Emoties tonen
Als je voelt dat de tranen zich in je opwellen, wat doe je dan? Ze vertelt over haar ervaringen met een collega. Ze heeft tot nu toe altijd gewerkt in het top management van een bedrijf, maar gaat binnenkort haar eerste stappen zetten in het ondernemerschap. Ze wil graag leren hoe ze emotioneel minder geraakt kan worden.
Ze baalt er zo van, dat ze zich soms emotioneel voelt worden tegenover haar collega. Als hij kritiek op haar uit, wil ze niet huilen en probeert dit dan ook niet te laten zien. Ze loopt dan even weg om zich te herpakken en gaat daarna opnieuw het gesprek aan. Haar collega toont geen enkele emotie en houdt ook geen rekening met die van haar. Ze wordt boos op zichzelf, omdat zij wél die emoties heeft. Ze wil graag een soort ‘schild’ kunnen creëren, waardoor ze minder geraakt wordt en emoties niet zo opspelen!
In het gesprek dat we hebben komt naar voren dat zij het laten zien van je emoties een vorm van zwakte vindt. Op mijn vraag hoe zij over haar collega denkt, blijkt dat ze hem een hork en een onpersoonlijk iemand vindt. Wil ze worden zoals hij? Nee, dat wil ze niet, maar een schild zou wel fijn zijn.
Jammer dat veel mensen emoties als een vorm van zwakte zien. Iederéén heeft het en het maakt je duidelijk dat een ander je kan raken. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief. Positieve emoties zijn leuk en daar kun je geen genoeg van krijgen. Maar juist die nare gevoelens willen we liever niet voelen. Het doet pijn, het maakt je bang en kwetsbaar. Toch zijn het juist die emoties die alle mensen en vooral vrouwen in veel verschillende vormen voelen en waarmee zij een verschil kunnen maken.
Een schild heeft deze vrouw niet nodig, dat zou haar juist ongevoelig maken voor emoties. Als zij tegen haar collega zou zeggen: “Weet je, het doet echt pijn als je dat tegen mij zegt. Ik heb het gevoel dat je mij niet begrijpt en dat je mijn werk afkeurt. Dat maakt me verdrietig, want ik heb zo mijn best gedaan om aan al mijn verantwoordelijkheden aandacht te besteden.” (stilte……)
Je voorkomt hiermee dat je vervelende gedachten over hem, de situatie, het bedrijf krijgt en er nog dagenlang over door blijft malen. Door niet weg te lopen, maar aan te geven welke emotie je voelt en wat je erbij denkt, wordt je collega zich bewust van zijn woorden en de impact ervan. Hij krijgt de kans om zijn reactie te verduidelijken, waardoor jij wellicht ook anders over de situatie en hem kan denken.
Bij de start van 2012 is het een goed moment om eens stil te staan bij onze communicatie. Het zijn niet alleen maar woorden. Het zijn juist onze gedachten die onze intonatie, lichaamstaal en gedrag bepalen. Let wel….. 90% van onze communicatie is non-verbaal! Dus niets zeggen of doen is óók communicatie!
Ik geef het meteen grif toe….. Ik vind het ook moeilijk om te merken dat ik word geraakt en om een ander te vertellen wat het met mij doet. Maar ik wil het graag bijven proberen. Tenslotte…… oefening baart kunst.
Ik wens jou voor 2012 veel geweldloze communicatie, respect voor jezelf en een ander, wijsheid, gezondheid, liefde en heel, heel veel plezier toe!
Wil je meer lezen van Astrid? Kijk dan hier
Hoi Astrid,
Ik denk dat dit voor veel vrouwen herkenbaar is. Zelf heb ik dit ook wel, kritiek krijgen in je werk is nooit leuk. Ik weet dat ik het niet al te persoonlijk moet opvatten, maar dat valt niet mee. Boosheid is dan toch het eerste gevoel en dat leidt bij mij ook vaak tot een brok in mijn keel. (Overigens kan ik wel heel goed omgaan met feedback op mijn redactionele werk, ik vind nu eenmaal dat dat bij schrijven en redigeren hoort.)
Ik zou het zelf een mooie balans vinden als ik wel goed onder woorden kan brengen dat het me emotioneel raakt, maar dat ik dan wel de tranen en het blozen achterwege kan laten. Ik heb wel het gevoel dat er steeds meer mensen zijn die het prettig vinden als je laat zien dat je ‘ook maar een mens bent’. Je constant anders voordoen dan je bent is vermoeiend en eigenlijk nergens voor nodig.
Hoi Mariska,
Dank voor je mooie feedback. Het is inderdaad vaak lastig om dit goed onder woorden te brengen. Door het te oefenen kun je jouw signalen steeds sneller herkennen en kun je er ook steeds beter woorden aan geven. Begin eerst eens voor jezelf. Bedenk hoe je je voelt en welke woorden erbij passen. Later kun je het met iets kleins of bij een vertrouwd persoon ‘in het echt’ zeggen. Leer van deze ervaringen en je zult merken dat je hierdoor zelfvertrouwen opbouwt. Het zou mooi zijn als je op deze manier jezelf leert de tranen en het blozen al voor te zijn.
Ik ben het met je eens en denk ook dat mensen het prettig vinden als je laat zien wie je bent. Het geeft hén namelijk ook de mogelijkheid om te zijn wie ze zijn.
Heel veel succes bij het oefenen en laat zien wie je bent!
Hartelijke groet,
Astrid Koelewijn