De term ‘groene vingers’ heb ik nooit goed begrepen. Als IK in de tuin heb gewerkt”, heb ik namelijk absoluut geen groene vingers. Zwart zijn ze, en smerig. Het ‘groen’ in de uitdrukking ‘groene vingers’ kan echter ook niet op de planten slaan die ik onder handen neem, want die eindigen zelden ‘groen’. Ik heb blijkbaar het talent om altijd het verkeerde te doen met struiken. Wat niet gesnoeid had mogen worden, snoei ik in het najaar, om in het zomer daarop te ontdekken dat de struik zo dood is als een pier. En bij planten waarvan ik denk: ‘daar moet je van af blijven met de snoeisnaar’ volgt een miezerige bloeiperiode waarin met heel veel moeite een halfverdord bloemknopje te ontdekken is.
Ik hou ook niet van tuinieren, misschien heeft dat er ook wel mee te maken. Als het lekker zonnig is, dan wil ik in de tuin kunnen lezen of zonnen. Maar al van verre roept onze grote tuin me dan toe: “KIJK EENS HOE SCHANDALIG IK ER BIJ LIG!”. Tegen de tijd dat ik weer een beetje al het (vermeende) onkruid weg heb, is de zon alweer op de terugweg voor die dag.
Een graad of 15, en droog, dat is voor mij ideaal tuinierweer. Dan kan zelfs ík fluitend naar buiten gaan om in de tuin te gaan werken. Maar, geloof het of niet, bijna altijd gaat het spontaan hard waaien als ik de bladeren bij elkaar wil vegen. Of begint het te gieten als ik net het eerste gereedschap in de grond steek.
Mijn ex-man verzamelde dure plantjes. Via internet bestelde hij allerlei exotische exemplaren die hij met veel liefde en geduld groot koesterde. Omdat ik hem niet al het tuinwerk alleen wilde laten doen, leefde ik me, op mijn vrije dagen, ook af en toe uit in de tuin.
Ik was altijd apetrots na mijn intensieve tuinprestaties. Als ik mijn ex dan na zijn werkdag vertelde dat ik lekker in de tuin had gewerkt, verbleekte zijn gezicht al enigszins. Zijn huidskleur veranderde geleidelijk als we door de tuin liepen. Terwijl ik links en rechts aanwees hoe netjes het allemaal weer was, veranderde zijn huidskleur van te bleek naar roze, rood en auberginepaars. Uitgebreid legde hij me uit welke plantjes nu allemaal weg waren, hoe ze eruit hadden gezien, wat het verschil was met onkruid dat er naast had gestaan en hoeveel geld dit wel niet gekost had.
Als ik ’s avonds tegen vrienden trots vertelde dat ik die dag in de tuin gewerkt had mompelde mijn ex zuur: “Ja, Ilse is dol op tuinen. Vooral op zwarte tuinen…”
“Zijn huidskleur veranderde geleidelijk als we door de tuin liepen”. Hahaha!
Vreselijk hè, dat tuinieren? Gelukkig heb ik het wel goed voor elkaar geloof ik. Ben getrouwd met een beroepsmatige bomen- en plantenfreak die in zijn vrije tijd ook nog graag in de tuin wroet. En ik laat het wel uit mijn hoofd hoor, om me ermee te bemoeien. 😉