Zwangerschapsmisselijkheid; 9 maanden aan een stuk spugen, je wordt er kotsmisselijk van!

Zwangerschapsmisselijkheid en maar blijven spugen als je zwanger bent. Het gebeurt! Op een eerder artikel wat wij publiceerden kreeg ik een reactie van Lisanne. Zij reageerde over haar zwangerschapsmisselijkheid; 9 maanden aaneen ziek zijn. Ik kon me er niets bij voorstellen, maar na het lezen van haar reactie werd ik wél nieuwsgierig naar haar verhaal. Wat ben ik blij dat het mij bespaard is gebleven. Lisanne vertelt…

Net 26 jaar en samenwonend met mijn vriend Kay. Alles op orde, waaronder een koophuis waar we heel blij mee zijn. Hoe fijn zou het zijn om nu ook een gezin te kunnen gaan stichten. Ik stop met de pil en een maandje later word ik ziek. “Goh, virusje op mijn werk opgepikt,” denk ik nog. Ik werk in een revalidatiecentrum en precies in deze periode heerst namelijk het NORO-virus, dat zich onder andere uit in misselijk zijn en braken. Deze symptomen herken ik ook. Mijn vriend staat erop dat ik een zwangerschapstest doe en ik wuif dit weg met een ‘ik ben pas gestopt met de pil’. Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik zwanger ben, laat staan dat ik last heb van zwangerschapsmisselijkheid -ook wel Hyperemesis Gravidarum genoemd. Het kan nog niet zo snel en ik heb gewoon het virus opgepikt, zo luidt mijn oordeel.

Maar het loopt toch anders.

Lees ook: Diep in de shit door het Norovirus

Zwangerschapsmisselijkheid maakte mijn zwangerschap tot een waar drama

Het is zondag en mijn vriend, die militair is, moet diezelfde dag nog op oefening, voor 6 weken.  In de dagen die volgen, word ik steeds zieker. Tot ik op woensdag kotsend wakker word. De zaterdag erop vier ik mijn 25^ste verjaardag, door lekker te gaan stappen. Tenminste, dat is het plan. Laat ik nou toch maar voor de zekerheid een testje doen, denk ik nog. Mocht ik wél zwanger zijn, dan vergeef ik het mezelf nooit als ik een avondje veel alcohol nuttig. En dan is ook de misselijkheid verklaarbaar. Dus hup, naar de action om een test te halen. Jawel hoor, dus toch…zwanger! Natuurlijk ben ik hartstikke blij, alleen mijn vriend komt pas over 6 weken thuis en ik kan hem ook niet bereiken. Dat is een minpuntje. Maar het kotsen en spugen is verklaard, ik heb dus tóch last van zwangerschapsmisselijkheid!

Je wordt papa, roep ik bijna kotsend over de telefoon

Op het moment dat ik Kay eindelijk te pakken krijg, is hij natuurlijk erg blij. Ik vertel dat ik heel misselijk ben gedurende de gehele dag en erg veel overgeef. Maar ik heb op internet gelezen dat zwangerschapsmisselijkheid tot ongeveer de 12e of soms wel de 16e week kan duren.

De misselijkheid wordt steeds erger

Al snel werd de misselijkheid erger en erger. Is het tot de 6e week vooral een misselijk gevoel met af en toe overgeven, nu geef gaf ik continu over. Minstens 10 tot 20 keer per 24 uur. Ik kan niet echt zeggen welke momenten van de dag het ergst zijn. Overal waar ik ben heb ik een emmer bij me, maar vaak red ik het niet eens om mijn hoofd te draaien om in de emmer te spugen. Dus spuug ik overal waar het maar kan -of eigenlijk niet kan. Het komt binnen no-time opzetten en dan moet het er ook gelijk uit.

Geluid verdraag ik niet, en voor licht geldt hetzelfde verhaal. Ik lig voornamelijk op de bank of in bed. Douchen kan ik niet alleen, want dit is veel te vermoeiend voor me en dus moet ik geholpen worden met douchen.

De taboesfeer op zwanger zijn en alles onder spugen

Nog steeds vertel ik niemand hoe erg het is, je hoort immers vooral blij te zijn dat je zwanger bent. Klagen is een soort van not-done. En feitelijk gezien wil ik ook niet klagen -en voel ik me schuldig als ik het wel doe- er zijn per definitie genoeg mensen die niet zwanger kunnen raken. Dus wat zeur ik nou?

Lees ook: Een fijne zwangerschap, kan jij daar over meepraten?

Als ik toch even de deur uit ga om een frisse neus te halen krijg ik regelmatig opmerkingen. “Goh, ben je wel blij met de zwangerschap? Je ziet er niet gelukkig uit.” Of de welbekende: “Een beetje misselijkheid hoort erbij hoor”, “Zwanger zijn is geen zíekte”, “Je moet er wat voor over hebben” en “Eet maar een cracker.”

Hyperemesis Gravidarum; continu overgeven en uitdrogingsverschijnselen

Op een avond als ik wederom aan het overgeven ben, zie ik dat er bloed bij zit en val ik steeds weg. Mijn vriend laat -onder mijn mompelende protest ‘dit is geen spoed’- de verloskundige komen. Uiteraard wist zij van mijn zwangerschapsmisselijkheid maar nu ze me ziet stuurt ze me direct door naar het ziekenhuis. Hier blijkt dat ik uitgedroogd ben en ernstig ondergewicht heb. Ik ben inmiddels bijna 20 weken zwanger en weeg nog maar 47 kilo.

In het ziekenhuis nemen ze het -gelukkig- erg serieus, ik krijg gelijk een infuus en voel me na een paar dagen wel weer een stuk beter. Ik kan zelfs een droog beschuitje eten, zonder gelijk misselijk te worden of over te geven! #mijlpaal

Na een paar dagen mag ik naar huis en voel ik me een tijdje redelijk goed. Een week ongeveer. En alles begint weer van voor af aan. Als ik zelfs maar een tomaat (waar ik voor de zwangerschap dol op was) op tv zie, dan moet ik alweer overgeven. Deze zwangerschapsmisselijkheid is niet alleen een aanslag op mijn lijf, maar heeft ook best een impact op onze relatie.

Nu kan ik doen en laten wat ik wil -vooral zo min mogelijk in dit geval-, omdat mijn vriend veel van huis is. Maar op de momenten dat hij wel thuis is, wil ik toch ook graag dat het huis er netjes uitziet, zodat hij in een fijn huis thuiskomt. Maar door het huis heen gaan met een zwangere buik en Hyperemesis Gravidarum die ervoor zorgt dat je maaginhoud meer op het puntje van je tong ligt dan waar hij hoort… je snapt hem. Dat is geen doen. Ik heb pogingen gedaan, maar vaker dan eens kon ik niet anders dan gewoon de hele dag in bed liggen.

De (fysieke) gevolgen van Hyperemesis Gravidarum

Door de zwangerschapsmisselijkheid en het vele spugen slaap ik al bijna 9 maanden niet meer. Mijn tanden doen pijn (ja écht!). Door het constante spugen kan ik ook mijn tanden niet poetsen. Een tandenborstel met tandpasta  in de buurt kan ik al helemaal niet verdragen. Spontane kotsneigingen zijn het gevolg van er alleen maar aan denken. Daarnaast heb ik ook last van mijn spieren. Iets vasthouden of optillen is erg moeilijk. Doordat ik continu op het randje van uitdroging balanceer, krijgen mijn spieren niet genoeg vocht, wat resulteert in een aanhoudende spierpijn.

Het is een eenzame strijd

Daarnaast voel ik me best vaak eenzaam, ook al heb ik genoeg mensen die langs willen komen. Ouders, schoonouders en vriendinnen bieden regelmatig aan om me te helpen, daar ligt het niet aan. Maar heel vaak trek ik dat gewoonweg niet, het zijn teveel prikkels.

Ik probeer nog om af en toe te gaan werken om me niet helemaal nutteloos te voelen, maar ook dit is geen succes. Mijn fijne teammanager oefent totaal geen druk uit gelukkig. Ik mag komen wanneer ik wil en lukt het niet, dan niet. Ze willen zelfs een vast contract met me afsluiten, terwijl ik tijdens deze periode niet kan werken! Dat zou natuurlijk zomaar anders kunnen lopen, dat besef ik me goed.

Lees ook: ribbenpijn bij zwangerschap, hiermee kan je dat verlichten

Eindelijk… de bevalling

Als eenmaal de bevalling begint voel ik alleen maar opluchting! Eindelijk komt er een einde aan het 9 maanden ziek zijn. Toch ben ik ook een beetje verdrietig, want ondanks dat het een zware zwangerschap is, zijn er ook momenten van intens genieten. Als ik mijn baby voel bewegen bijvoorbeeld, wat een fantastisch gevoel! Of de echo’s. Een geluk bij een ongeluk. Door de zwangerschapsmisselijkheid krijg ik het stempel ‘medische zwangerschap’ en dus ook erg veel echo’s, waar ik elke keer echt naar uitkijk 😉 .

Uiteindelijk wordt op 26 september 2016 onze gezonde dochter Lily Rosie geboren door middel van een keizersnede. Ruim 2 uur na de keizersnede is alle misselijkheid als sneeuw voor de zon verdwenen en kan ik weer eten en drinken!

Na maanden van bijvoeding in de vorm van nutridrink (een neussonde komt er ook nog aan te pas, maar dit lukt niet doordat mijn neus en keel helemaal kapot zijn van het overgeven) smaakt een broodje filet american extra lekker! Dat kan ik je wel verklappen 😉 .

Herstel na de zwangerschap

Mijn herstel gaat erg goed, het voelt al snel alsof ik de hele wereld weer aan kan. Zo ga ik een kleine week na de keizersnede al lekker uit eten. Heerlijk! Zelfs nu heb ik nog een aantal kilootjes te gaan voordat ik weer op mijn gewicht zit van voor de zwangerschap. Maar ik heb goede hoop dat dit weer goed komt.

En nu?

In de toekomst willen we graag nog meer kinderen. Maar de Hyperemesis Gravidarum houdt me ook erg bezig. Wat nu als ik weer een hele zwangerschap misselijk ben? We zijn er dus nog niet over uit. Voor nu genieten we in ieder geval erg van onze dochter, dat dan weer wel 😉 .

Liefs, Lisanne

Heb jij een bijzonder zwangerschapsverhaal? Wij geven je graag een podium. Mail ons zodat we samen kunnen kijken of jouw verhaal ook bij MamsatWork past.

Gebruikte afbeelding via Shutterstock