Zoeken naar jezelf: struggle jij ook met de vraag ‘wie ben ik echt’?

Onderstaand blog heb ik een paar dagen geleden geschreven. Terwijl ik er emotioneel doorheen zat. Continu vraag ik mezelf af wie ik nu eigenlijk ben. Zoeken naar jezelf: het kan een echte struggle zijn. Misschien kan je je er niks bij voorstellen. Maar ik helaas wel.

Zoeken naar jezelf

Ik ben er klaar mee. Klaar met het zoeken naar jezelf. Ik ben klaar met de onzekerheden. Met de twijfels of ik wel goed genoeg ben. Of mensen me wel aardig vinden. En of ik wel doe wat iedereen van me verwacht. Ik ben er klaar mee dat iemand tegen me zegt dat ‘ie van me houdt en ik mezelf afvraag of ik het wel waard ben om van te houden.

Al zo lang ben ik aan het zoeken naar mezelf en denk… Nee… Ik ben ervan overtuigd dat ik mezelf tijdens het zoeken juist ben kwijtgeraakt. Waarschijnlijk gaat het niet eens om zoeken naar jezelf. Jezelf ben je.. in iedere situatie. Jezelf verandert… door iedere situatie.

Zoeken naar jezelf? Ik doe het niet meer

Bovenstaand blog is het verleden. Vanaf nu leef ik in het heden en kijk ik naar de toekomst. Het zal met vallen en opstaan gaan, maar dat is niet erg. Maar ik ga het gewoon doen. Want ik ben er klaar mee! George Bernard Shaw heeft het mooi verwoord. Een quote waar ik veel waarde aan hecht, maar nog niet naar durfde te leven. Tot nu…

“Life isn’t about finding yourself. Life is about creating yourself.” 

Ik ga het nu gewoon eens op papier zetten en erin geloven. Niks zoeken naar jezelf, maar geloven in jezelf. Vertrouw op je eigen ik. Dat ga ik in ieder geval doen. Zodat ik dat vertrouwen ook eens naar anderen kan uitspreken. En zodat ik eindelijk eens kan geloven dat het waar is wat iemand tegen me zegt. Ik ga het opschrijven en ik ga het voortaan iedere dag tegen mezelf in de spiegel zeggen. En nog belangrijker: ik ga het ook geloven.

Ik ben ik en ik ben het waard!

Waarom ziet iemand zichzelf zoals hij/zij zich ziet? Heeft dat met opvoeding te maken? Met de ervaringen die een persoon in zijn/haar leven heeft vergaard? Door de mensen en de omgeving? Zoeken naar jezelf, heeft dat wel nut? Misschien heb je jezelf al lang ‘gevonden’! Of ben je jezelf eigenlijk nooit kwijt geweest.

Ik vraag het me af. Ik zie mezelf op mijn manier. Maar is dat de juiste? Ben ik wel zo zoals ik mezelf zie? Ik vraag het me af.

Therapie

Zoeken naar jezelf kan ook in therapie. Dat heb ik ook geprobeerd. In therapie werd me de vraag gesteld: hoe zie jij jezelf? Ik vind het moeilijk om daar antwoord op te geven. Nog moeilijker vind ik het om goede kanten van mezelf aan te geven. Ik hou er niet van om over mezelf te praten, al lijkt het wel alsof ik niets anders doe. Al lijkt het wel dat ik niets anders meer doe dan over mezelf na te denken. Ik word er gek van. Word er verdrietig van, maar word er bovenal gewoon kwaad om.

Nadenken over jezelf

Jarenlang heb ik niet over mezelf nagedacht. En het ging prima. Ik deed mijn ding. Was moeder, werkneemster, echtgenote, dochter, en een zus. Ik deed wat mensen van me verwachtten, deed wat me werd opgedragen, deed zoals ik verwachtte dat mensen om me heen graag wilden zien. Maar was ik mezelf? Geen idee, want op dit moment weet ik totaal niet wie ik ben. Zoeken naar jezelf: daar kan je behoorlijk verdwaald in raken.

In mijn werk wist ik wie ik was, maar was ik niet mezelf. Ik was iemand anders, die deed zoals ik dacht dat ik moest doen. In mijn huwelijk was ik niet wie ik was, ik deed zoals ik dacht dat ik moest zijn. Als moeder was ik denk ik nog het meest wie ik eigenlijk ben, maar door omstandigheden en problemen ging ik gewoon door en schakelde daarbij toch wel mijn diepste gevoelens uit. Omdat mijn kinderen me nodig hadden en ik geen tijd had om na te denken en in te storten. En dat heb ik zolang gedaan, mijn gevoelens uitschakelen. En dat ging prima. Ik functioneerde toch? Ik deed toch alles wat ik moest doen?

Zoekt en gij zult vinden?

Ik ben een goede moeder. Dat zegt iedereen die me kent. Ik denk dat ik een goede echtgenote was, al zegt mijn ex nu van niet. Maar dat is dan ergens ook wel weer logisch. Ik denk dat ik een goede dochter was, een goede zus. Maar was ik mezelf?

Jemig, ik weet het niet. En dat maakt dat ik me zwaar pissed voel. Want ik heb het gevoel dat ik verdwaal, dat ik zoek ben. Ik voel van alles. Verdriet, pijn, onzekerheid, maar toch vooral die kwaadheid. Want schijnbaar moet ik gaan voelen. Moet ik mezelf zoeken. Maar ik weet niet of ik dat wil. Hoe sta jij daar tegenover, zoeken naar jezelf?

Niet meer jezelf

Mijn vriendin vertelde me laatst dat ze me miste. Dat ze mij miste. Hoe ik was. Hoe ik vroeger was. Ik gaf haar gelijk. Ik zei dat ik er nog steeds was, maar dat ik even op de achtergrond was. Vanwege alles wat er nu in mijn leven afspeelt. Maar tegelijkertijd zat ik me af te vragen wie ik nou eigenlijk was en of ik wel echt degene was die zij miste.

Ben ik die zelfverzekerde, toch wel iets arrogante vrouw, die zichzelf profileert als sterke, onafhankelijke vrouw? Die weet wat ze in haar leven wil? Die weet wat ze kan, wat haar sterke punten zijn, die altijd heeft bereikt wat ze wilde bereiken? Of ben ik toch nog steeds dat gekke kind van vroeger, met alle impulsiviteit en spontaniteit? Met de gekke, ondoordachte acties? Met de lachbuien en de komiek uithangen. Die het heerlijk vond om mensen aan het lachen te maken, omdat ze daar een warm gevoel van kreeg. Alsof ze werd gewaardeerd.

Wie ben ik?

Het zoeken naar jezelf ging voor mij gewoon door. Ben ik de moeder, die vecht voor haar kinderen? Zich door niets laat tegenhouden en  tot het uiterste gaat om haar kinderen alles te geven wat ze nodig hebben. Ze te beschermen als een moederkloek? Ze lief te hebben en ze op te voeden tot volwaardige jonge mensen die het echte leven straks aankunnen?

Ben ik dezelfde persoon in mijn rol als zus, als dochter, als moeder, als vrouw, als echtgenote, als vriendin? Of zijn het allemaal verschillende rollen die ik me heb aangeleerd en ben ik mezelf daar ergens in al die jaren in kwijtgeraakt?

Ik weet t echt niet. Wat ik wel weet is dat ik zo verschrikkelijk moe ben. Zoeken naar jezelf is een emotioneel proces. Ik was moe, verdrietig en kwaad. Want ik voel van alles, maar bovenal voel ik onzekerheid. Want nog steeds vraag ik me af of ik het wel waard ben. In alle rollen die ik mezelf heb aangemeten, doe ik wat anderen van mij verwachten.

Verwachtingen… van mezelf

Nee, dat klopt eigenlijk niet. Ik doe niet wat anderen van mij verwachten. In alle rollen die ik mezelf heb aangemeten, doe ik wat IK DENK dat anderen van mij verwachten. Dat is eerlijk. Want ik denk altijd voor iedereen. Denk altijd te weten wat anderen denken en denk dus ook dat ik weet wat anderen van mij verwachten. Of denk ik dat alleen en maak ik het mezelf onnodig moeilijk? Vragen, vragen, vragen. Ze spelen zich af in mijn hoofd, maar het antwoord komt maar niet. Is dat voor jou herkenbaar? Maak jij het jezelf ook moeilijk? En geef je daar anderen soms toch een beetje de ‘schuld’ van?

Wie ben ik? Ik zou het echt niet weten. Goede kanten van mezelf? Ik zou het echt niet weten. Ben ik waardeloos? Ik voel het wel zo. En dat heb ik tijdens therapie ook aangegeven. Denk ik dat mensen graag bij me zijn? Misschien. Als ik me gedraag zoals ik denk dat zij willen dat ik me gedraag, misschien wel. Maar als ik me gedraag zoals ik echt ben, willen ze dan nog steeds bij me zijn? Dat denk ik niet. Maar aan de andere kant…

Zoeken naar jezelf: totaal confronterend

Ik weet niet hoe ik ben of wie ik ben als ik echt mezelf ben, dus kan ik die vraag dan wel oprecht beantwoorden? Moe. Dat ben ik. Dat is in ieder geval iets wat ik zeker weet. En terwijl ik dit typ, weet ik van mezelf dat ik dit straks alweer ga deleten, omdat het teveel gevoel blootlegt. Omdat ik nu precies opschrijf hoe ik me voel. En dat is te confronterend, want het is makkelijker om er niet aan te denken. En me gewoon te gedragen zoals mensen dat van mij verwachten. Dan stel ik tenminste ook niemand teleur. Maar dat gaat niet meer. Kan niet meer. Als je gaat zoeken naar jezelf, moet je ook wat doen met wat je gevonden hebt.

Toch voel ik op dit moment alleen maar twijfel en onzekerheid. Ik voel op dit moment alleen maar dat ik er ben. Dat is het enige dat ik nu kan zeggen. Ik ben. Niets meer en niets minder.