Met een hoofd vol lukt het lopen niet. Bewegen zou je ‘uit je denken’ moeten halen maar het lijkt wel alsof ik met elke stap die ik zet een nieuwe gedachte in mijn hoofd plaats. Het lopen gaat zwaarder en ik zie er door alle opwinding inmiddels uit als een boze tomaat. En dat komt niet door de fysieke inspanning. “Doe dit maar, dat kan ook wel, oh nee dat is echt niet goed hoor, heb je dit al geprobeerd?” Als ik naar mezelf kijk, bak ik er voor m’n gevoel soms niks van. Zelfkritiek ligt als een sluwe vos op de loer.
Waarom voel ik me soms zo rot?
Bijna zes maanden geleden werd mijn jongste zoontje geboren. Na een toch wel pittige zwangerschap maar makkelijke bevalling was hij daar. Een kleine mini-me, met donker haar. Veel haar. Wat was ik trots en wat voelde ik mij dankbaar voor dit kleine ventje. De weken die volgden waren een mix van een roze wolk en een donkere hagelbui die niet over wilde waaien. Reflux was de spelbreker zoals je eerder hebt kunnen lezen en medicatie uiteindelijk de enige oplossing na 10 weken aanmodderen, niet veel slapen en maar proberen dat kleine lieve wezentje gerust te stellen. En van die eerste 10 weken krijg ik nu bikkelhard de rekening gepresenteerd.
En daar ga ik dan met m’n volle hoofd, op zoek naar wie er onder al die opgepotte vermoeidheid, frustratie en adrenaline ook alweer verstopt zit. Onderweg probeer ik alle spanning, vraagtekens en zelfkritiek los te laten. Lopend, omdat dat helpt om vanuit m’n hoofd naar m’n gevoel te gaan. En terwijl ik daar zo loop, met dat zware volle hoofd waarin zich mijn eigen dramafilm afspeelt (soms is het uitvergroten van je eigen gedoe zo heerlijk), moet ik eigenlijk ook best wel lachen.
Zelfkritiek in eigen dramafilm
Wie had ooit gedacht dat het krijgen van een tweede wonder zou kunnen uitdraaien op een potentiële zelfanalyse door Dr. Phil. Ik stel me voor hoe ik eruit zou zien op tv. Zo’n vermoeid uitziende mama met wallen tot haar knieën, die bij elke vraag in tranen uitbarst en zichzelf verontschuldigt omdat ze eigenlijk alleen maar dankbaar moet zijn voor haar kindje en niet mag zeuren. En als Dr. Phil dan vraagt van wie dat dan niet mag, is het enige juiste antwoord natuurlijk: van mijzelf. Zelfs m’n eigen verhaal is cliché maar waar. En zijn reactie is vast ook zoals het is: je mag het best rot vinden en moe zijn, balen en even tijd nodig hebben om bij te komen. “Het is ook allemaal niet niks”.
Als ik thuis kom zie ik de tuinman bezig bij de buren. “Ben je weer lekker een dagje thuis?” vraagt hij met die grote glimlach terwijl hij een kruiwagen vol stenen de tuin uitrijdt. Ik kijk naar zijn sterke armen. “Ja, en jij weer lekker spieren aan het kweken?” Hij lacht. “Nog meer?” zegt hij. Grinnikend draai ik me om en loop naar de deur waar ik ons naambordje zie hangen. Vier prachtige namen van een prachtig gezin. Dat is waar alles om draait. Dat is waarom ik de heftigste hagelbui met liefde wil doorstaan.
Ik moet ineens denken aan een wandeling met mijn oudste zoontje. “Waar is de zon?” vraag ik hem. Om ons heen zijn alleen maar wolken te zien, met verderop een dikke regenbui in aantocht. “Kijk mama, daar, achter. Achter de wolken. Daar is altijd de zon. Hij komt er zo weer aan.”
