Wat heb je nu weer in huis gehaald? Ik vuur een ongenadig charme offensief af

Wat heb je nu weer in huis gehaald? Dat is wat ik gisteren hoorde. En het ging over mij. Al gniffelend ging ik verder met stront scheppen. Zo’n soort opmerking had ik wel aan voelen komen tijdens mijn charme offensief. Ik zal je vertellen waarom.

Gisteren ben ik voor het eerst gestart met mijn bijdrage aan de maatschappij 😉 . Ik loop al jaren te dubben met het idee dat ik wat meer moet doen binnen ‘de gemeenschap’. Vrijwilligerswerk. Niet dat ik tijd over heb, maar gewoon omdat het begint te knagen. Eigenlijk ben ik altijd veel te druk en dan zou je dus kunnen denken dat je helemaal geen tijd hebt om vrijwilligerswerk te doen. Maar er is druk en druk. En ik ben te druk met mezelf. Met dingen die ik belangrijk vind voor mezelf en voor mijn gezin. Niets mis me, maar toch knaagt er iets. En als het al zolang door je hoofd speelt, dan is dat ook niet voor niets. Denk ik dan. Tijd om eens verder te kijken dus.

dierenparkje geitjes

Vrijwilligerswerk; stront scheppen voor de maatschappij

Ik ben er eigenlijk ingerold door Luc. Hij is in de afgelopen zomervakantie gestart met vrijwilligerswerk bij het dierenparkje in onze buurt. Op advies van zijn moeder 😛 , met de bedoeling om in de vakanties daar een klein handje te helpen. Wat tijd weg van de pc zeg maar. Daarnaast moet hij van school uit nu -met zijn 12 jaar-  een maatschappelijke stage gaan lopen. En dat mag hij waarschijnlijk ook in dit dierenparkje doen. Een mooie plek voor een stage, toch?

Lees ook: handig dierentuinen overzicht in Nederland

Het geval wil alleen dat de beheerder van het parkje een soort van ‘gebruiksaanwijzing’ heeft. Hij is op leeftijd en communiceren doet hij op zijn eigen manier. Rauw. Niet altijd even aardig. Verder heeft hij opvattingen die wat af kunnen wijken van andere -met name jongere- mensen. Niet echt handig, zeker niet als je het van vrijwilligers moet hebben. Gelukkig kan Luc dat wel langs zich af laten glijden.

Afijn, omdat ik al jaren in mijn hoofd bezig ben met ‘iets doen voor anderen’ maar ik nog niet eerder de stap genomen heb opperde zoon dat ik ook maar eens een handje moet komen helpen in dit dierenparkje. En gisteren was het zover. Superleuk om te doen, behalve dan dat 07.00 op zaterdagochtend best vroeg is, maar vooruit.

charme offensief bij de varkens

Communicatie en charme offensief

Ik had me vooraf al voorgenomen er blanco in te stappen, maar de beheerder van het parkje wel uit te dagen indien nodig. En dan bedoel ik dus communicatief. Binnengekomen kijkt hij me argwanend aan en roept tegen de andere vrijwilligster ‘daar komt je personeel aan’. Direct duidelijk in het feit dat wij niets van hem hoeven te verwachten. Ik stap op hem af en steek uiteraard meteen mijn hand uit om me voor te stellen. Ik krijg een ferme handdruk terug. Daar hou ik van! Maar de blik blijft. En hij begint meteen de andere vrijwilligster te wijzen op haar ‘fouten’. Doe je het niet op zijn manier, dan doe je het niet goed namelijk. Ik ben al door haar ingelicht.

Nu ben ik niet iemand die klakkeloos bevelen opvolgt zonder na te denken. En als ik ergens iets van vind, dan steek ik dat niet onder stoelen of banken. Dusss … Terwijl we aan de slag gaan pareer ik iedere opmerking die ‘verkeerd’ opgepakt kan worden. Met een passend grapje. Het voelt als een spelletje, in ieder geval voor mij. Ik maak wat quasi nonchalante opmerkingen tussendoor en warempel, het ijs begint te ontdooien! Na een paar opmerkingen over en weer hoor ik hem tegen de andere vrijwilligster roepen “C. Wat heb je nu weer in huis gehaald?” Ik hoef zijn gezicht niet eens te zien om te weten… dit komt wel goed. En ik aai de varkens nog even over hun bol.

Stiekem denk ik bij mezelf… “Yes, ik heb het nog steeds in me”. Haha. Ook al is de man in kwestie ongeveer 25 jaar ouder dan ik -of misschien juist wel daarom- ik heb het nog steeds in me. Mijn charme offensief werkt 😉 .

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven