Al geruime tijd heeft mijn vader vage klachten. Voor hem niet erg genoeg om actie te ondernemen, maar voor mijn moeder wel. Die heeft hem meegesleept naar de huisarts, waarna een bloedonderzoek, blaas- en prostaat onderzoek volgden. Uiteindelijk werden alle soorten oude-mannen-kwalen zo’n beetje gecheckt om te kijken of er wat uitkwam. Vervolgens werd besloten bij een wat minder goede uitslag verder te onderzoeken, wat doorgaans betekent dat je door ongeveer iedere specialist in het ziekenhuis wordt nagekeken.
Zeker als je al wat ouder bent word je al snel van de een naar de ander gestuurd zonder dat je weet waar ze nu eigenlijk naar zoeken.
Na een beenmergpunctie omdat het bloedonderzoek toch niet helemaal, of helemaal niet, maar daar kom je nooit achter, goed was, kwam hij terecht bij de oncoloog,
Tenminste dat was de bedoeling. Daar kan hij helaas pas over twee maanden terecht, want, ach ja, op die leeftijd kan je best nog even wachten, nietwaar?
De internist die tussendoor wordt bezocht heeft wel wat uitslagen binnen maar daar kunnen hij en mijn ouders dus ook niet zo veel mee. Hij weet wel wat mijn vader mankeert, maar goed uitleggen wat het precies allemaal inhoudt kan, of wil hij niet.
Bovendien is de uitslag van het beenmergonderzoek nog niet binnen. Maar deze dokter had een oplossing. Hij vroeg aan mijn vader of hij thuis internet heeft want dan zou hij de afwijking op een briefje schrijven zodat mijn vader thuis op Google kon opzoeken wat hij precies mankeerde. Niet dat hij dan alles wat daar stond serieus moest nemen en daar erg veel waarde aan moest hechten. Nee, aan het advies van zo’n arts moet je lekker veel waarde hechten. Sorry hoor, het zal misschien wel aan mij liggen maar zo stuur je een patiënt niet weg. Als je dan niet weet wat je er mee aan moet omdat deze ziekte niet binnen jouw vakgebied ligt dan stuur je je patiënt door naar een collega die er wel wat mee kan. Je laat een paar mensen van in de 70 niet op internet opzoeken wat ze mankeren. Ze zijn zich rot geschrokken want het blijkt een niet te behandelen soort van leukemie te zijn. Toch wel handig om dan te weten welke soort je precies hebt zodat je jezelf niet meteen in een houten slaapzak ziet liggen. Ben heel benieuwd of hij zijn eigen ouders ook zo behandelt?
Meer lezen van Ingrid? Kijk dan hier
Hallo Ingrid,
Welkom in de malle molen van het ziekenhuis, waarin ook ik sinds een paar maanden met mijn ouders ben beland. Ook wij hebben ervaren dat sommige artsen op het gebied van communicatie best wel een cursus zouden mogen volgen. Echt niet te geloven hoe er met je om wordt gegaan.
Er zijn echter verpleegkundigen en artsen die zich wel in willen zetten, je moet ze alleen weten te vinden.
Sterkte met je vader…..ik weet hoe je je moet voelen.
Groeten,
Jeanne