Ik ben als moeder overbezorgd, ik weet het! Ik ben ook heel slecht in loslaten, dat weet ik ook best. En ik weet hoe dat komt. Een kind afgeven is het ergste wat een moeder kan overkomen. Ook al denk ik nu dat ik er best al wel over ben, stiekem ben ik dat nog niet. En ik geef dan ook mijn andere twee kinderen niet graag uit handen als er iets is. En zeker niet als ze ziek zijn.
Overbezorgde moeder na lichamelijke inspanning
Zoonlief had vorige week een sponsortocht gelopen op school. Maar het voetbalseizoen is al een weekje of drie afgelopen, en sindsdien heeft hij niets van sportieve inspanning meer geleverd. Ik merk het wel aan hem. Hij liep het record aantal rondjes van zijn klas, hij was trots! Want het regende pijpenstelen en het was ijskoud. Maar hij had zich niet opgewarmd en niet gestretcht. Dat vond ik niet zo slim. En die avond zei hij wel dat zijn beentjes een beetje raar aanvoelden. Ik lachte het een beetje weg “eigen schuld dikke bult” niet stilstaand bij de volgende ochtend.
Huilend van de pijn
Bovenaan de trap stond een huilend mannetje van bijna 11, met beentjes, verzuurd van zijn dijen tot aan zijn voeten. Hij kon niet meer naar de eerste verdieping, waar ik slaap, hij kon zich niet aankleden want hij kon geen broek aan, hij kon niet naar het toilet want hij kon zijn benen niet buigen. Hij huilde van de pijn. De huisarts bevestigde mijn vermoeden en besliste dat Zoonlief thuis moest rusten. Deze overbezorgde moeder was tevreden. Het zou minstens 48 uur duren alvorens de pijn zou wegtrekken, en ik kon niet meer doen dan hem pijnstilling geven. Hij weegt te weinig om hem zwaardere medicatie te geven.
Zo doodden we de dinsdag met televisie kijken. Voetbalwedstrijden uitgesteld bekijken bijvoorbeeld en hem op een stoel heffen om aan tafel iets leuks te doen. Maar ook hem naar het toilet dragen, hem aan tafel dragen om te eten en ’s avonds hem in de auto heffen om zijn zus mee te halen. Allemaal zeer pijnlijk, ook voor mij, zeker ’s avonds de twee etages omhoog om te gaan slapen.
Op woensdag onverwachts toch naar school
Op woensdag zou hij ook nog thuis blijven, maar dat was buiten de juf gerekend. Ik ging “gewoon wat huiswerk halen”, dus vertrok extra vroeg naar school nadat ik hem weer in de auto had gehesen. Hij moest immers alweer mee zijn zusje wegbrengen. Hij zou aan de school even blijven zitten terwijl ik uitstapte met zijn zus. Ik ging zijn huiswerk ophalen en terug verder door naar school van de zus.
Maar helaas bleek dat die dag de laatste dag was dat hij een online toets kon maken voor een bepaald vak dat doorgestuurd moest worden naar het Ministerie. Hij moest dus die dag naar school. Of hij kreeg niks op zijn rapport. En dat vond ik wel zonde. Het was maar een halve dag natuurlijk. De juf beloofde dat hij mocht blijven zitten tijdens de speelpauze dus ik hoefde niet bezorgd te zijn. En ook de middagopvang was geen probleem. Ik was immers niet op tijd terug om hem te komen ophalen om 12 uur. En op de middagopvang zijn ze verplicht buiten te spelen, maar dat ging nu net niet. De juf beloofde bij hem te blijven en hem in de eetzaal te brengen zodat hij niet mee buiten moest.
Ik voel me een waardeloze moeder én overbezorgd
Dus ging ik met een heel klein hartje naar de wagen, het slechte nieuws vertellen aan de zoon. Die barstte meteen in tranen uit, en ik ook wel een beetje. Ik reed hem tot aan de voordeur van de school en laadde hem uit. De schooltas zou ik later brengen dan. Op zijn pantoffeltjes ging hij snikkend binnen.
Met een gebroken hart bracht ik Zus naar school en onderweg naar huis huilde ik tranen met tuiten. Hij had nog geen pijnstilling gehad, zat op zijn pantoffels en versleten short op school, allicht met veel pijn. Wat voor moeder was ik toch! Of was ik misschien toch overbezorgd? Kon hij inderdaad toch op een stoeltje in de klas zitten? En zo deelnemen aan zijn testen?
Thuisgekomen ging ik op de bank, met de doos tissues, een paracetamol en een grote koffie en belde met mijn zus. Om toch maar even uit te huilen, want wat voelde ik me toch waardeloos als moeder.
Andere artikelen die ook interessant zijn om te lezen vind je hier:
- Moeder zijn en het nog leuk vinden ook, geniet jij genoeg van je kind?
- Authentiek moederschap, 5 vragen om jezelf hierbij te stellen
- Wat je niet moet zeggen tegen een moeder die chronisch moe is!
