Wat vind jij? Is jouw blog een vrijbrief voor jou om alles te schrijven wat je op je hart hebt ? Of voel je je toch geremd omdat er bekenden meelezen ?
Ik lees het heel regelmatig om me heen. Bloggers die eigenlijk wel graag over iets zouden willen schrijven maar het niet doen omdat diegene die meeleest zich wellicht zou kunnen herkennen in het verhaal, terwijl het niet zo’n tof verhaal is bijvoorbeeld. Aan de andere kant beschouwen veel bloggers hun blog als een soort van online dagboek. Het liefst schrijven ze alles op wat ze meemaken (en het liefst hebben ze natuurlijk dat de hele wereld meeleest, want anders zouden ze wel een papieren dagboek pakken 😉 ).
Best een dingetje, ik merk het ook bij mezelf. Al weken spookt er een blog in mijn hoofd maar ik ben nog niet zover dat ik het hier vorm kan geven omdat ik er eigenlijk geen leuk verhaal van weet te maken… en niet weet of de betreffende persoon mee zal lezen. En ook al is het misschien geen leuk verhaal, het is wèl een onderwerp wat eigenlijk héél interessant is om over te schrijven, vandaar dat het me niet loslaat.
Vrijbrief of niet ?
Typisch toch, dat een journalist of een columnist op dat gebied alle vrijheid krijgen en dat het onderdeel is van de persvrijheid terwijl ‘wij bloggers’ over het algemeen vinden dat we moeten bloggen binnen bepaalde kaders. Dat we geen vrijbrief hebben omdat we niemand opzettelijk willen kwetsen. Of is dat een vrouwending? Het merendeel van de bloggers die ik ken is namelijk vrouw en vrouwen maken zich nu eenmaal sneller druk om dit soort dingen dan mannen, toch? Een enkeling daargelaten natuurlijk, maar ik heb het even over de massa.
Toch zit er tussen journalisten en bloggers niet zo heel veel verschil. Beiden schrijven vanuit hun eigen perceptie. Eén belangrijk verschil is misschien wel het principe dat een journalist pas iets publiceert als hij dat via twee bronnen bevestigd heeft gekregen. Dat is in ieder geval een gedragscode. Iets waar een blogger niet naar kijkt, omdat hij of zij vaak zijn eigen mening verkondigt bij verslaglegging. Een eigen mening is echter altijd ‘gekleurd’.
Anoniem bloggen als vrijbrief
Je zou er natuurlijk als blogger voor kunnen kiezen om anoniem te gaan bloggen. Dan is je vrijbrief binnen handbereik, want niemand die in de gaten heeft wie jij bent in het dagelijks leven. Je moet dan wel een blog anoniem starten, voor mij heeft het niet zoveel zin meer 😉 , dat begrijp je. Of ik zou een nieuw blog moeten beginnen, maar zo ver reikt mijn behoefte nu ook weer niet. Ik denk zelf dat ik de grens redelijk goed kan bewaken en dat ik mezelf niet teveel beperk door onder mijn eigen naam te bloggen.
En dat er dan een onderwerp is wat ik nu nog niet uit mijn digitale pen krijg… ach… ik laat het gewoon nog even sudderen in mijn hoofd, het krijgt vanzelf de juiste vorm. Publiceren doe ik uiteindelijk toch… met alles 😀 .
Wat vind jij? Is een persoonlijk blog een vrijbrief om alles out in the open te gooien? Of toch liever niet? En als jij blogt, hoe pak jij dat dan aan?
Lastige vraag. Zeker omdat ik niet/weinig over persoonlijke zaken blog.
Maar toch heb ik de afgelopen jaren regelmatig getwijfeld of ik een blogpost zou publiceren. Bijvoorbeeld over de glutenhype, schrik ik daar geen lezers mee af? Daarnaast weet ik dat mijn vader mee leest. Daarom schrijf ik bepaalde dingen ook niet…
Maar juist over de blogposts waar ik het meeste over twijfel, zijn vaak het populairste.
Mijn naam en gezicht zijn duidelijk aan mijn blog gekoppeld, daarom ben ik heel voorzichtig met de keuze van mijn onderwerp of de vorm waarin ik het giet. Wel altijd informatief, de lezer moet er wat mee kunnen in zijn/haar leven. Ook licht en luchtig of speels en vrolijk. Praten over een ander doe ik niet, dus bloggen over een ander al helemaal niet. Anonimiteit ontslaat je niet van ethisch gedrag.
Ik schrijf vaak al erg persoonlijke blogs. Maar sommige dingen stip ik maar niet aan. Dingen over mijn werk of zo. Kan me zo voorstellen dat de baas niet blij wordt als ik bepaalde dingen zou bloggen….anoniem bloggen zou soms wel een uitkomst zijn.