Het begon met de wekker. Die hoorde ik wel maar negeerde hem, geen idee waarom maar het was meteen een slecht begin. En als dingen vanaf het begin van de dag misgaan dan blijven ze misgaan, bij mij wel in ieder geval. Gehaast het bed uit, ik moest een mevrouw met haar hond bij haar thuis fotograferen. Douche bezet, dus eerst maar naar beneden voor koffie, vlot gezet en terwijl de koffie doorliep smeerde ik snel een broodje en dook even achter de laptop voor het checken van mails en dat soort zaken.
De wet van Murphy
Koffiefilter dubbel.. een waterig kannetje koffie staarde me aan en ik zette heftig mopperend nieuwe en vloog naar boven naar de douche die vrij was, dus ik moest snel zijn voordat iemand me voor was. Mijn ochtendrituelen inclusief monumentenzorg voor de spiegel nemen nooit zo idioot veel tijd in beslag dus al met al stond ik een half uurtje later fris en fruitig bij het aanrecht koffie naar binnen te gieten. Half elf moest ik er zijn, het was tien uur en het was ongeveer een kwartiertje rijden. ‘’Mooi op tijd,’’ prees ik mijzelf terwijl ik de hoek om jakkerde, fototas achter me aan trekkend en statief over de schouder. Daar stond mijn autootje, maar wat erger was, er stond een vrachtwagen van TNT pal achter geparkeerd dus ik kon er niet uit en de chauffeur was spoorloos. Verwilderd keek ik om me heen en in de verte zag ik een oranje TNT jas op zijn dooie gemak aan komen slenteren. Ik zwaaide met wilde wenkgebaren dat hij moest komen, snel vooral, ik moest weg! Hij zwaaide een klein zwaaitje terug zo van “ik heb je gezien hoor…” en liep geen stap harder. Dat kostte tijd, maar ik ben beleefd gebleven. Eenmaal in de auto plakte ik met een klap Bram, zo heet de stem van mijn TomTom, de enige man waar ik naar luister zeg ik altijd, tegen het raam en reed veel te hard de straat uit. De mevrouw woonde in een nieuwe woonwijk waar ik totaal onbekend was dus ik had Bram nodig. Wij zijn sowieso erg onafscheidelijk, Bram en ik.
Ieder stoplicht tegen uiteraard en de brug open dus ik nam tot grote ergernis van Bram een sluiproute. ‘’Probeer te keren,’’ riep hij me telkens toe en ineens hoorde ik mezelf roepen: ’’Bemoei je er niet mee!’’ Stress heet dat, ik doe dat verder nooit hoor, praten tegen een navigatie systeem. ‘’Eindbestemming bereikt,’’ klonk de verlossende zin en ik maande mezelf tot kalmte, pakte de spullen en liep alsof ik de rust zelve was richting het betreffende huis, belde aan en mevrouw opende de deur, in knalroze ochtend jas, pantoffels met dierenoren eraan, met nog wilde haren en een blaffend hondje op de arm. Ik bekeek dit alles in een flits en kreeg vlekken in mijn nek. ‘’Eh.. ik ben de fotografe,’’ zei ik voorzichtig. ‘’Ik zie het,’’ zei mevrouw.‘’ “Je zou toch morgen komen?’’
Met een graai in mijn grote en vooral te volle tas, die bij de aankoop hartstikke handig leek, viste ik mijn agenda eruit, keek en jawel… dag te vroeg! Excuus gemaakt, rustig naar mijn auto gelopen om daarin even volledig door het lint te gaan en naar huis gereden.
Voornemens 2011 lijstje aangevuld. Wekker niet negeren, en stoppen met denken dat ik het geheugen van een jonge meid heb.
haha, het spijt me voor jou maar ik heb wel kunnen lachen om dit verhaal. Thanx!
Ik ook wel…achter af dan hè 😉