Elke ochtend breng ik mijn kinderen naar school. Op die ene straat die we over moeten steken, zijn witte en zwarte strepen geschilderd. Dat suggereert een veilige oversteek. Fijn, zo dicht bij een lagere school. En, om het voor de automobilisten nog duidelijker te maken, is het zebrapad extra verlicht en staan er diverse verkeersborden in de nabijheid. Hoe kan het dan toch dat ik elke ochtend weer opgelucht ben als ik met beide kinderen aan de overkant sta?
Vanmorgen was het weer eens zover. Wij maken aanstalten om over te steken, en de eerste auto rijdt door. Dat gebeurt zó vaak, dat ik me bijna gelukkig prijs dat de tweede auto al voor ons stopt. Zonder kleerscheuren komen we halverwege. Weer goed kijken, nu naar rechts, en zowaar kunnen we in een keer over. Op het fietspad, de laatste horde die we moeten nemen, komt in de verte een fietser van rechts aan. Daar kunnen we makkelijk voorlangs. De kinderen rennen voor me uit richting de stoep als ik iemand hard hoor roepen. Dat blijk ik zelf te zijn om mijn kinderen te waarschuwen voor een fietser van links. Zonder op of om te kijken, rijdt hij bijna mijn kinderen omver. Midden op het o zo veilige zebrapad…
Ik vraag het me de laatste tijd steeds vaker af. Wanneer laat je je kinderen zelfstandig naar school lopen? Hoe oud of verstandig moeten ze daarvoor zijn? Aan mijn kinderen twijfel ik geen moment. Nee, de zwakke schakel is voor mij de medeweggebruiker. De zakenman die net te laat bij zijn volgende afspraak dreigt aan te komen. De puber die de schoolbel al hoort. De forens die nog net zijn trein kan halen als hij doorrijdt. Ik vind het persoonlijk allemaal ezels, vermomd in een streepjespak. En dat maakt nog geen zebra…
