Zwanger, bevallen en met verlof

Eindelijk! Ik zit achter mijn laptop, het is stil in huis en ik ben niet zo moe dat de woorden niet uit mijn vingers komen. Yes! Maar wat ga ik nu vertellen? Zeven weken lang heb ik niet kunnen schrijven. Zeven weken waarin de tekst voor mijn column in mijn hoofd geschreven was. Maar voordat ik kon gaan tikken was er een nieuwe emotie, een nieuwe situatie en moest ik weer nieuwe woorden zoeken voor de tekst in mijn hoofd.

Eerst was daar het gevoel van “ik kan de hele wereld aan”. Twee dagen voor de uitgerekende datum stond ik nog een zakelijk voorstel te presenteren. Heerlijk! In mijn verbeelding was ik al de werkende moeder die alles wil en ook alles kan combineren. Tuurlijk Leontine. Een paar dagen later zat ik er helemaal door heen.

Mijn buik zat me in de weg, mijn bekken (en rug) deed pijn bij het lopen,liggen en zitten, mijn enkels waren boomstammen geworden zoveel vocht hield ik vast en ik moest me echt door de dagen heen slepen. Het ik- ben- het- beu- en- kan- niet- meer- en- wil- niet- meer- dus- laat- dat- kind- maar- komen- gevoel. Erg frustrerend, er is geen knop waarmee jij als vrouw de controle hebt over het tijdstip van bevallen, helaas. En laat mijn gynaecoloog mij nou juist dat idee hebben gegeven toen ze aankondigde dat ze mijn bevalling zou gaan inleiden. Op een vastgestelde dag, op een vastgesteld tijdstip moesten mijn man en ik ons melden in het ziekenhuis. Uit de folders die we mee kregen had ik begrepen dat het maximaal 36 uur zou kunnen duren. Dus, woensdagochtend het ziekenhuis in en uiterlijk donderdagavond eruit. Met kind, in maxi-cosi. Binnen 30 minuten na binnenkomst wisten we dat het verhaaltje te mooi was. Manlief mocht, nee moest de maxi-cosi weer mee naar huis nemen. Te weinig ruimte op de zaal in het ziekenhuis voor een dergelijk groot ding. Het oh- mijn- God- hoe- lang- gaat- dit- duren- ik- weet- niet- of- ik- genoeg- make-up- en- schone- onderbroeken- bij- me- heb- gevoel overmeesterde me.

Over wat er daarna gebeurde kan ik kort zijn. Het was niet fijn, het was zwaar en het duurde lang.
En iedereen die zegt dat je de pijn vergeet, die liegt.

Op vrijdag 1 april om 0327 uur is onze dochter Georgine geboren. Gezond, met alles erop en eraan. Een flinke tante, 4125 gram en 53 cm lang. De volgende dag mochten we naar huis en zou mijn geweldige kraamtijd beginnen. Think again!

Lichamelijk gesloopt maar toch helemaal hyper van alle morfine, endorfine en andere –ines waar artsen en moeder Natuur je van voorzien tijdens een bevalling, was slapen in het ziekenhuis moeilijk. Thuis was er kraamvisite en kraamhulp. En toen iedereen weg was, was er een man, met zijn vrouw en een kind. Een baby die weigerde om in haar wiegje, liefdevol gemaakt door papa en zijn beste vriend, te slapen. Een kindje dat maar bleef huilen en alleen in de armen van haar kersverse mama stil werd en wou slapen. Het ik- durf- niet- te- slapen- met- mijn- 1dag- oude- kind- in- mijn- armen- en- ik- wacht- wel- op- de- kraamhulp- die- om- 8- uur- in- de- ochtend- komt- om- dan- in- te- storten- gevoel was geboren.

En zo rolde ik van de ene emotie in de andere. Iedere dag bracht iets nieuws, iets groots of juist iets kleins. En zorgen. Sinds de bevalling ben ik alleen maar bezig geweest met zorgen. Zorgen voor mezelf en zorgen voor (en over) mijn kind.

Door mijn bekkenpijn was ik hartstikke immobiel geworden, moest veel rusten en kreeg fysiotherapie aan huis. En dan het zoeken naar structuur, een routine waar ik met mijn kind in moet komen. Maar ik ben helemaal niet van de regelmaat, en ook niet van de rust. Mijn tijd bestaat nu alleen maar uit zorgtijd en nu ik me veel beter voel wil ik ook werktijd. Ik zit alleen maar binnen, zie bijna geen mensen en ik heb geen verhaal om te vertellen. “Ja, ze heeft gepoept en vandaag veel gedronken. En hoe was jouw dag schat?” Vreselijk toch?!

Dus omdat ik gewoon mezelf wil zijn, en dat betekent werken, en het toch ook rustig aan moet doen, want nog niet helemaal hersteld, krijg ik nu een paar uur per week hulp van een vriendin . Zodat ik heel veel kan zorgen en een beetje kan werken.

En ik geniet van mijn kind en hoe ze groeit. Ze is nu al veel sneller en slimmer dan haar leeftijdsgenootjes. En ja ze is ook echt heel mooi. Maar deze mama kan de huilbuien en slapeloze nachten beter hebben als er iets van werktijd tegenover staat. Misschien is dat eigenlijk gewoon mamatijd. Hoe het ook zij, hoe het ook heet, ik ben er weer. Een beetje.