Vier jaar is ze, bijna vijf. Verlegen. Ze kijkt altijd eerst de kat uit de boom. Maar als ze het gevoel heeft dat de ogen niet op haar gericht zijn, gaat ze haar gang. Durft ze dingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Haar vriendinnetje zegt ook niet zoveel. Niet omdat ze verlegen is, maar omdat ze de Nederlandse taal niet spreekt. Wantrouwig kijkt ze naar haar klasgenootjes en diens ouders. Ook haar ouders kijken met een gereserveerde blik naar ons Nederlands sprekende ouders. Ze begrijpen ons niet en wij begrijpen hen niet. Het handen- en voetenwerk komt niet verder dan hallo. Vriendschap tussen kinderen komen dan toch veel makkelijker tot stand.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Maar m
ijn dochter heeft een missie. Ze neemt haar nieuwe Poolse vriendinnetje mee op sleeptouw en is vastberaden om haar de taal te leren. Ze ontpopt zich als een echte juf die vooral haar kennis wil overbrengen. Hoe herkenbaar voor mij. Mijn opa was schrijver en docent, mijn vader was kok en docent en ik ben grafisch vormgever, dtp’er, schrijver en docent. Alle drie doceren wij in het vak waarin we zelf werken.
Het Poolse vriendinnetje zei in het begin alleen maar ‘ja’. Thuis maakt mijn dochter daar handig gebruik van:
“Mam, dan ben jij mij Poolse vriendinnetje en dan ben ik gewoon Eva”.
“Goed”, zeg ik naïef.
“Mam, mag ik een snoepje?”, vraagt ze dan poeslief en slim.
Het is bijna etenstijd, dus ik zeg nee.
“Maar mam, jij bent toch mijn Poolse vriendinnetje?.
“Ja”, zeg ik aarzelend. Ik voel al wat nattigheid.
“Zij kan alleen maar ja zeggen”.
Goed voorbeeld doet volgen
Dat was in december 2011. In de laatste twee maanden voor de schoolvakantie maakt het Poolse vriendinnetje een enorme taalgroeispurt door. Ze communiceert zeer goed met haar klasgenootjes en is beste vriendinnen geworden met mijn dochter. Jammer genoeg is het Poolse vriendinnetje al 6 jaar oud en beheerst ze de Nederlandse taal goed genoeg om naar groep 3 te gaan. Mijn dochter kwam in groep 1 en gaat naar groep 2. Haar vriendinnetje zat in groep 2 en gaat naar groep 3.
Op de laatste dag neem het Poolse vriendinnetje afscheid van mijn dochter. Ze geven elkaar de allerdikste knuffel en mijn dochter krijgt een lief cadeau. Een pluche knuffel. Op dat moment realiseer ik me nog een keer hoe moeilijk het is om een speelafspraak voor die kleintjes te regelen als de ouders van de dikke vriendinnen geen gemeenschappelijke taal beheersen. Ik besluit om in de zomervakantie – gewapend met google translate – eens langs te gaan zodat een mooie opbloeiende vriendschap niet door een taalbarrière verloren gaat.
That is another cookie. Tips om Engels te leren praten.
