Deze blog gaat mij niet in dank worden afgenomen. Door mijn zoon dan, als hij ‘m later mocht lezen. Ik ga het namelijk hebben over zijn vriendjes. Nee, niet die jongens met wie hij op school speelt maar de vriendjes waarmee hij slaapt.
Oké, het verhaal wordt vaag. Ik ga dit snel toelichten.
Bij zijn geboorte kreeg ons ventje veel cadeaus. Het een nog leuker dan het ander. En soms zat daar een miskleun tussen. Zoals dat ielige, lelijke roze varkentje met te lange armen en benen dat ik uit schaamte maar boven in zijn wieg hield. Maar ja, onervaren moeder als ik was, in zijn wieg brengt een baby het grootste deel van de dag door. Je raadt het al, binnen drie maanden waren kind en varken onafscheidelijk.
De liefde duurde voort en toen kindlief begon te praten, werd het roze ding ‘vriendje’ gedoopt. Bij mij groeide het besef dat één exemplaar wellicht te weinig zou zijn. Een lange periode ben ik elke Etos die mijn pad kruiste ingelopen, omdat daar vriend was aangeschaft. Tevergeefs. Een belletje met de leverancier leverde wel wat op, maar niet wat ik wilde. Een eenmalige productie. Nee, echt niet meer leverbaar.
Ondertussen hield ik vriend zo veel mogelijk in bed. Want als ‘ie kwijt zou raken, zou de pleuris uitbreken…
Op internet kwam ik www.knuffelkwijtsijt.nl tegen. Nee echt! De site bestaat nog steeds. Contactadvertentie gezet, met foto en zielig verhaal. Met missen en niet kunnen slapen. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik ruim een jaar later een mail. Of ik nog steeds op zoek was?
Een paar dagen later kwam ‘ie binnen. In een envelopje. Zijn hoofd is nog steeds platter dan die van zijn look-a-like. Het plan om deze versie als reserve te houden, strandde. De naam bleef wel. Sindsdien slaapt mijn zoon met in zijn rechterhand vriend en in zijn linker reservevriend.
Nu is hij tien. Stoer, grote mond, alles wat er bij die leeftijd hoort. Maar slapen doet hij nog steeds met het roze duo. Zijn beste vriend weet ervan. Sterker nog, die heeft de aapjes monkey en donkey. Daar wordt soms driftig mee gespeeld. Zo driftig, dat beide vriendjes wegens slijtage van oma een truitje hebben gekregen.
En toen kwam de uitnodiging. Een slaapfeestje! Heel cool, alle stoere boys waren uitgenodigd. Ik heb hem zelf zijn tas laten inpakken. Tandenborstel? Check. Pyjama? Check. Slaapzak? Check. Vriendjes?
‘Ik denk dat ik maar eens een nacht zonder vriendjes ga proberen’, zei hij heel stoer.
Van slapen is het die nacht niet echt gekomen. Van half twee tot half zes, heb ik mij laten vertellen. Misschien was dat zijn redding? Ach, de nacht daarop had hij ze weer klemvast in zijn handen. Ik denk dat de volgende vriendeloze nacht nog lang op zich zal laten wachten…
Beste Nienke,
Mijn gezin bestaat, naast mijn man en mij, uit twee tienermannen. Eén van 10 en één 13. Die van 13 is groot en stoer. Maar toch als ik zijn kamer in loop ’s avonds voor de laatste kus zie ik hem liggen met een versleten konijn.( niet verder vertellen).
Mijn andere tienerman is 10 en die heeft aa. Aap zwerft door het hele huis. In zijn bed, beneden in een stoel of op de bank.. en ’s avonds, lekker vastgeklemd in de armen van een 10 jarige. En ik… ik sta te genieten. Maar ook dat mag je niet verder vertellen.
Groetjes,
Anne-Mieke