Judith van Wijk (35 jaar) is moeder van Sterre (5) en Yuren (bijna 2). Ze is zwanger van de derde en uitgerekend op 15 april 2012. Naast moeder is Judith ook 2 dagen per week leerkracht op een cluster 4 school in Den Haag (groep 2/3) en heeft ze een eigen internetbedrijf, en webshop. Voor Mamsatwork schreef Judith een gastcolumn over haar derde zwangerschap en de combinatie met haar bedrijven en gezinsleven.
Zwanger van de derde
Ik vergeet het niet meer, die zonnige dag in augustus. De dag dat ik met mijn beste vriendin ging lunchen en we gesprekken hadden over het wel of niet voor een derde kindje gaan. Ik kon maar niet beslissen. En dat kwam niet omdat ik twijfelde of er wel een derde kindje aan ons gezin moest worden toegevoegd. Daar waren mijn man en ik zeker van, die wens was groot. Het was meer het gevoel “er nog niet aan toe te zijn”. Na 5 miskramen vond ik het doodeng om weer zwanger te raken. De gedachte aan de spanning, onzekerheid, angst, hoop en misschien toch weer teleurstelling was groot. Dus stelde ik het moment uit. Dat vertelde ik die vriendin. Dat ik voelde dat ik nog niet genoeg kracht had om een eventuele miskraam weer aan te kunnen. En ik het moment voor me uit schoof.
Onverwachts toch weer zwanger
In mijn tas zaten tampons. Ik verwachtte die dag ongesteld te worden en had de dag ervoor zelfs wat licht bloedverlies gezien. Ik had de tampons nog niet nodig gehad. Bij thuiskomst tegen het einde van de middag was het een gezellige boel in de binnentuin waar wij wonen. Vele buren zaten in de zon aan de Prosecco. Ik moest nodig plassen dus ging eerst even naar binnen. Er was nog steeds geen druppel bloed te zien, ik bemerkte voor het eerst die dag dat ik dat vreemd vond. Daarna liep ik terug naar de gezelligheid. Of ik ook een glaasje wilde. Jazeker!
Toen het eenmaal voor me stond flitste er iets door mijn hoofd. Ik moet geen alcohol drinken. Ik ben zwanger. Bevangen door deze gedachte verzon ik een smoes en liep naar binnen. Ik wist dat ik nog een test had liggen. Met veel moeite perste ik er nog een paar druppels uit. Ik hing de test er in. Het duurde niet lang voor het 2e streepje zichtbaar werd. Ik was in shock…
Ik gebruikte de Persona. Dat is zo’n apparaatje dat je vruchtbare dagen bij houdt. Ik had het nauwkeurig gebruikt, dus begreep er niets van. Maar er was geen twijfel mogelijk. Ik belde mijn man op zijn mobiel en vroeg hem direct naar binnen te komen. Hij hoorde aan mijn stem dat er iets was. Bovenaan de trap stond ik, met de test in mijn hand. Ik kon niets uitbrengen. Tranen sprongen in onze ogen. Van stiekeme blijdschap, maar ook van ongeloof, hoop en angst.
Een moeilijke tijd, zwanger van de derde
Er brak een moeilijke tijd aan. Ik was gespannen. Ik verwachtte een miskraam nu ik zwanger van de derde was. Nooit eerder was een zwangerschap in een keer goed gegaan. Steeds weer die hoop en dan de teleurstelling als er bij de echo geen hartje meer klopte. Steeds opnieuw een curettage, ontzwangeren en opnieuw beginnen. Daar was ik niet aan toe. De zwangerschapsmisselijkheid kwam in alle hevigheid vanaf een week of 6. De vermoeidheid ook. Ik voelde me extreem slecht.
Nooit eerder gaf ik zoveel over als deze zwangerschap. De eerste echo hadden we met 6 weken precies. Toen de echokop op mijn buik werd gezet, zag de gynaecoloog niets. Nou ja, wel iets, een vruchtzakje, maar niets er in. “Zie je wel” riep ik. “Het is niet goed!” Hij gaf niet op en bleef draaien met de echokop. Hij zei: “Ik zie volgens mij wel iets”. Het zit tegen de wand van de vruchtzak aangeplakt en is nog heeeel klein, maar kijk, daar klopt een hartje”. Hij had gelijk. Ik zag het ook.
Opgelucht gingen we naar huis. Die opluchting was van korte duur, want natuurlijk had ik geen vertrouwen. We hadden vaker hartactie gezien en dan ging het daarna toch weer mis. Zo zou het nu ook weer gaan. En bovendien: dat vruchtje was toch veel te klein voor de zwangerschapduur? De arts had het gemeten en kwam op een week of 5. Ik kon volgens mij niet korter zwanger zijn, dus het zat vast niet goed.
Opnieuw naar de gynaecoloog
Een week later mochten we weer komen. Het hartje klopte nog steeds. De groei was goed. Zo leefden we van week tot week. De spanning bleef groot. Functioneren deed ik eigenlijk niet. Best pittig als je ook nog een website als Hip & Hot runt. Tussen de bedrijven door probeerde ik nog wat te werken, maar ik sliep vooral veel. De mail bleef liggen en ik kon nog niet vertellen waarom. Ik voelde me schuldig ten opzichte van mijn man, die het huishouden moest oppakken en mijn kindjes die niet snapten waarom mama zoveel op bed lag. Daarnaast was ik gewoon niet fit, naast de vermoeidheid en misselijkheid slokte de angst voor een miskraam al mijn energie op. Ik hoopte maar dat mijn omgeving en zakelijke contacten het zouden begrijpen als ik het eventuele nieuws na de kritieke termijn kon delen.
Al 13 weken zwanger van de derde
Met 13 weken ging het nog steeds goed. Langzaam kregen we vertrouwen. Een beetje dan. We bleven ons bewust van de gevaren die er de hele zwangerschap zijn, maar wij hebben alleen ervaringen met miskramen voor de 12e week. Ik kreeg meer energie en pakte mijn werk weer op. Vertelde mensen over mijn zwangerschap en nam felicitaties in ontvangst. En ik verbaasde me. Was het werkelijk waar dat ik geen miskraam zou krijgen en zwanger van de derde mocht blijven? Dat ik voor één keer mocht meemaken hoe het zou zijn om gewoon meteen een effectieve zwangerschap te hebben?
Ik bleef verwonderd, alle weken lang. Het was pittig. Een derde zwangerschap is niet zo relaxed als een eerste. Het runnen van een gezin, het bijhouden van de werkzaamheden van mijn bedrijven en het werken voor een baas 2 dagen per week maakt dat je niet even kunt gaan liggen als je daar behoefte aan hebt. Je moet door! Zonder mijn man had ik het nooit gered. Hij heeft ook deze zwangerschap weer zoveel opgevangen! Bracht de kinderen naar school en het kinderdagverblijf, kookte, regelde, legde de kinderen op bed als ik te moe was. Terwijl ook hij een eigen bedrijf heeft! Echt, die man is goud waard.
Kinderkamer klaar
Vanaf 19 weken kreeg ik last van mijn rugpijn bijzwangerschap en mijn bekken. Ik stond daar niet van te kijken, want ik heb het alle zwangerschappen gehad. Het was dan ook enorm fijn dat mijn verlof eind februari begon. Eindelijk hoefde ik niet meer de hele dag achter kinderen aan te rennen (ik werk 2 dagen per week in het onderwijs, groep 2/3). Ik kon zitten en ik ging aan de slag. Vooruit werken. Redactiestukken op Hip & Hot klaar zetten voor de komende maanden, artikelen voorbereiden voor het magazine, ZEZ uitkering (zwangere uitkering voor ZZP-ers) aanvragen, mijn belastingaangifte regelen, mails beantwoorden. Zwanger van de derde, wat een klus!
We did it!
Maar het is me gelukt, zwanger van de derde krijg ik toch nog van alles geregeld. Het is nu begin april, we zitten nog een kleine week voor de uitgerekende datum. Tijd om de zwangerschapsbox aan te vragen. We zijn er klaar voor. Het (zelfgemaakte) kaartje is klaar, de kinderkamer is ingericht, de kleertjes zijn gewassen en gestreken en het huis is schoon (lang leven de moeders, schoonmoeders en schoonmaaksters!). Er is iemand die mijn werkzaamheden gedeeltelijk kan overnemen indien nodig, de redactiestukken op Hip & Hot staan klaar, het magazine is voorbereid: de baby mag komen!
Zwanger van de derde als de verloskundige stopt
En toen gooide mijn verloskundige nog even roet in het eten. Vorige week, toen ik op controle ging, meldde ze mij terloops dat ze per 1 april zou stoppen. Ik was perplex. Nu moet je weten dat mijn verloskundige 64 jaar is. Een lieve, van origine Duitse vrouw, met veel ervaring. Ze heeft mijn eerste bevalling gedaan. Bij de tweede ook de zwangerschapbegeleiding, maar omdat mijn vliezen toen langdurig gebroken waren werd ik overgedragen aan het ziekenhuis voor de bevalling.
Ook nu deed ze de hele zwangerschapbegeleiding. Het was ons wel opgevallen dat ze wat warrig was. Ze schreef soms verkeerde getallen op: het verkeerde gewicht, hb of de zwangerschapsduur. Dan komt een zwangerschapskalender niet ongelegen. Ook is het twee keer voorgekomen dat ze een afspraak verkeerd had opgeschreven. En toen ze op 15 weken het hartje niet kon horen en me doorstuurde voor een echo belde ze na afloop niet even op om te vragen hoe het ging. Niet fijn, maar daar konden we nog wel overheen stappen. Toen ze echter vorige week twee dagen van te voren vertelde dat ze ging stoppen, hier nooit iets over had gezegd, er geen fatsoenlijke overdracht geregeld was en ik een dag later hoorde van de verloskundige die het zou overnemen dat het helemaal niet doorging omdat de overname nog lang niet rond was, brak er iets.
Het vertrouwen is weg
Ineens was alle vertrouwen weg. Na de 3e huilbui die dag, omdat ik het niet zag zitten om te moeten bevallen met een verloskundige die blijkbaar zo in de war en ongemotiveerd was, besloot ik het ziekenhuis te bellen. Ze waren begripvol. Het was alleen vrijdagmiddag, dus ik moest geduld hebben.
Pas op woensdag kon ik terecht voor overleg. Intussen is dat overleg geweest en weten we dat ik op medische indicatie in het ziekenhuis mag bevallen. De verloskundige is gebeld om aan te geven dat we geen gebruik meer zullen maken van haar diensten. We kregen een vervanger aan de lijn, want ze was deze week “weg”. Ook daarvan had ze ons niet op de hoogte gesteld. Het bevestigt voor ons dat we de juiste beslissing hebben genomen. Nu er afspraken zijn gemaakt met het ziekenhuis is er rust in het koppie. Zou dat helpen? Wat ons betreft mag de baby komen. We zijn er helemaal klaar voor!
