Ik heb een enorme vrees voor naalden en alles dat prikt. Toen ik in september een brief van het ziekenhuis kreeg aarzelde ik echter geen moment.
In de brief werd ik gevraagd mee te doen aan een onderzoek naar de gevolgen van zwangerschapsvergiftiging. Ik heb zelf gelukkig geen zwangerschapsvergiftiging meegemaakt, maar heb het wel van dichtbij zien gebeuren. Dus een onderzoek naar de verdere gevolgen van een dergelijke vergiftiging vind ik erg belangrijk.
Omdat ik na mijn eerste bevalling in het academisch ziekenhuis terecht ben gekomen stonden mijn gegevens daar blijkbaar in het systeem. Ik zou onderdeel zijn van een controlegroep. Het hele onderzoek zou 2x een week duren, waarbij je twee keer een volledige dag in het ziekenhuis moest doorbrengen en aan twee infusen zou liggen. Ik zag mezelf al liggen aan twee van die apparaten. Ik met mijn vrees voor alles dat prikt. Toch heb ik mij ingeschreven.
De meetdagen komen nogal nauw maar vlak voor de kerst was mijn eerste meetdag. Ik kreeg een nierfunctiemeting en nog wat andere metingen. Het aanleggen van het infuus ging al gelijk goed, na 3x zat de eerste er eindelijk in. Het tweede infuus ging gelukkig sneller. Helaas ging het eerste infuus en na een paar uur uit. In totaal ben ik die dag meer dan 8x geprikt en ik was er alles behalve relaxed onder. Waar was ik aan begonnen?
De aardige doktoren verzekerde mij dat ik op ieder moment mocht stoppen. Maar wie A zegt moet ook B zeggen en ik geef niet snel op. Ik heb de dag volbracht en kreeg nog een heel aardige mail na afloop. Als het allemaal mee zit heb ik volgende week mijn tweede meetdag. Of ik twijfel? Geen moment. Dergelijk onderzoek is in mijn ogen erg belangrijk. De juiste vrouwen vinden is lastig. Er staat enkel een kleine financiële vergoeding tegen over, dus rijk zal ik er ook niet van worden.
