Vaak weet je het van jezelf wel, als je je als een vreselijke moeder gedraagt. Ik in ieder geval wel. Maar zelfs als ik het weet vind ik het heel erg moeilijk om er iets aan te doen, herken je dat? Iets met ‘leren loslaten’ maar vooral ook ‘leren accepteren’.
Vandaag herkende ik die vreselijke moeder weer in mezelf
Even voor de duidelijkheid… mijn kinderen vinden mij ook wel eens een vreselijke moeder, maar dat is dan in situaties die totaal anders zijn dan de momenten waar op ik mezelf een moeilijke moeder vind. Als ze bijvoorbeeld een keer niets lekkers mogen, van de pc af moeten of geen logeerpartijtje mogen organiseren (dat laatste komt zelden voor) dan ben ik volgens hen een stomme moeder. Snap ik, en daar kan ik me helemaal bij neer leggen. Heb ik ook he-le-maal geen moeite mee 😉 .
Maar het moment dat ik mezelf een vreselijke moeder vind, dat zijn de ergste momenten. Het zijn namelijk de momenten waarop ik weet dat ik anders zou moeten reageren. De momenten waarop mijn reactie gewoon niet tof is en ik zelfs ‘voel’ dat ik overdreven reageer. Want er is eigenlijk helemaal niets aan de hand. Waarom kan ik het niet gewoon ‘laten’? Het zijn de momenten waarop mijn hoofd tegen de ‘erge ik’ roept dat ik normaal moet doen, maar iedere vezel in mijn lijf schreeuwt omdat ik het er niet mee eens ben. Ik zal je zo’n niet-tof voorbeeld geven, met het schaamrood op mijn kaken.
Creatief zijn, maar wel graag netjes….
Afgelopen weekend zijn Lotte en ik samen naar de Paper Passion beurs geweest. Een walhalla vind ik het, en ik kan er dan ook helemaal in op gaan. En Lotte is daarin precies hetzelfde als ik. Super gezellig dus om samen die beurs af te struinen en allemaal nieuwe dingen aan te schaffen. Hebbedingen.
Daarna zijn we de rest van de dag/avond heerlijk samen creatief bezig geweest met knutselen, bullet journalling en mixed media scrapbooking. Super gezellig. Op het moment dat we samen bezig zijn dan voel ik me nog niet zo’n vreselijke moeder. Ik probeer haar te stimuleren om lekker haar eigen ding te doen, zodat ze ‘leert’ zichzelf te vertrouwen. Verder roep ik opvoedkundig verantwoordde dingen zoals “je zou dit of dat kunnen doen, maar het hoeft niet persé” en ook “alles wat je maakt is goed, jÃj hebt het gemaakt en dan is het altijd mooi”.
So far so good.
De crux zit hem in het haar alleen creatief bezig laten zijn zonder mij. Met mÃjn spullen. Dat vind ik echt zóóó moeilijk. Ik kan namelijk zo ontzettend blij worden van mijn voorraad spullen om lekker creatief bezig te zijn, dat ik het moeilijk vind om haar hiermee los te laten. Bang dat er iets kwijt raakt bijvoorbeeld, of dat er wat spul verloren raakt. Het slaat echt nergens op en ik vind het zelf ontzettend kinderachtig. Want al raakt er iets kwijt of gaat er een zakje glitters over de vloer… ik kan natuurlijk zo nieuwe kopen als ik dat wil. Maar ik krijg al een knoop in mijn maag als er iets dreigt mis te gaan. Belachelijk toch?
Alle vezels in mijn lijf stralen de vreselijke moeder uit
Vandaag kwam er een vriendinnetje spelen. Ik zei tegen Lotte “laat even zien wat voor moois je gisteren gemaakt hebt” en “misschien leuk om samen lekker te aan de slag te gaan?” Uiteraard spat het enthousiasme er vanaf en gaan ze samen lekker creatief bezig met pen, shimming powder, distress inkt, embossing powder, water en fohn.
En dan gebeurt het… ik zie een enorme hoeveelheid embossing powder over het papier gaan en ik word een beetje zenuwachtig. Ik probeer niets te laten merken maar het is al te laat. Mijn dochter heeft namelijk dezelfde voelsprieten als ik. Er hoeft niets gezegd te worden, ze voelt de situatie toch wel aan 😉 . Ze roept al snel ‘oh mam, het is wat veel maar de rest kan zo toch weer terug in het zakje gestrooid worden?’ ‘Help je me daar dan even mee?’
En ze heeft helemaal gelijk, de rest gaat weer netjes terug in het zakje. En wat dan nog? Mijn vezels ontspannen weer, ik maak me druk om niets. Totdat ze MIJN aquareldoos tevoorschijn haalt. We hebben twee aquareldozen: eentje gisteren gekocht (met 18 kleuren) en eentje met 40 kleuren die ik al 1,5 jaar kwijt was totdat manlief hem gisteren weer vond. Duhuh. Weliswaar gekocht bij Alie, maar nog nooit gebruikt omdat hij kwijt was voordat ik er mee kon beginnen.
Afijn, ze wil met de 40 kleuren aan de slag en ik zie alleen maar een beeld voor me waarbij twee meiden van 10 lekker met verf kliederen en alle kleuren door elkaar smeren. De vreselijke moeder in mij verstart. Paniekerig gaat er door mijn hoofd dat mijn mooie aquareldoos straks helemaal smerig is nog voordat ik er zelf van heb kunnen genieten om ermee te werken. Ik geef haar de andere doos en zij kijkt zwaar teleurgesteld. Ze wil natuurlijk ook met meer kleuren werken.
Maar ik -vreselijke moeder als ik ben- fluister haar zachtjes toe dat ik niet wil hebben dat er iemand anders met die doos schildert behalve wij tweeën. Ze kijkt me aan en zegt nog “ja maar ik doe het toch ook alleen? K. is nog met iets anders bezig”. Maar ik blijf onvermurwbaar. NIET DIE DOOS! Ik voel me echt überslecht dat ik hun dit niet gun, maar ik kan gewoonweg geen ja zeggen. Verschrikkelijk toch?
Blijkbaar doe ik toch iets goed
Lotte probeert het nog één keertje maar ziet aan mijn gezicht dat ik het echt heel moeilijk vind. Zonder iets te zeggen legt ze de doos weg en pakt ze de doos met 18 kleuren. Vervolgens ratelt ze er vrolijk op los met K., maakt creatieve kaarten alsof haar leven er vanaf hangt en zegt tegen haar vriendin “je zou dit of dat kunnen doen, maar het hoeft niet persé” en ook “alles wat je maakt is goed, jÃj hebt het gemaakt en dan is het altijd mooi”.
Blijkbaar doe ik dan toch ook nog iets goed…
