Wow, gisteren las ik het nieuws over Bryndis Bjorgvinsdottir. Een Ijslandse dame die zich sterk maakt voor de vluchtelingen en de mogelijkheden tot opvang in Ijsland. Is dit ook wat voor vluchtelingen in Nederland ?
Eerlijk is eerlijk. Ik ben best ondersteboven van het verhaal van Bryndis, en ga dan ook direct bij mezelf te rade als het gaat over de mogelijkheden voor de vluchtelingen in Nederland. Bryndis heeft in Ijsland namelijk een oproep gedaan op Facebook naar aanleiding van het standpunt wat de Ijslandse regering heeft ingenomen over de Syrische vluchtelingen. Ijsland geeft aan dat er maar plek is voor de opvang van 50 vluchtelingen. Bryndis geeft echter op Facebook aan dat zij graag bereid is om een Syrisch kindje op te vangen. Ze heeft al een zoontje van 6 en een kindje erbij is geen probleem. Er zijn kleren, er is speelgoed, er is plek om te slapen en zelf is ze in staat om een kind de taal te leren en de gewoontes van Ijsland. Geen probleem.
Met deze insteek heeft ze een oproep gedaan op Facebook waarop binnen 24 uur 10.000 Ijslandse inwoners reageerden dat ook zij wel een vluchteling op kunnen nemen in hun huis en voor een veilig onderdak kunnen zorgen. Een mooi, liefdevol gebaar.
Van de week schreef ik al een artikel over het feit dat ik me voor sommige Nederlanders schaam. De manier waarop ze reageren op Social Media als het gaat over de vluchtelingen en alle ellende die zij meemaken raakt me diep. En blijkbaar ben ik nog niet uitgepraat 😉 . Ik vind dit een prachtige tegenhanger, maar tegelijkertijd ook heel confronterend. Zou dit ook in Nederland kunnen werken?
Plek voor vluchtelingen in Nederland
En als ik dan binnenin mezelf zoek naar een antwoord vind ik dat nog best lastig om daarin eerlijk te zijn. Praktische bezwaren borrelen gelijk op. Want tja, waar zou dan een vluchteling kindje moeten slapen (we hebben immers twee kinderen en geen slaapkamer over). Direct is daar een stem die roept ’twee kinderen op één kamer, wat is daar mis mee?’ En tja, onze oudste begint echt wel een beetje te puberen, is dat te combineren? Maar wat nu als het een volwassen vluchteling in Nederland is die onderdak nodig heeft, bijvoorbeeld een man? Hoe oneerlijk is het om alleen te ‘opteren’ voor een kind. Alsof een volwassen vrouw of man geen recht heeft op en veilige plek.
En ik kan niet anders dan mezelf schuldig voelen. Daar staan we dan. We roepen hard hoe ziek we ervan worden, van al die verhalen en beelden. We klappen in onze handen omdat we vinden dan iemand er een goed stuk over heeft geschreven en we geven af op mensen die volgens ons onmenselijk reageren. En ik doe daar inderdaad ook aan mee. En zo voelt het ook. Maar wàt als het puntje echt bij het paaltje komt? Ga jij iemand in huis nemen? Nee? En waarom niet dan? Verbetering begint bij jezelf toch?
Het blijkt wel… het is niet allemaal zwart-wit, er zit een heel grijs gebied tussen. En in dat grijze gebied kom ik mezelf behoorlijk tegen en ben ik nog helemaal niet zo trots op mezelf.
Wat zou jij ècht doen voor de vluchtelingen in Nederland? Ben jij bereid om je huis open te stellen? En o ja… ga je dan kritisch zijn, of zou het je niet uitmaken wie je in huis neemt? Durf jij eerlijk te zijn tegenover jezelf?
Ja heel herkenbaar. Zag dat mijn buurvrouw zich opgaf als gastgezin voor een vluchteling. EN zelfs na het lezen van de bedoeling, je mag ook andere dingen doen dan een slaapplek aanbieden, heb ik me nog niet aangemeld. En dat knaagt wel…..
Wat een hartverwarmende initiatief inderdaad! Het zet inderdaad aan tot denken. Maar wij puilen al ons huis uit met z’n zevenen, en ik loop dus ook tegen praktische bezwaren op.
Ik snap je helemaal. Ik vind het zelf ook een lastige kwestie. Het is nogal wat om iemand in huis te nemen die totaal jou taal en gewoontes niet kent. Daarnaast heb je ook het welzijn van je eigen kinderen in je hoofd, wat doet dat allemaal met hen?
Nou denk ik wel dat gemeentes meer kunnen doen, als ik om me heen kijk in ons dorp, staan er ontzettend veel huizen leeg. Daar kunnen makkelijk een of meerdere gezinnen in wonen. En met zijn allen kunnen we er best voor zorgen dat er bedden en dergelijken in het huis aanwezig zijn.
Daarnaast vindt ik het dan geen probleem om deze mensen van een goede avondmaal te voorzien, maar in huis nemen… i don’t know…
Dat klinkt ook als een prima aanpak Sanne!