi en een peuter die natuurlijk zelf wil lopen. Papa leidde hem gelukkig af en beloofde dat hij binnen écht zelf mocht gaan lopen. Het werkt en sneller dan verwacht staan we binnen op Schiphol Plaza. Mads krijgt z’n eigen koffer, een brandweerauto van het merk Trunki. Twee dagen voor vertrek hebben we die nog aangeschaft, omdat ik ineens verschrikt bedacht dat z’n gewone speelgoed hem echt niet zou gaan boeien, lopend door de grote aankomst- en vertrekhallen waar overal afleiding is. Ik zag de driftbui al hangen en besloot de koffer te kopen om het meest lastige van vakantie -de reis an sich- ook leuk te maken. Het heeft gewerkt. Z’n koffer boeide wel. Vanaf het moment dat we binnen waren tot we bij de gate stonden heeft hij er zelf voor gezorgd. Duwen, erop rijden, getrokken worden… Het kan allemaal met die koffers. Trots als een pauw was hij en onderweg stal hij de show en bezorgde hij velen een lach op hun gezicht. Heerlijk.
Ik heb me enorm af zitten vragen hoe het vliegen zelf zou gaan. Stijgen, landen, oortjes, slapen, overprikkeld… Geen idee wat het zou worden en wat het beste zou werken. Â Alle mitsen en maren heb ik afgewogen maar wijzer werd ik niet. Ik heb het maar losgelaten. “Go with the flow” kreeg ik als tip van een ervaren collega. We vlogen een uur na bedtijd, dus had ik me er al op ingesteld twee wakkere jongens te hebben door alle prikkels. Babylief gedroeg zich trouwens de hele tijd super, tot we bij de gate kwamen en hij het gesleep zat was. Tja. Geef hem eens ongelijk. In zo’n maxicosi word je in zo’n situatie ook alleen maar gemilkshaked. Dan helpt even niks meer behalve heel hard huilen. En hij was niet de enige. Er waren veel kinderen die er klaar mee waren, zou het vliegen met kinderen dan toch niet zo’n goede beslissing zijn? Na hevig verzet viel babylief echter tijdens het opstijgen en drinken van z’n fles in slaap en hebben we hem niet meer gehoord tot z’n nachtfles. Boven verwachting. Tijdens het landen sliep hij gewoon door en leek hij zelfs niks te voelen aan z’n oortjes.
Tip; een klein kadootje in de koffer
Ook Mads heeft zich super gedragen. Ik sta echt versteld van zijn “zijn”. Thuis luistert hij vaak voor geen meter (peuterpubertijd) maar nu ook merkte ik weer dat onze opvoeding echt wel bij hem landt. Ik hoefde niet vaak te waarschuwen, hij gedroeg zich goed en was vooral enorm enthousiast en leuk. Wat kan je dan trots zijn als moeder! Voor in het vliegtuig had ik een kadootje in z’n koffer gestopt. Deze mocht hij openmaken als hij z’n riem om had. Dit bleek een goede zet en hij vermaakte zich zittend op z’n stoel. Dikke prima!
Tijdens het opstijgen werd hij wel stil toen het vliegtuig hard ging rijden om vervolgens de lucht in te gaan. “Ik niet bang” hoorde ik hem zeggen met ogen die me echt wel vertelden dat hij het rete spannend vond. “Je mag het best spannend vinden lieverd”. Stilletjes knikte hij toch van ja. Ik lachte naar hem en wist diep van binnen zeker dat we deze reis gaan redden samen. Wij kunnen dit echt, ook als er straks wel een driftbui komt of we pas uren na aankomst gaan slapen door alle prikkels. We zijn nu echt op vakantie, we hoeven de komende week helemaal niks, ik zie geen apen en beren meer op de weg, de terugreis komt ook vast goed en nu al zijn deze herinneringen meer dan mooi. Nu eerst een week genieten. Later horen jullie of het de hele week zo was 🙂 .
Hoe hebben jullie reizen met kids ervaren? En het vliegen met kinderen? Nog andere tips voor het soepel laten verlopen van een reis?
