Vreselijk vond ik het als kind. Mijn moeder of vader, die tegen me zei: ‘En? Wat zeg je dan?’ ‘Hallo’ of ‘Dankjewèèèl’ of ‘Welterusten’ of ‘Tot ziens’, zei ik dan heel geërgerd. Alsof ik zelf niet wist hoe het moest. En nu… hoor ik het mezelf heel vaak zeggen tegen mijn eigen kinderen. Als ze iets van iemand krijgen, als we afscheid van iemand nemen, als ze bij iemand hebben gespeeld, als we bezoek hebben en ze gaan naar bed. En nog in veel meer situaties. En ik wil het echt niet zeggen, maar doe het gewoon telkens weer, op de automatische piloot. Omdat, het voor volwassenen zo vanzelfsprekend is dat je op bepaalde momenten beleefd bent en doet zoals het hoort. Vreselijk…
Over normen en waarden gesproken. Wat hoort wel en wat hoort niet. En hoe breng je dat over op een volgende generatie? Door te drammen? Door te herhalen? Door voor te doen?
En, wat zeg je dan?
Eigenlijk is het juist heel mooi dat kinderen al deze manieren nog niet hebben aangeleerd. Dat ze gewoon nog doen waar ze zin in hebben of waar ze even geen zin in hebben. Zij vinden iets nog niet vanzelfsprekend. Kinderen doen niet iets, omdat dat nou eenmaal zo moet. Ze vragen zich eerder af: ‘Waarom doen die grote mensen dat toch altijd zo?’. En ook al hameren wij er als volwassenen keer op keer op door te zeggen: ‘Wat doe je dan?’ of ‘Wat zeg je dan?’. Volgens mij helpt het niet zoveel. Kinderen blijven er moeite mee hebben, om al die beleefde dingen te doen. Het zit gewoon (nog) niet in hun systeem.
En maar blijven hameren…
Wat denk jij? Leren kinderen dit soort manieren alleen maar als wij er als volwassenen steeds op blijven hameren? Of pakken zij het uiteindelijk ook wel op doordat ze ons volwassenen ermee bezig zien.
Is het niet zo dat kinderen ook al deze (voor ons) vanzelfsprekendheden oppakken gewoon door ernaar te kijken? Ze zeggen toch niet voor niet ‘je kind als spiegel?’ Ik denk het dus wel, want mijn dochter van twee zegt toch al geregeld gewoon uit zichzelf heel netjes ‘dankjewel’ of ‘tot ziens’, maar alleen nog niet altijd. Is dat dan erg? En moet ik er dan telkens op hameren? Of geeft dat nog niet en mogen kinderen gewoon nog even kind zijn?
Regeltjes en ergernissen
Zitten wij ouders niet alleen maar bovenop deze regeltjes, omdat wij ons anders schamen voor onze ‘onbeschofte’ kinderen? Wie doen wij er eigenlijk een plezier mee? Onszelf of onze kinderen? Onze kinderen in elk geval niet. Die raken er alleen maar door geërgerd. En ik doe mezelf er ook geen plezier mee, want ik denk ‘Ow, daar ga ik weer met mijn: En? Wat zeg je dan?’
Ik ga er nog meer mijn best op doen om dit zinnetje niet meer te zeggen… En jij, wat vind jij hiervan? Moeten wij als ouders telkens zeggen tegen onze kinderen ‘wat zeg je dan’ omdat het zo ‘hoort’? Of leren kinderen ook normen en waarden door naar ons gedrag te kijken?
Ik denk dat je dit ook leuk vindt:
- Toevoegen aan opvoedingstaken; leer je kind groeten
- Wat als anderen zich met de opvoeding van jouw kind bemoeien?
- Kinderdagverblijf bemoeit zich teveel met opvoeding
Gebruikte afbeelding via Shutterstock
