Vanaf de dag dat ik haar een boterham met pindakaas gaf, weet ik dat mijn meisje allergisch is voor pinda. Net een jaar oud en een zielig hoopje mens was het. Galbulten, buikpijn en opgezette lippen, ze wist niet waar ze het moest zoeken. En om eerlijk te zijn, ik ook niet. Om de hoek zit een apotheek, daar ben ik met haar in de buggy naar toe gerend. Zij verwezen me naar de huisarts, die keurig volgens de wet van Murphy juist die dag op cursus was. Daarom belandde ik, met een huilende dreumes op de arm, op het bezoekuur bij een wildvreemde dokter. Geen pinda meer geven, dat was zijn recept.
Daar hebben we ons zoveel mogelijk aan gehouden al werden we in de loop der tijd ook wel wat laks. Zo haalden we af en toe Chinees en las ik soms achteraf pas de kleine lettertjes op de verpakking. Russisch roulette met je dochter, besef ik me nu pas. Toen ze vier jaar was, heb ik onze eigen huisarts gebeld voor een bloedtest. Een reactie had ze nooit meer gehad dus was ik ervan overtuigd dat ze helemaal geen allergie had. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat ze wel degelijk 3 plusjes (op de schaal van 0 tot 5) had voor pinda. Een paar weken later zaten we bij de allergoloog. Vol verwachting, spanning en vragen.
Ik weet, na de vele boeken die ik over het onderwerp heb gelezen, dat allergie een lastig onderwerp is. Veel factoren spelen mee bij het wel of niet krijgen van een reactie. Maar om op geen enkele vraag een concreet antwoord te krijgen, voelde toch als een grote deceptie. Het enige concrete dat we meekregen, was het recept van een Epipen (dat is een injectie die je direct moet geven bij een heftige reactie) en de mededeling dat het een zeer gevaarlijke allergie is, want: kans op een anafylactische shock. En deze kan dodelijk zijn. Oeps… Maar kunnen we dan echt niets doen? Nou, gewoon, geen pinda meer geven en ook niets dat gemaakt is in een fabriek waar pinda’s worden verwerkt. Succes en tot over twee jaar!
Daar sta je dan. Met een blok beton aan je benen en een steek in je hart. Want wat gaat dit betekenen voor je kleine meisje? Hoe gaat haar leven eruit zien? Maar ook: wie moeten het allemaal weten (school, ouders van vriendinnen, opa’s en oma’s, eigenlijk iedereen)? En kunnen we ooit nog wel uit eten? Of naar een partijtje? Uit voorzorg heb ik alle ouders in de klas een uitgebreide brief gegeven met informatie en heb ik bij de apotheek niet een maar twee Epipennen gehaald. Een voor thuis en een voor in haar schooltas.
Twee jaar later zijn we braaf weer op consult gegaan bij de allergoloog. Deze keer met veel minder verwachting, en ja, dat wist ze dan toch weer wel waar te maken. Wederom geen antwoorden op onze vragen. Provoceren, het onder medische begeleiding toedienen van pinda om te kijken wanneer een reactie optreedt, durfde de allergoloog niet aan. Even later stonden we weer buiten, wederom zonder antwoorden en met een nieuw recept van de Epipen in de hand. Tot over twee jaar dan maar weer…
Je wilt als moeder, en ook als vader trouwens, alles voor je dametje doen om haar maar van de pinda-allergie af te helpen. Maar na onze ervaring bij de dames en heren medici wisten we dat het ziekenhuis ons niet verder ging brengen. Het alternatieve circuit dan? Tja, dat is best eng en daar komt bij dat ik getrouwd ben met een zeer sceptisch manspersoon als het om alternatieve geneeswijzen gaat. Dus deden we… niets.
Tot ik een verhaal opving van een jongen die van zijn pinda-allergie af was. Hij kon zelfs weer een handje met pinda’s eten! Gelijk was ik een en al oor. Hoe? Waar? Wat? Dat wist de verteller van het verhaal ook niet helemaal, maar het was iets met NAET. Al googelend kwam ik erachter wat dit was: een volledig natuurlijke methode om allergieën te elimineren. En het mooie was, een dame bij ons in de buurt behandelde allergieën met de NAET-methode! In combinatie met orthomoleculaire geneeskunde en kinesiologie. En in dat laatste had ik veel vertrouwen, een vriendin heeft veel baat gehad bij kinesiologie en is zelfs gestart met een studie kinesiologie.
Ik was gelijk enthousiast, manlief een stuk minder. Maar, was zijn argument, als later blijkt dat het echt werkt en we hebben het nooit geprobeerd, dan sla ik mezelf voor mijn hoofd. Daarbij is het niet met prikken of slikken. Dus daar gingen we weer met zijn drietjes, nu naar een behandelkamer om de hoek. In het kort komt het erop neer dat een allergie ontstaat door een slechte darmgezondheid. Dus eerst is mijn dochter op dieet gezet. Vitaminepreparaten, veel fruit en groenten, speltbrood en speltpasta in plaats van het gewone spul en vervanging voor de aardappel en koekjes. En het moet gezegd, na twee weken zag je al resultaat. Ze had minder klachten over buikpijn, een aantal wondjes in haar gezicht die er al maanden zaten verdwenen als sneeuw voor de zon, ze sliep beter en ging zowaar dagelijks naar de wc voor haar grote boodschap.
Na het gezond krijgen van de darmen begon de daadwerkelijke behandeling, het weghalen van bepaalde blokkades in het lichaam. Ik kan hier een uiteenzetting geven van de behandelmethode maar op internet is voldoende informatie hierover te vinden. Even googelen op NAET, kinesiologie en orthomoleculaire geneeskkunde, dan heb je een indruk. Ik beperk me tot de treffende omschrijving van een scepticus: ‘Ja, dan trekt en duwt ze aan haar arm. Vervolgens kriebelt en drukt ze op haar rug, kijkt heel serieus, trekt en duwt nog een keer aan haar arm en zegt dan dat de allergie is opgeheven. Heel vreemd, ik wil en kan het niet begrijpen, maar het werkt wel.’ Aldus mijn echtgenoot.
‘Ga het nu maar heel voorzichtig provoceren. Eerst een flintertje pinda op haar wang, de dag daarop een flintertje op haar lip, weer 24 uur later mag ze een stukje in haar mond. Net zolang opbouwen totdat ze een hele pinda kan eten.’ Wow, da’s best eng. Maar, zoals onze alternatieve dame terecht zei, je bent er zelf bij en hebt de Epipen bij de hand. Met mijn meissie aan de hand zijn we naar de winkel gegaan voor een zak pinda’s. En tot onze stomme verbazing at ze binnen twee weken een hele pinda. Drie dagen op rij. Zonder reactie!
Gelijk hebben we de medische wereld weer ingeschakeld, dat was een van de voorwaarden van mijn man. Snel een afspraak gemaakt bij de allergoloog en, om het proces wat te versnellen, een bloedtest aangevraagd bij de huisarts. De huisarts was struikelblok nummer 1. ‘Waarom wil je het nu ineens provoceren?’ Ja, moet je dan vertellen dat je weinig vertrouwen had in de symptoom-bestrijdende medische wereld en je je heil ergens anders hebt gezocht? Een wazig verhaal werd het, en je zag hem zeer bedenkelijk kijken. ‘Dus, je hebt haar eigenhandig een pinda gegeven? Jij hebt lef…’ Uiteindelijk heeft hij ons het laboratoriumformulier gegeven en hebben we bloed laten prikken. Wel besefte ik me dat ik bij de allergoloog, om de relatie nog enigszins goed te houden, een wat beter verhaal moest vertellen.
‘Dus, ze heeft per ongeluk een hele pinda gegeten en er gebeurde niets? Ik zie ook aan haar bloed dat ze van drie naar twee plusjes is gegaan (joepie!). Ik ga haar bloed nog een keer heel goed laten onderzoeken en wellicht kunnen we de pinda onder begeleiding provoceren. Ik bel je er over terug.’ Huppelend zijn we het ziekenhuis uitgelopen. En morgen is het dan zover. De langverwachte provocatie. De ongezouten pinda’s zijn al een week in huis en op school weten ze dat ik mijn dochter wat eerder ophaal. Spannend? Nee, helemaal niet. Wij weten toch al wat de uitslag is. Ik ben alleen benieuwd naar het gezicht van de allergoloog als ze ziet dat mijn kanjer van een dochter zonder blikken of blozen een pinda in haar mond steekt.
To be continued…
