Zwemles
Sinds iets minder dan een maand wordt er hier gezwommen. Twee keer in de week, van 18:30 tot 19:00. Twee keer … dat is twee keer op tijd ophalen van crèche (mama) en BSO (papa), twee keer zo snel eten en iets bedenken wat de kleutermaag gaat vullen om hongerkloppen te voorkomen tijdens de zwemles. Dus geen rijst (lust-ik-niet), geen rijst.
Wat hebben wij gisteren ook alweer gegeten. Even mijn twitter timeline doorzoeken onder #watetenwijvandaag. Wat had ik ook alweer gemaakt. Ah ja, nu weet ik het: ravioli. Dus vanavond, geen rijst, geen ravioli. Pasta? Sms naar manlief. Antwoord terug: hebben wij gisteren al gegeten. Nee schat, dat waren ravioli.
De aanloop naar de zwemles
Ok, wij eten op tijd dus. En dan gaat het gezin door 2en. Deel 1 gaat op de fiets naar het zwembad en de tweede helft blijft thuis badderen. Doelstelling is dat de ouders van kindjes wisselen om 19:20 stipt, zodat dreumes de borst krijgt en kleuter een toetje, want van zwemmen krijg je hoe dan ook honger, ook na het eten van pasta.
Het fietsen naar het zwembad duurt tussen de 5 en de 20 minuten. Want buurjongentje gaat wel op zijn eigen fiets (zonder wieltjes) en mijn zoontje moet dat dus ook. Vindt hij zelf. Dus in het donker, op zijwieltjes, grote weg over, doodeng. Mijn hart mist telkens een slag. Wij zijn dus te laat, omkleden, rennen, “jij mag hier niet rennen” jaha, dat weten wij ondertussen wel, maar wij hebben haast. Kleuter springt het water in en ik pak mijn laptop. Erg he? Ik neem mijn laptop mee naar zwemles. Ik mag toch niet kijken, dus de keuze is tussen het lezen van een Grazzia van 5 maanden terug of werken. Keuze gemaakt.
En weer terug
25 minuten later gaat hetzelfde circus van start maar dan andersom, fietsen naar huis, hart mist een slag. Thuis, wisselen, borst.
Zwemmen heeft mijn ongeorganiseerde leven tot nieuwe hoogte gebracht. Maar als mijn ventje tegen ons bij het eten zegt: “nog twee nachten slapen en dan mag ik weer gaan zwemmen mama en papa, dank jullie wel!”, dan kijk ik er even anders naar. Het zwemmen lukt ons! En dat zelfs twee keer in de week!!
Deze prachtige gastcolumn is aangeleverd door Laetitia Ouillet en geeft exact weer, hoe het leven van werkende moeders eruit kan zien !
Heel herkenbaar! Ik was erg blij toen mijn oudste haar diploma’s had gehaald! Helaas weet ik ook dat we over een paar maand weer gaan beginnen met de jongste, krijgen we het heen en weer gerace weer!