Wie provoceert wie – deel 2

Afgelopen dinsdag was het – eindelijk – zo ver. Gedrieën (man, dochter en ik) zijn we in de auto gestapt richting het ziekenhuis. Een tas met leesvoer, knuffels, iPads en Epipennen over de schouder en een zak ongezouten reuzenpinda’s in de hand. Provoceren, dat gaan we. Niet iemand, maar iets. Mijn dochter-met-pinda-allergie gaat, onder begeleiding en toeziend oog van een allergoloog, een kinderarts en een veelvoud aan verplegend personeel, een pinda eten. Spannend? Wie mijn vorige blog heeft gelezen, weet dat wij vooraf de uitslag al wisten. Dus vol vertrouwen melden wij ons aan bij het loket van de afdeling allergologie.

Nee, nu ben ik niet eerlijk. Natuurlijk ben ik gespannen. Ja, ik heb blind vertrouwen in de alternatieve therapie die ze heeft gevolgd. Ja, ze heeft daardoor eerder al tot drie keer aan toe een hele pinda gegeten. Maar dat is ondertussen al weer twee maanden geleden. En al geef ik haar dagelijks braaf haar pillen, we hebben ondertussen al best met regelmaat ‘gezondigd’. En daarmee bedoel ik brood of aardappels gegeten, koekjes genuttigd en zo nu en dan een dag zonder vitaminen geleefd. Welk effect heeft dat? Ik spreek het niet uit, maar ondertussen…

Mijn dametje stapt kordaat de behandelkamer binnen. Eerst staat een krastest op het program, een klein sneetje in haar arm waar pinda in wordt gewreven. Geen boe of bah zegt ze, mijn stoere meid. Gewoon zitten, laten snijden en daarna lachend naar de arm kijken. En maar wachten op een reactie. Wij zien weinig gebeuren, maar dat komt ongetwijfeld door ons zenuwachtige gegiechel. Daarbij vergelijken we het miniatuur bultje dat toch wel ontstaat met het plakkaat dat een aantal jaren geleden op haar arm verscheen na eenzelfde test. Toen durfde de allergoloog een provocatie niet door te zetten. Ook nu wordt ze erbij gehaald.

‘Ja, ze reageert dus nog wel.’ Twijfel bij de medici; wel of niet provoceren? Ik vind het een goed moment om haar er nog maar eens aan te herinneren dat ze een pinda heeft gegeten, zonder enig reactie. ‘Je weet echt zeker dat het een pinda was?’ Mijn blik zegt waarschijnlijk genoeg, de provocatie is een feit.

Na het eerste fliebertje pinda mogen we plaatsnemen in de wachtkamer. Een ruimte waar we de rest van de middag overigens veel tijd zullen doorbrengen. En na vijf minuten zegt dochterlief doodleuk: ‘Ik heb pijn in mijn buik…’ Oeps, geen tijd te verspillen, direct naar de allergoloog en kinderarts. ‘Tja’, zegt de arts, ‘je hebt de pinda net gegeten. Dus is ‘ie nog maar net op weg van je mond naar je buik. Ik denk dat de pinda nu ongeveer hier zit.’ En hij wijst een plek aan, zeg maar tussen navel en strottenhoofd. ‘Nee, in je buik kan de pinda nog niet zitten… Ben je soms een beetje zenuwachtig?’ Gerustgesteld gaan we weer terug naar de wachtkamer.

Elk half uur worden we weer de behandelkamer binnen geroepen. Reactie? Nee. Nog een stukje? Oké.

Bij het laatste stuk, een halve reuzenpinda, wordt het ons meisje even te veel. Er zijn ook zoveel mensen die op haar letten en het is helemaal niet leuk daar in het ziekenhuis. Met tranen in haar ogen en met lange tanden neemt ze haar laatste shot pinda van de dag. Ook nu blijft een reactie uit.

De allergoloog en kinderarts zijn aangenaam verrast, dat merk je aan alles. Totaal geen reactie, ze zijn er blij mee. En wij ook! Want nu is van meerdere kanten bevestigd dat we haar weer producten kunnen geven die in een pinda-fabriek zijn gemaakt of waar een kleine concentratie pinda in zit en zelfs mogen we haar af en toe één losse pinda geven. Geen angst meer voor de Hema-taart of in foute olie gebakken patatjes, rustig uit eten zonder de kok vooraf lastig te vallen, alle traktaties in de klas mee-eten en zorgeloos bij een vriendinnetje blijven eten. Luxes die voor ons jaren taboe waren.

Een hand vol pinda’s of een boterham met pindakaas zit er voorlopig nog niet in. Wel heeft ze dit weekend voor het eerst in haar bijna achtjarige bestaan een gele M&M gegegten. Een blauwe. De grens van hoeveel pinda’s ze kan eten, kunnen we onder begeleiding opzoeken. Ooit, maar niet nu. Misschien later, als ze zelf nieuwsgierig is naar die grens. Ik heb haar smoeltje gezien toen ze die halve pinda ‘moest’ eten…

Nee, voor nu is het even genoeg 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven