Zwanger raken is lang niet altijd zo gemakkelijk en vanzelfsprekend als het klinkt. Wat als het maar niet lukt om in verwachting te raken? Gelukkig heb je dan nog andere mogelijkheden. Zoals inseminatie, of IVF. Maar wat als IVF niet lukt? Een lezeres, die graag anoniem wil blijven, wil haar verhaal met jullie delen. Zij en haar man maakten samen de keuze om, toen het niet lukte om zwanger te worden, onder andere voor IVF te gaan. Hieronder lees je over hun ervaringen.
Lees ook: Hoe een traag werkende schildklier een zwangerschap in gevaar brengt
Klaar voor een gezin
“11 Jaar geleden, op vakantie in Egypte, beslisten we dat we er klaar voor waren. Een gezin. Terug thuis zou ik de pil laten en zouden we er 100% voor gaan. De eerste 2 maanden zonder resultaat… maar al na de 3de maand had ik een positieve test in handen! Dolgelukkig waren mijn vriend en ik.
We beslisten om het geluk voor ons te houden tot de 12 weken echo. Maar tijdens week 7 liep het mis. Bloedverlies…. De gynaecoloog zag geen kloppend hartje en zei dat de natuur zelf wel zou zorgen dat het vruchtje ‘afgedreven’ werd. Een paar weken, een echo en gynaecoloogbezoek later lag ik op Valentijnsdag in het ziekenhuis voor een curretage. Door het feit dat we altijd de zwangerschap stilgehouden hadden, zwegen we ook over het miskraam en de daaropvolgende curretage.
De maanden verstreken en ik werd maar niet opnieuw zwanger. Alle trucjes probeerden we om een negatieve zwangerschapstest te voorkomen. Alle standjes, met de benen omhoog liggen, extra vitamines slikken, ovulatietesten, visolie en lijnzaadolie. Maar het lukte niet meer. Hoe meer de tijd verstreek, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik een groot probleem had. Wellicht had ik één of ander gezondheidsprobleem en raakte ik daardoor niet zwanger.”
Als je maar niet zwanger raakt en daardoor van streek raakt kan dat emotioneel aardige schade aanrichten, zelfs al denk je nog niet na over een vraag als ‘wat als IVF niet lukt?’
Als zwanger worden maar niet wil lukken
“Na een jaar proberen namen we dan toch de beslissing dat we verder zouden gaan met onze kinderwens. We maakten een afspraak bij een erkend fertiliteitscentrum. Ik hoopte nog datzelfde jaar onze kinderwens te verwezenlijken, maar niets leek minder waar. Na het eerste gesprek met de gynaecoloog volgde er een reeks van onderzoeken, een kijkoperatie en bloedafnames. Toen bleek ook nog eens dat ik een nieuwe inenting voor rode hond moest hebben, waardoor ik in de 2 maanden die erop volgden sowieso niet zwanger mocht worden.
De tijd verstreek en ik dacht steeds minder aan kinderen maar steeds meer aan mijn eigen gezondheid. Ik kreeg hoofdpijn en begon steeds meer op internet rond te neuzen. Ik las veel te veel op internet. En raakte ervan overtuigd dat ik een hersentumor had. Tijdens de onderzoeken om te mogen starten met een fertiliteitsbehandeling doorstond ik ook nog eens extra onderzoeken omdat ik maar overtuigd bleef van mijn hersentumor. Deze werd uitgesloten. Maar de hoofdpijn bleef. Daarna dacht ik aan een gezwel in mijn nek. Na de overtuiging dat ik een gezwel in mijn nek had, had ik wellicht ook nog schildklierkanker, bloedkanker, misschien zelfs MS. Ik kreeg echt klachten. Fysieke klachten. Ik had ganse dagen hoofdpijn en het gevoel alsof er een band rond mijn hals zat. Ik liep te braken bij de gedachte dat ik wellicht dood zou gaan…”
De keuze voor inseminatie
“In deze helse periode startte ook de inseminatie. Vier behandelingen kreeg ik.
Maar al tijdens de eerste keer werd ons gemeld dat het op niets zou uitdraaien. Slechte kwaliteit zaadcellen, onvoldoende hoeveelheid. De tweede en derde keer was het al niet veel beter. De 4de keer kwam er, omdat mijn schoonvader stierf en we niet direct met IVF wilden starten in die periode, maar ook niet volledig ‘niets’ wilden doen dus nog een laatste keer inseminatie. Ook negatief. Toen al spookte het door mijn hoofd: wat als IVF niet lukt? Wat moeten we dán?”
Wat als IVF niet lukt?
“Toch hadden we de keuze al gemaakt. We gingen voor IVF. De eerste poging was meteen een grote flop. Om en nabij 15 eicellen. Twee waren er bevrucht, maar bij het moment van terugplaatsing waren beide van zeer slechte kwaliteit. We overlegden met artsen: wat als IVF niet lukt? Toen werd er gekozen voor een andere optie. De tweede poging werd een overschakeling naar de helft IVF, de andere helft ICSI.”
Wat als IVF niet lukt? Dan kan er gekozen worden voor een ICSI behandeling. Dit is net als IVF een vorm van kunstmatige bevruchting. Bij ICSI wordt één spermacel rechtstreeks in de eicel ingebracht.
“ICSI leverde blijkbaar toch een iets beter resultaat. Ook bij ons, maar het was nog steeds onvoldoende. De kans op zwangerschap was klein. En toen… Kon ik niet meer. Ik was er echt ziek van. Ik liep de deur bij de huisarts gewoon plat. Was er zo van overtuigd dat ik iets erg had dat ik steeds dieper weg zonk.
Tot de dag dat de huisarts met de conclusie ‘ziektevrees’ kwam. Hij schreef me pillen voor om mijn angsten te onderdrukken. Hij schreef me ook een soort van relaxatie-kinesitherapie voor en ook raadde hij me aan om bij een psycholoog te gaan. Die psycholoog is er nooit gekomen.
Eindelijk werd alles anders door de ICSI
We herstarten ondertussen ook de 3de ICSI. Vanaf de start leek alles anders. Wellicht ervoer ik gewoon alles anders. Ik voelde me veel rustiger. Toen we terugkeerden voor de terugplaatsing waren er 3 goed bevruchte eitjes. Twee werden teruggeplaatst en eentje kon in de vriezer. Negen maanden later werden we de ouders van een prachtige dochter. Mijn hele zwangerschap lang had ik zoveel schrik gehad om haar alsnog te verliezen. Pas toen ik ze in mijn armen had, kon ik opgelucht ademen. Mijn baby van ruim 4 kilo en 54 cm!
Het keerpunt kwam er volledig toen ik zwanger was. Geen moment heb ik nog gedacht aan mijn ingebeelde ziekten. Al mijn gedachten gingen naar dat kleine mensje in mijn buik.
Ik had echt nood aan zwanger worden en mama worden… voor mijn eigen gezondheid.
Toen onze kleine meid een jaar was, lieten we dat ene bevruchte eitje nog ‘ontdooien’ maar dit leverde niets op.
De ‘wat als’ vraag
We hadden nog steeds 3 ’terugbetaalde’ pogingen over. We hebben er vaak over gepraat en uiteindelijk beslisten we dat een tweede kindje niet echt nodig was. Maar dat we de laatste 3 pogingen toch nog zouden doen om ons later niks kwalijk te nemen. En niet te moeten denken ‘wat als’. Voor de laatste poging vroeg ik een gesprek met de gynaecoloog. Ik wilde dat alles hetzelfde verliep als de keer toen ik zwanger was geworden. Dezelfde periode van het jaar, als het enigzins kon, dezelfde dagen voor bloedafname, voor de pick-up van de eicellen en voor de terugplaatsing van de eicellen.
Wonder boven wonder ging mijn gynaecoloog erin mee, voor zover dat kon natuurlijk. En het lukte! 3 Jaar later dan die eerste keer, werd ook in juli onze tweede dochter geboren. Stel je voor dat we het niet meer hadden geprobeerd…”
Wat als IVF niet lukt, net als ICSI? Of als je het helemaal niet ziet zitten? Zou jij dan overwegen om op andere manieren kinderen te krijgen? Lindsay twijfelde over IVF maar besloot het uiteindelijk juist niet te doen. Ze zorgt nu met haar man voor 2 pleegkinderen. Hier lees je haar verhaal over haar ivf traject overweging.
Hoe zwaar ook; het was het waard
“We zijn nu 4 jaar verder. Ik denk er nog vaak aan terug. Enerzijds was het de beste maar tegelijk ook de slechtste periode van mijn leven. De tijd dat je bezig bent met het hele medische parcours staat je leven stil. Ik liep rond met een kalender in mijn hand. Het zijn weken, maanden, jaren van hormonen slikken en hormonen spuiten. Van bloedafnames en onprettige gynbezoeken. En van jaloerse gevoelens die de kop opsteken wanneer vrienden een zwangerschap aankondigen. Maar uiteindelijk mag het resultaat er zijn.
Lees ook: Gemengde gevoelens over ivf, moet dat áltijd kunnen?
Ik merk zelf wel dat ik niet veel nodig zou hebben in mijn leven waardoor die ‘ziektevrees’ terug de kop zou opsteken. Maar ik kan bij de meeste pijntjes toch al wat beter relativeren. Ik ben gelukkig nu! Gelukkig dat we samen, als koppel, dit hele parcours afgelegd hebben. Het heeft ons veel sterker gemaakt.Ik ben blij dat we het gedaan hebben, want ik weet dat ik me anders toch steeds de vraag gesteld zou hebben: ‘wat als?’ Ik had misschien al die tijd ook een andere vraag moeten stellen. Niet: wat als IVF niet lukt? Maar juist: wat als het wél lukt. Want hoop kan je verder brengen dan wanhoop…”
Shutterstock foto van IVF traject door bezikus
dit artikel heet wat als ivf niet lukt. daar hoopte ik wat over te lezen, maar eigenlijk lees ik alleen over angst dat het niet lukt, en vervolgens dat het gewoon wel is gelukt.
misleidende en onterechte titel dus. jammer, zeker voor degene bij wie het echt niet lukt en dan zoekt naar wat dan.
Hoi! Wat een herkenbare punten in jouw verhaal… Na het verwijderen van het spiraal binnen vier maanden zwanger, maar dit liep uit op een misgaan. Daarna een jaar van alles proberen, maar steeds zonder resultaat. Uit fertiliteitsonderzoeken bleek dat alles het ‘goed doet’ bij ons, maar ik ben al 41. Nu zitten we in ons eerste IVF-traject. Deze week mag ik testen of de eerste terugplaatsing en succes was, maar ik heb er een hard hoofd in. Daarna nog gelukkig drie embryo’s in de vriezer, maar het duurt me allemaal té lang. Ondertussen haal ik me van alles in m’n hoofd wat er mis met me zou kunnen zijn waardoor ik niet zwanger word. Schildklierproblemen, hartproblemen, noem maar op. Ik denk mezelf haast ziek. Naast dat ik graag een kindje wil, wil ik ook gewoon dat m’n lichaam dit kan, om er weer vertrouwen in te krijgen. Ook psychisch gezien wil ik me niet meer zoveel op mezelf richten, maar mijn leven in het teken stellen van een ander wezentje. Iets nuttigs doen met m’n leven.
Ondertussen staat m’n hele leven on-hold, omdat ik zo gezond mogelijk probeer te leven, stress probeer te vermijden, en bijna niks onderneem omdat er telkens wel medische afspraken zijn.
Wanneer gaat het voor ons nou eens gebeuren…?