Het is donderdagmiddag. Het is alweer mijn derde werkweek na mijn zwangerschapsverlof. En al sinds de eerste dag dat ik weer aan het werk ben, staat deze dag rood omcirkeld in mijn agenda. Het is dé dag van de teamborrel. Wat keek ik daar naar uit. Eindelijk een keer geen kinderen op bed leggen met een welterusten kusje maar weer even de stad in en andere gesprekken voeren dan gesprekken over kinderen!
Welterusten zeggen of mee borrelen?
“Jij gaat natuurlijk ook mee!” zeiden mijn collega’s. Zeker nu ik geen borstvoeding meer geef kan ik mee voor een drankje. En ik had ook al even geregeld dat manlief de kindjes vandaag ophaalt bij de gastouder. Ik heb vandaag dus mijn handen vrij. Wat een luxe.
Ik stap op mijn fiets en fiets de stad door naar de plek van bestemming. Terwijl ik mijn fiets op slot zet, kijk ik rond over het plein. Dit was die plek waar ik tot een aantal jaren geleden nachten lang in de kroegen hing, lachend met vrienden en vriendinnen, waar we regelmatig doorgingen tot in de vroege uurtjes en waar ik vervolgens dan op zaterdag om 5.30u op weg naar huis een krentenbol scoorde bij de bakker op de markt. Ja… dat waren mooie tijden.
Eenmaal binnen proef ik de gezelligheid. Wat hebben we toch een leuk team en wat ben ik blij met mijn baan. Ik bestel een glas witte wijn en de dame achter de bar geeft me een keuze uit twee prima opties. Het is alweer een tijd geleden dat ik aan de bar een wijntje heb besteld besef ik mij. Ik kies voor een heerlijke Sauvignon Blanc en plof neer naast een aantal collega’s om te verzinken in mooie gesprekken en hard gelach. Eventjes voelt het weer als toen en voel ik de behoefte om lang te blijven hangen, mee te gaan om een hapje te eten en nog een paar van die heerlijke wijntjes te drinken. Ja, ik moet morgen werken maar ach, ik ben nu toch wel gewend om weinig te slapen dus wat maakt het uit!
En toen gebeurde het. Ik kijk naar buiten en zie daar mijn fiets staan. Het oceaan blauwe fietsstoeltje haalt mij terug naar de realiteit en doet mij even herinneren aan mijn twee schatten van jongens. En ineens gebeurde dat wat ik nooit had verwacht. Ik keek op mijn horloge. Het was 18.30u.
“Als ik nu naar huis zou gaan, kan ik na een hele dag werken nog net m’n drie maanden oude baby welterusten kussen en helpen met de oudste naar bed brengen”… Het gesprek in mijn hoofd begon. “Nee”, dacht ik gelijk. “Kom op zeg. Je bent even lekker weg! Nu kan het, nu heb je de ruimte om even te genieten. Morgen zie je ze weer en kun je ze ook naar bed brengen”.
Weer keek ik even om mij heen. Ik zag m’n lieftallige collega’s waarvan inmiddels ook de helft al weg was of hun jassen aan had. Wilde ik nou echt zo graag mee en blijven hangen? Of wil ik het alleen maar om dat het nu een keer kan? Tja.
Even later zit ik op de fiets naar huis. Terwijl ik de deur thuis opendraai hoor ik een opgewekte stem. “Mama!” Klinkt het van boven. Terwijl ik naar boven loop hoor ik de verhalen van mijn 2-jarige peuterpuber in rap tempo voorbij komen. Zo te horen heeft hij heel wat beleefd vandaag. Stiekem spiek ik even om het hoekje bij mijn lieve kleine baby die toch net in bed ligt. Wat een heerlijk gezicht, zo’n klein ventje diep in slaap. Samen met manlief en onze peuterpuber belanden we op de bank waar vervolgens eindeloos boekjes worden gelezen en waar zoonlief ongenadig misbruik maakt van mijn goede bui. “En dan nu een welterusten kusje” zeg ik op een gegeven moment. Veel te laat gaat hij naar bed, ons uitgeblust maar tevreden achterlatend op de bank.
“Was het gezellig? Ik had je nog lang niet thuis verwacht.” zegt manlief. Ik kijk hem lachend aan en mompel zoiets als dat ik oud word en dat het voor vandaag zo goed is. “Volgende keer”, hoor ik mezelf nog zeggen.
Als ik om 21.30u in bed lig bedenk ik me dat ik op dit moment nog prima in de stad had kunnen zijn, even gezellig een avondje weg. Maar stiekem weet ik dat ik de momentjes thuis van vanavond voor geen goud had willen missen. Nee, daar kan vandaag geen wijntje of gezellig avondje zonder kindjes tegenop!
Dankjewel Mellanie!
Goed artikel!