Waar een wil is……

Op het moment dat hij zich aanmeldde bij ons voor het programma intensieve woontraining, had zijn leven het dieptepunt bereikt. Na een leven vol drank, drugs, teleurstellingen en criminaliteit, was hij weer in de gevangenis beland. Weer stond hij met lege handen. Het contact met zijn familie was minimaal,  zijn vrouw had zich jaren geleden al van hem gekeerd en zijn kinderen had hij voor het laatst gezien toen ze nog heel klein waren. De vriendschappen en relaties die erop volgden, stonden allen in het teken van gebruik en waren nooit gebaseerd op wederzijds vertrouwen en respect. Lege, holle woorden, in zijn bestaan.

Ommekeer

Maar daar in die gevangenis kwam er een ommekeer. Hij besloot het anders aan te pakken. Via zijn reclasseringswerker meldde hij zich aan, maakte kennis met ons programma en besloot ervoor te gaan. Alles wat hij tot nu toe aangeleerd had, gooide hij overboord. De vaardigheden waarmee hij overleefd had op straat, bleken nu zijn grootste tegenstanders. Hij ging het gevecht aan met zijn demonen. Hij liet zich aanspreken, werd geconfronteerd met de trieste realiteit en vond daarin kracht en moed om verder te gaan met zijn missie.

Nieuwe vaardigheden

Hij begon te voelen, raakte ontroerd en liet dat toe. Voor het eerst in jaren vierde hij zijn verjaardag en was het feest. Hij leerde nieuwe vaardigheden aan, wat heus niet altijd even makkelijk was, maar hij hervond zijn kracht en plezier in het leven.  Na vier maanden intensieve groepstraining, stroomde hij door naar de tweede fase van het programma. Hier kwam het erop aan, nu moest hij zelf de structuur maken en vasthouden. Natuurlijk niet helemaal alleen, ik keek op een afstandje over zijn schouder mee.

Er volgden wat moeilijke momenten, waarin de keuze om te stoppen en terug te vallen in oud gedrag de makkelijkste was geweest, maar hij hield stand. Hij deelde emoties, frustraties en angsten. Kreeg zelfvertrouwen en zelfrespect. Hij raakte steeds meer thuis in zijn eigen leven.

Nieuwe start 

De afgelopen maanden maakte ik bijzondere momenten met hem mee, maar het meest bijzondere moment was begin deze maand. Ik tekende met hem het huurcontract voor zijn eigen woning. En terwijl hij naast me zat en ik mijn handtekening zette, gleed er een traan over zijn wang.” ’t Is van blijdschap hoor!”, verzekerde hij me.

Hij heeft z’n weg gevonden en staat weer zelf aan het roer van zijn leven. Trots en met beide benen op de grond, realistisch en zelfbewust gaat hij verder naar een zelfstandig en zelfverantwoordelijk leven. Ik loop nog een stukje met hem mee, mag nog een beetje van hem leren; dankbaar te zijn voor de kansen die je krijgt en aangrijpt, kracht te vinden in jezelf.

Maar bovenal leerde ik: waar een wil is, is een weg.