Daar liggen ze dan, uitgeteld van een lange dag spelen, skaten, kletsen en giebelen. Mogen we nog even kletsen? vroegen ze me, maar van kletsen kwam niet veel meer, binnen drie minuten lagen ze te slapen. Mijn dochter en haar vriendin. Al meer dan 24 uur in elkaars gezelschap, zonder ook maar een onvertogen woord: zij spreken elkaars taal.
 anderen buitensluiten
Zij spreken een taal die wij niet begrijpen, een taal die niemand begrijpt alleen zij twee. Anderen voelen zich daardoor soms buitengesloten, maar ze doen het niet expres, met z’n tweeën zijn zij één en als vanzelfsprekend voelen ze elkaar aan, soms zelfs zonder woorden.
 zielsverwanten
Ze bezoeken beide een andere school, de één zit in groep twee, de ander in groep drie.  Op school ontmoeten ze andere vrienden en vriendinnen, ze spelen ook met anderen, maar eigenlijk telt voor allebei maar één: dat is de ander. Hun beider zielen zijn verwant.
Als een soort Sjors en Sjimmie zijn ze ieder vrij moment samen, bespreken hun diepste geheimen, hun grootste irritaties en machtigste wensen. Ze spannen samen, om te krijgen wat ze willen en ze voelen zich verwant. Ze voelen zich vertrouwd bij elkaar, ze voelen zich vertrouwd in elkaars gezin, ze slapen en eten bij de ander net zo, als dat ze dat in hun eigen huis doen: ze zijn thuis bij elkaar.
 Ondanks hun kinderleeftijd, laten ze mij als volwassene zien wat echte vriendschap is: ze zijn zo trouw en loyaal aan elkaar dat het me ontroert. Zelf zien ze de schoonheid er nog niet van; maar ik hoop dat ze later met zoveel warmte terugdenken aan deze tijd dat ze dan nog steeds kunnen zeggen:
Wij spreken elkaars taal.
Esther rommel zei op twitter: ‘wat mooi’
Prachtig! Dat wens ik ook voor mijn kinderen!
Wat mooi he, dat dat zo jong al zo intens kan zijn! Zoals je zegt zien ze dat zelf nog niet, maar hopelijk kijken ze later met veel plezier terug op een lange en hechte vriendschap. Ontroerend stukje hoor!