Begin jaren vijftig deed mijn moeder een opleiding tot chemisch analiste. Ze wilde een goede baan hebben en voor zichzelf kunnen zorgen. Wat ze inderdaad lang heeft gedaan, ook toen ze al was getrouwd met mijn vader. De mensen vonden het maar vreemd. Waarom zo’n opleiding doen als je toch trouwt? En een echtpaar met twee werkende partners, dat kon eigenlijk niet. Het zou bij hen wel een huishouden van Jan Steen zijn!
Toen ik werd geboren, stopte mijn moeder ‘natuurlijk’ toch met werken. Pech voor haar, want juist in die periode maakte haar vakgebied een sterke ontwikkeling door, die ze niet meer heeft kunnen inlopen.
Ikzelf heb altijd gewerkt. Fulltime, vier dagen, en nu alleen onder schooltijd. Daar baal ik soms enorm van. Ben ik net lekker met acquisitie bezig, moet ik weer een kind gaan halen. En in de zomervakantie, met een lappendeken van papa-/mamadagen en een oppas, wordt dat alleen maar erger.
Ik zou het anders kunnen organiseren: Bso en vakantiespel voor de oudste. Extra crèche voor de jongste. Ik lekker de hele dag stukkies tikken. Ik hoor om me heen niet anders. Maar wat zou ik dan veel missen! Naar de speeltuin, boekje lezen, treinbanen aanleggen. Zindelijk maken – jawel, het is gelukt! Eigenlijk ben ik heel blij dat ik dat allemaal mee mag maken. Daarom heb ik me voorgenomen om daar gewoon van te genieten, zo lang het kan.
Maar waar ik nu zo geïrriteerd van raak, is dat vrouwen opnieuw in een keurslijf gedwongen worden.
Had ik zestig jaar geleden geleefd, dan had ik me voortdurend moeten verontschuldigen voor het feit dat ik werk. Een crèche was in die tijd – voor zover beschikbaar – héél slecht voor de ontwikkeling van een kind. Nu ben ik een verwend prinsesje en los ik mijn schuld aan de samenleving, omdat ik heb mogen studeren, niet af.
En of ik nu wil of niet, op mamadagen bekruipt mij vaak een gevoel van nutteloosheid. Ik produceer niks, ik draag niks bij aan de maatschappij. Ondanks een veertienurige werkdag en nachtdiensten… Is het niet bizar dat we ons zo laten beïnvloeden door de heersende opvattingen? Waarom stoppen we niet eens met dat oordelen over elkaar? Laat iedereen het lekker zelf uitzoeken.
En dan is er iets, wat ik totaal niet snap: in de crèche werken mensen die geld verdienen aan het verzorgen van mijn kind. Als ik zelf voor mijn kind zorg, verdien ik niks! Waarom krijgt een zorgende moeder of vader eigenlijk geen basisinkomen?
Het is tijd voor herwaardering van het ouderschap!
