Totale shock. Je handen rusten op je bolle buik, met daarin een prachtig, o zo welkom klein mensje. Het was, tot op dat moment, perfect. Geen wolkje aan de lucht, behalve die ene wolk waarop je zweefde van geluk. Ineens val je keihard van die onbezorgde roze wolk die plots een wervelende donkere massa is geworden. Het..is..niet..goed…
De wereld staat stil. Je weet niet of je moet huilen, schreeuwen, overgeven. Dit kan gewoon niet! Dit mag niet! Zou een zwangerschap afbreken in je opkomen?
Het afbreken van een zwangerschap: een onmogelijke beslissing
Wat gaat er door je heen wanneer je op een bepaald moment hoort dat er iets niet goed is met je ongeboren kind? Ik prijs mezelf echt gelukkig voor het feit dat het mij nooit is overkomen. Natuurlijk maakte ik mij weleens zorgen, maar het bleek gelukkig altijd onterecht. Want het lijkt me vreselijk. En dan nog, wat is ‘niet goed’? Hoe erg moet een afwijking zijn om een beslissing te moeten maken of je je kindje wel of niet wilt houden? Ik dank Moeder Natuur op mijn blote knieën dat ik nooit voor die keuze heb moeten staan, want het lijkt me onmogelijk.
Deze moeders kwamen hier wel voor te staan.
Syndroom van Down
Laatst las ik online een ingezonden stuk van een vrouw die zo dapper was haar gevoelens te beschrijven. Heel open en doordrenkt van hartzeer. Ze bleek, na een aantal gezonde kinderen, in verwachting van een kindje met het Syndroom van Down en besloot uiteindelijk het kindje niet te houden. Haar man was heel resoluut in het besluit, zij besloot met pijn in het hart. De zorgen die het kindje met zich mee zou brengen waren kort gezegd niet iets wat in hun leven, hun huidige gezin, paste.
Deze vrouw werd online door velen bijna letterlijk uitgekotst: hoe durfde ze om die reden een kindje het leven niet te gunnen en de zwangerschap af te breken? Ik hoorde in haar verhaal meer een vrouw die zowel het kindje, als haar andere kinderen, haarzelf én haar man een leven gunde. Het lijkt me vreselijk de medische molen in te moeten. Om vervolgens de keuze te krijgen: ‘dit is wat er aan de hand is en wat het betekent voor de toekomst, voor zover we dat kunnen inschatten. Wil je dit kindje houden?’ En je hoort er direct achteraan bijna een secondeteller tikken met de opmerking: de (bedenk)tijd gaat NU in! Met de beslissing die je neemt, bezegel je de toekomst voor je hele gezin.
Meervoudig gehandicapt
Nu ik dit schrijf, gaat een bekende van mijn man door een vreselijke nachtmerrie, een hel.
Na enkele miskramen, waren ze dan eindelijk zover dat ze enkele maanden in verwachting waren. Alles leek goed te gaan. Tot ze bij de 20-weken echo direct werden doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis met een team aan specialisten.
Weggezogen in een mist van onduidelijkheid en lijdend voorwerp bij alle onderzoeken. En dan blijkt het kindje dermate gehandicapt dat ook zij een verwoestende uitleg krijgen en voor een onmogelijk keuze komen te staan. Hoe kún je zo’n beslissing nemen? Er is geen win-win. Het is altijd kut-kut (excuse my language). Alles wat je wilt is een gezond kind. En dat blijkt niet zo te zijn. Maar wanneer maak je de keuze het leven van je kindje te beëindigen?
De zwangerschap afbreken, waar ligt jouw grens?
Wat ik denk? Wanneer de kwaliteit van leven van het kind én dat van jezelf, eventueel inclusief gezin, naar jouw gevoel in het gedrang komt. Wanneer het leven bestaat uit continue zorg. Dan mag je je oprecht afvragen, of je dat aankunt en een kind aan kunt doen.
Dat betekent dat de één een kindje met Down omarmt en de ander sneuvelt bij het idee. Moet je daarom een moeder die de keuze maakt haar kindje niet te houden ‘afschieten’? Nee, dat vind ik niet. Hetzelfde geldt voor kindjes met ernstige meervoudige afwijkingen. De gradaties daarin zijn eindeloos en de beslissing hangt erg af van de ernst en het toekomstperspectief van de afwijkingen.
En natuurlijk zijn er grenzen, medisch en moralistisch. Een dergelijke keuze wordt medisch gezien natuurlijk niet ‘zomaar’ voorgelegd. Moralistisch gezien, tja, dat is iets dat bij jezelf ligt en wat een ander niet voor jou kan en mag bepalen. Zo ook een zwangerschap afbreken.
Uiteindelijk komen deze moeders allemaal voor een onmogelijke beslissing te staan. Ik vind al deze moeders dapper, welke beslissing zij ook maken en ik denk dat we heel respectvol om moeten gaan met ieders keuze. Het is hun recht en men zal met die keuze moeten leven. Wat, denk ik, in alle gevallen heel moeilijk zal zijn. Een zwangerschap afbreken zal niemand als ‘eenvoudige keuze’ bestempelen, wel?
@ Manon, niemand zegt dat jij en je gezin geen leven hebben. Maar de moeder en het gezin waar het in dit verhaal omgaat zou geen leven hebben als ze het kindje zouden laten komen. Het gaat om haar niet om jouw. Iedere moeder is anders, ieder gezin is anders en op basis daarvan neemt men altijd de juiste beslissing voor zichzelf en zijn/haar gezin. Dat is de essentie van het hele artikel. Jammer dat je dat niet hebt begrepen.
Ik hoop nooit voor de keuze te hoeven staan… het lijkt me verschrikkelijk om mee te moeten maken!
Ik zou die beslissing niet willen hoeven nemen. Dat lijkt me niet te doen. Toen ik zwanger was had je alleen een termijn echo met 12 weken, dus ik heb gelukkig niet voor zo’n keuze gestaan.
Ik ben het met je eens; het lijkt me een onmogelijke keuze! Toch stoort de zin mij; “gunde zichzelf en haar gezin een leven.” Ik heb een dochtertje met down en wij hebben als gezin nog gewoon een leven hoor ?!
Mooi geschreven en zo waar!
Wij hebben bewust geen nekplooimeting e.d. laten doen. Omdat ik die keuze niet wilde maken. Niet bij Down.
En toen werd ik zwanger van een jongetje met Anecenfaly (zonder schedeltje). Een aandoening die niet met leven verenigbaar is. Hij zou hooguit enkele dagen oud worden. We besloten de zwangerschap af te breken. En het was de moeilijkste keuze van mijn leven. Waarom moest ik beslissen over leven en dood? Ook al wist ik dat dit jongetje geen enkele kans op leven had…
Oh Mirjam, dat is inderdaad ook heftig!