Telefoon gaat. Zit rechtop in mijn bed. Onderbroken in mijn chaotische droom, waarin ik net onderweg was om een kind naar de stad te brengen terwijl een ander kind weer achter mij aan reed om mij weer op te halen. Ondertussen ook nog even langs grof vuil om het een en ander te dumpen. Chaotische droom van een moeder met een chaotisch gezin. Alles wat je de dag ervoor gedacht of gezegd hebt, komt terug in je droom.
Maar nu: telefoon. Kind in de stad – doemscenario’s passeren de revue. Want laten we eerlijk zijn, je leest toch niet anders dan over vechtpartijen, steekwapens, zakmessen en ga zo maar door.
Dus welke ouder ligt op zaterdagnacht nog relaxed te slapen? Waarschijnlijk de moeders die zeker weten dat hun koters allang binnen zijn. Of degenen die dénken dat hun bloedjes bij een vriendje of vriendinnetje slapen terwijl ze ook gewoon in de stad rond slierten. En alle vaders die sowieso nooit wakker worden maar gewoon door alle nachtelijke uitspattingen heen slapen (lees: snurken). Al zoekend naar de telefoon zwiep ik allerlei overbodige troep van mijn nachtkastje: neusdruppels, hoestdrank, bodylotion, leesboek, glaasje water, glas met bloem – gekregen op moederdag – tijdschrift, heel veel pennen en uiteindelijk het mobieltje. Ondertussen ben ik al op het plaatselijke politiebureau, huisartsenpost, EHBO, intensive care geweest.
Maar het valt mee. Zoonlief staat gewoon bij de voordeur en vraagt of ik even kan opendoen. Sleutel vergeten. Dus strompel ik de trap af, verwacht een stomdronken exemplaar aan te treffen, maar, nee hoor, gewoon broodnuchter. Zegt nog even verontschuldigend: ‘Had je nog even ge-sms’t voor de sleutel, maar je sliep al.’
Ik vraag nog even belangstellend hoe het was. Krijg vervolgens een enthousiast ‘leuk’ te horen, waarna hij onder de douche springt en zijn bed induikt. Ik ook.
Maar helaas. Waar hij een droomloze slaap heeft, lig ik nog tot half zes wakker. Wéér heb ik me de halve nacht voor niks zorgen gemaakt. Inmiddels moet ik toch weten dat ze braaf met z’n allen naar huis fietsen, onderweg er nog een broodje shoarma in proppen en dan blij en vrolijk hun bed in duiken.
Meer lezen van Ingrid? Kijk dan hier
