Vanmorgen was het mijn beurt om zoon naar school te brengen. Aangekleed en gevoerd zat hij naast me in de auto. Voorin dus. Vindt hij helemaal geweldig. We reden de inmiddels overbekende route naar school, parkeerden, stapten uit en liepen het schoolplein op. En daar was hij dan: de eerste ‘waarom’-vraag van die dag. Ik wist dat de rest snel zou volgen en werd niet teleurgesteld.
‘Waarom loopt dat meisje achteruit?’ Dat was de eerste. Hij had geen boodschap aan mijn ‘ik weet het niet, vraag het haar’. Hij stoomde direct door naar de volgende. Op zich was het best een record dat de eerste pas op het schoolplein gesteld werd. Vaak genoeg komt die al zodra hij uit bed komt. ‘Waarom moet ik naar school?’ ‘Waarom heeft dit shirt lange mouwen?’ ‘Waarom krijg ik deze sokken aan?’ ‘Waarom is het al licht?’ In hoog tempo afgevuurd. Terwijl ik nog geen slok koffie op heb en nauwelijks wakker ben.
Waarom? Bij letterlijk alles kan je waarom vragen. Dat hebben we wel geleerd inmiddels. Alleen die antwoorden… Vaak is er geen antwoord of is het te lastig of weet ik gewoon niet hoe ik het aan een vierjarige moet uitleggen. ‘Waarom ga je dood?’ Ik vind het een goede vraag. Maar als wetenschappers het antwoord al niet weten, hoe moet ik dat dan weten? Gelukkig kwam zoon, heel bijdehand, zelf met het antwoord: ‘Het leven houdt een keer op!’
Soms ben ik het zat. Word ik er moe van. Zeg ik: ‘Even geen waarom-vragen meer!’ Soms werkt dat. Soms is zijn reactie dan: ‘Hoezo?’ Wíe heeft hem geleerd dat hoezo een synoniem is voor waarom?
Laatst vroeg hij: ‘Waarom waait het?’ Ik had een half uur lang heel geduldig zijn vragen beantwoord, terwijl we met de trein naar de stad gingen om zijn zusje van de crèche te halen. Ik was er even klaar mee. Dus gaf ik hem de meteorologische uitleg: ‘Omdat hier een hogedrukgebied is en daar een lagedrukgebied en dat zijn communicerende vaten en hier begrijp jij niks van.’ Het werkte. Hij heeft tien minuten nagedacht over mijn antwoord. Tien minuten waarin hij niks zei. Waarna hij tot de conclusie kwam dat hij het inderdaad niet snapte en van onderwerp switchte.
Het is gewoon wraak. En een erfelijke belasting. Nu pas weet ik hoe moe mijn ouders soms van mij werden. Ik weet dus ook dat dit geen fase is. Het gaat niet over. Niet als hij ook maar een greintje op zijn moeder lijkt. Die vraagt ook nog bij alles waarom… Wat dan wel weer betekent dat hij een gezonde nieuwsgierigheid bezit en niks zomaar aanneemt. Best goed eigenlijk.
